رقص و آواز در جشنواره موسیقی رومی در کابل

<p style="text-align: justify;">تعجبی ندارد در وضعیت بحرانی سیاسی کنونی و اقتصاد وابسته و کمکی و... امروز، فرهنگ مان نیز در سرزمینی که روزگاری مهد حکیم سنایی و ابوریحان بیرونی و بوعلی سینا و ناصر خسرو و مولانای بلخ یا ملای روم بود، بدترین نمودهایش را به نمایش بگذارد؛ اما تفاوت زیادی وجود دارد میان یک وضعیت اضطراری و ناخواسته؛ تا هجمه ای بنیان برانداز و هدفمند که برای راه اندازی آن، شش ماه برنامه ریزی و صدها هزار دالر هزینه می شود؛ تا در یک شب، زخمی به عمق هزاران سال افتخار، بر یکی از اساسی ترین پایه های فرهنگی این سرزمین زده شود.<br /> شامگاه جمعه در کابل، در اوج تنش های سیاسی و رویدادهای امنیتی، کمیته جوایز رومی نخستین جشنواره موسیقی خود را برگزار کرد؛ تا به این ترتیب، عرصه فرهنگ اصیل و نجیب این سرزمین نیز از هجمه و تاراج بی رحمانه مزدوران خارجی در امان نماند.<br /> در شرایطی که نان، کار، آینده، داشتن یک رییس جمهور مشروع و منتخب و متعلق به همه و امنیتی که بر پایه آن بتوان امید داشت شبانه، سالم به خانه برمی گردیم، رویاهای هر انسان افغانستانی است، جشنواره رومی با حضور 80 هنرمند(؟) و رقاصه و 800 شرکت کننده پولدار کابلی و خارج نشین و با شرکت و سخنرانی یکی از اصلی ترین مسئولان به اصطلاح فرهنگی این سرزمین برپا شد.<br /> دردآورتر از همه اینکه این جشنواره با نام بلند مولانای روم یا مولانا جلال الدین محمد بلخی(رومی) مزین شده بود؛ تا به این ترتیب، زخمی که بر پیکره پاره پاره فرهنگ این وطن می زنند، عمیق تر و کاری تر از همیشه باشد.<br /> گفته شده کمیته جوایز رومی، سال گذشته در لاس وگاس امریکا با برگزاری اولین "جشنواره رسانه های افغانستان" آغاز به کار کرده و به "بهترین های دنیای روزنامه نگاری" جایزه داده و قرار است همه ساله در رده های مختلف فرهنگی و هنری جشنواره برگزار کند.<br /> از محل آغاز به کار این جشنواره، به خوبی مشخص است که در پی چه چیزی است و از جان و جهان ویران هنر و فرهنگ و تمدن تکه پاره این سرزمین، چه می خواهد: جشنواره مولانای روم در لاس وگاس امریکا! شاید اگر مولانا اینک زنده بود و این بازی زهرآگین و مسموم را می دید، از شدت درد و اندوه جان می داد.<br /> کاش این نمایش منحط و مبتذل با نام مقدس مولانای بزرگ، مزین نمی شد و به فرهنگ و مدنیت و هنر این سرزمین منسوب نمی گردید؛ تا به این ترتیب، دست کم یک توجیه کوچک و یک نسبت مرتبط میان نام و نمایش و هدف و مجریان و شرکت کنندگان آن وجود می داشت.<br /> اوج بدبختی آنجاست که تصور کنیم در جشنواره منسوب به ملای روم به سیتا قاسمی و مژده جمال زاده و آریانا سعید و آرزو نیک پی و امثال آنها به عنوان بهترین های فرهنگ و موسیقی و هنر این سرزمین، جایزه داده می شود و زنان نیمه برهنه روی صحنه جشنواره مولانا می رقصند!! اما در واقع تنها سهم مولانای بزرگ از این اهانت آشکار به روح آن یگانه روزگار، برگزاری رقص ناشیانه سماع بود که بدون شک، حتی با معیارها و موازین امروزین رقص سماع نیز نسبتی نداشت و بیشتر به تقلیدی بوزینه وار و مضحک از این سنت منسوب به مولانا می ماند؛ تا بلکه دلیلی برای انتساب این اهانت غیر قابل توجیه فرهنگی به قرن های طلایی تاریخ و مدنیت و فرهنگ و شعر و عرفان و هنر این سرزمین متمدن شود؛ اما این اقدام چیزی از بار توهین آمیز بودن و انحراف نهفته در ذات این جشنواره بدنام و ضد فرهنگی و بی ربط بودن آن با فرهنگ و ارزش های ماندگار مدنیت پرافتخار این وطن کم نکرد.