شماری از مهاجران اخراج‌شده از پاکستان که در ولایت قندهار زندگی می‌کنند، می‌گویند که شرایط اقتصادی شان بد است و توان سیر کردن شکم کودکان‌ خود را ندارند.

نوبر همراه با 5 کودک قد ونیم‌قد اوایل سال روان از پاکستان اخراج شده است.

او که نان‌آور خود‌ و کودکانش است، در یک خانه مخروبه در ولسوالی تخته پل ولایت قندهار زندگی می‌کند.

این زن کهن سال مهاجر، از نبود خوراک و پوشاک شکایت می‌کند، او می‌گوید در فصل سرما نمی‌داند چگونه از کودکانش محافظت کند.

نوبر می‌افزاید «ما مهاجرین همه حیران و سرگردان هستیم، من بیوه هستم، خداوند می‌داند‌که چیزی برای خوردن ‌و پوشیدن ندارم، نه توان خرید نان را دارم و نه هم توان درمان مریضان خود را. یک تعداد زیاد یتیم با من است که من نان‌آور همه‌ای آنها هستم، زمستان در حال رسیدن است، من بی خانه هستم و هیچ سرپناهی ندارم.»

شماری از مهاجران برگشته از پاکستان در ولسوالی تخته پل همچنان از نبود خدمات پزشکی شکایت می‌کنند.

آنان می‌گویند که به مرکزهای درمانی دسترسی ندارند.

این مهاجرین همچنان می‌گویند که کودکان‌شان به خدمات آموزشی دسترسی نداشته و بی سواد بار می‌آیند.

حنیفه، مهاجر اخراج‌شده از پاکستان می‌گوید: «ما به هیچ نوع خدمات درمانی دسترسی نداریم، تمامی اولاد های ما مربض هستند، اما ما نه توان داریم که آنان را به داکتر ببریم و نه هم در اینجا به خدمات دسترسی داریم، همچنان اینجا ما به مکتب دسترسی نداریم فرزندهای ما بی سواد بار می‌آیند.»

این در حالی است که روزانه صدها مهاجر کشور از پاکستان اخراج می‌شوند یا هم به گونه دواطلبانه به کشور بر می‌گردند. برخی از این مهاجران در اردوگاه‌های مهاجران در قندهار جابه‌جا می‌شوند، اما بسیاری‌ها از نبود کار، عدم دسترسی به خدمات ابتدایی زندگی و شرایط ناگوار اقتصادی حکایت می‌کنند.