سید عسکر موسوی و دکتر بهادر امینیان در نشست مشترک انجمن راحل و انجمن مطالعات آسیا-پاسیفیک اعلام کردند که مردم پس از 45 سال جنگ نیابتی به هیچ جناحی اعتماد نداشتند و فساد و زندگی اشرافی رهبران در کاخ‌ها، شکاف بین حاکمیت و ملت را عمیق کرده بود.

در نشست تخصصی «جامعه‌شناسی مقاومت و سازش در افغانستان» که سه‌شنبه 27 آبان با همکاری انجمن راحل و انجمن علمی مطالعات منطقه‌ای آسیا-پاسیفیک در سالن دکتر درودیان دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران برگزار شد، کارشناسان به بررسی دلایل اجتماعی سقوط سریع حکومت افغانستان پرداختند.

خستگی از جنگ‌های نیابتی

سیدعسکر موسوی در این نشست توضیح داد که چگونه جنگ‌های طولانی و نیابتی،هرگونه اندیشه و ایدئولوژی مقاومت را در ذهن مردم از بین برده است. وی گفت: «مردم پس از دیدن عملکرد گروه‌های مختلف، به هیچ «شعار»ی (اسلامی، چپ، لیبرالی) اعتقاد نداشتند. وقتی به مردم می‌گفتید اسلام در خطر است، می‌گفتند بهتر است از شر اسلام خلاص شده‌ایم!»

شکاف طبقاتی و فساد نخبگان

دکتر بهادر امینیان،با شهادتی عینی از زندگی اشرافی رهبران سیاسی و مذهبی افغانستان، یکی از دلایل اصلی نایستادن مردم در برابر طالبان را این شکاف عظیم عنوان کرد: «من به خانه اغلب مقامات می‌رفتم. همه در کاخ زندگی می‌کردند و زندگی لاکچری داشتند در حالی که 70-80 درصد مردم نان شب نداشتند. از چنین مردمی نباید انتظار داشته باشید گوش به توپ باشند.»

مشروعیت نهادهای موازی طالبان

این دیپلمات سابق به این نکته اشاره کرد که در دوران جمهوریت،مردم در بسیاری از مناطق به دلیل فساد و ناکارآمدی دادگاه‌های دولتی، به نهادهای قضایی طالبان مراجعه می‌کردند.وی گفته است که این امر نشان‌دهنده وجود نوعی از پذیرش در سطح محلی برای طالبان به دلیل «پاکدستی» نسبی آنها بود.