<br /> کمیته جوایز رومی می گوید که این اولین جشنواره موسیقی این کمیته است که همزمان در کابل و در شهر سان خوزه کالفیرنیای امریکا برگزار شد و هدف آن "معرفی نخبه های دنیای موسیقی افغانستان" است.<br /> مسئولان برگزاری جشنواره در افغانستان، در فضای باز باغ بابر در غرب کابل، فرش سرخ پهن کردند و هنرمندان و پایتخت نشین ها را به شرکت در این جشنواره فراخواندند.<br /> بیش از 800 تماشاچی و 80 هنرمند(؟!) در قصر ملکه باغ بابر گردهم آمدند و تا نیمه های شب رقص و پایکوبی کردند.<br /> هدف این قلم، نواختن زنگ هشداری است که شاید مسئولین و مقامات متولی امور فرهنگی کشور را بیدار کند؛ تا ببینند که رخوت و خوب آلودگی آنها چه بر اثر عقیده و باور و فرهنگ و تمدن اصیل مردم مسلمان افغانستان آورده است.<br /> روی دیگر این سخن، با علما و نهادهای پاسبان دین است. در سال های پیش، با ترویج برنامه هایی نظیر ستاره افغان در تلویزیون های خصوصی، علمای کشور حداقل در برابر نشر آن موضع می گرفتند و واکنشی از روی تکلیف شرعی به آن نشان می دادند و به ارشاد، امر به معروف و نهی از منکر می پرداختند؛ اما جشنواره رومی در سکوت کامل جامعه روحانیت کشور برگزار می شود.<br /> به راستی چه بر سر مردم مسلمان افغانستان آمده است و به چه چیزی مشغول هستند که نسبت به این گونه حرکات که باورها و ارزش های دینی آنها را نشانه رفته است، بی تفاوت هستند؟<br /> شاید در نگاه اول به نظر برسد که این، جشنواره ای برای تجلیل از هنرمندان موسیقی افغانستان بوده است؛ اما وقتی برخی از رقاصه ها با لباس های نیمه برهنه، در برابر دوربین ها خودنمایی می کنند و با آرایش های غلیظ و پوشش غربی خود را به رخ مردم سنتی ما می کشند، باید پی به نیت برگزاری چنین محافلی در کشور برد که آنها برای چه منظوری هزینه می کنند و نام بزرگ و بلند مولانای کبیر بازیچه چه اهداف پست و منحطی شده است.<br /> نثار بهادری؛ از مسئولان برگزاری جشنواره موسیقی رومی در کابل گفت که هدف از برگزاری این جشنواره در کابل، به تصویر کشیدن چهره ای دیگر از افغانستان است و روشن است که این «چهره دیگر» به اندازه ای با واقعیت های فرهنگ و تمدن و ارزش های دینی و شخصیت اصلی و باور دینی مولانای رومی و حقایق تلخ مردم فقیر افغانستان، بیگانه و متفاوت است که اگر کسی نداند اینجا باغ بابر؛ جایی در پایتخت افغانستان است و زنان نیمه برهنه ای که روی صحنه می رقصند، روزی فرزندان مسلمان همین آب و خاک بوده اند، فکر می کند در لاس وگاس امریکاست و شاهد یک کنسرت هنرمندان زن و مرد امریکایی است؛ با این حساب، می توان دید که میان مولانای روم مردم متمدن افغانستان با یک جشنواره ضد فرهنگی منسوب به مولانا، تفاوت ره از کجاست تا به کجا؛ اما دریغ و درد از مسئولی فرهنگی که با پوششی جالب، در آن جشنواره سخنرانی می کند و آن را نشانه موفقیت و پیشرفت فرهنگی کشور می داند!! </p>