تایید پیمان نامه امنیتی به نفع مردم نیست

<p style="text-align: justify;">آمریکایی ها پس از امضای پیمان امنیتی چطور می توانند با ده هزار نیروی خود امنیت را به این کشور بیاورند، در حالیکه قبل از آن صد و چهل هزار نیرو در اینجا داشتند و ما هیچگونه امنیتی نداشتیم. اصلا اراده برای آوردن امنیت وجود ندارد.<br /> مجلس نمایندگان برای تصویب موافقتنامه امنیتی امروز نشستی عجولانه برگزار کرد و با عجله و برنامه فوری بدون بررسی و بحث روی موضوع، تایید آن را از نماینده های مجلس گرفت.<br /> در حالی که قرار بود مجلس در روز چهار شنبه بر روی این موضوع بحث کند. رییس مجلس عبدالرووف ابراهیمی گفت که حکومت سه مرتبه از پارلمان خواسته است که در جلسه عمومی روی توافقنامه یاد شده بحث صورت گیرد.<br /> صادقی زاده نیلی عضو مجلس نمایندگان در برنامه «نگرش» گفت: حرکتی که امروز در مجلس نمایندگان صورت گرفت، طبق اصول و و ظایف داخلی که داریم، خلاف وظایف و قانون بود. چرا که قانون وظایف می گوید که با پیشنهاد چقدر از اعضا می تواند موضوعی که در برنامه وجود ندارد در برنامه وارد شود و فوریت آن خواسته شود ولی این موضوع در برنامه وارد بود با تفاوت اینکه برای دو روز بعد بود. چیزی که در برنامه وارد بود بار دیگر تقاضا شد که در برنامه وارد شود. این خلاف اصول است. در هر رای گیری خصوصاً رای گیری حساس، باید حد نصاب مجلس عنوان شود. تعداد افرادی که کارت سبز دارند و تعداد افرادی که کارت سرخ دارند نیز گفته شود. اما این کار انجام نشد. یقینا تعداد افراد حاضر که کارت سبز داشتند 1+50 نبود. پس برگزاری این جلسه ی فوری برخلاف قانون است اما متاسفانه رییس جلسه را اعلام کرد. نمی دانم چرا ما نمایندگان بر سر این توافق نامه اینقدر دستپاچه هستیم. این روزها سفارت آمریکا گروه گروه نمایندگان مجلس را به سفارت فرا می خواند و با آنها پیرامون قبول توافقنامه صحبت می کند. هیجانی شدن امروز نمایندگان برمی گردد به میهمانی هایی در سفارن آمریکا که امکان دارد امتیازات مادی هم در آنجا داده باشند.<br /> وی افزود: هر پیمان نامه نوعی داد و ستد است. باید بدانیم چه چیزی می گیریم و چه چیزی می دهیم. وقتی آمریکایی ها جلسات شبانه برای توجیح نمایندگان ما می گذارند تا با پیمان موافقت کنند حاکی از این است که پیمان برای آنها فوق العاده دارای اهمیت است. حتما منافع کلانی دارند.<br /> نیلی عنوان کرد: مردم افغانستان دو توقع بسیار جدی از این پیمان دارند که باید این توقع برآورده شود. اول، این پیمان باید امنیت و ثبات در افغانستان بیاورد، نا امنی هایی که در کشور وجود دارد واقعا برای مردم خسته کننده شده است. حال در این قسمت باید بدانیم که آمریکایی ها چه کسانی را دشمن می دانند. طالبان دشمن کشور و ملت ما هستند در حالی که آمریکایی ها اعلام کرده اند که طالبان دشمن نیستند آنها مخالفان سیاسی هستند.<br /> موضوع دیگری که مردم افغانستان توقع دارند رفع شود، مسایل اقتصادی است. در این پیمان نامه آمریکایی ها هیچ گونه تعهدی به کشور ما ندارند. فقط نام کمکهای مناسب را آورده اند. درمقابل این اندک امتیازاتی که به ما داده می شود ما چه بهایی می دهیم. پایگاههای آمریکایی را در کشور خود قرار می دهیم، نیروهایی آمریکایی را در کشور خود می پذیریم، استقلال محاکم خود را، دراختیار آمریکایی ها قرار می دهیم، به طوری که اگر یک نفر محافظ سگهای آمریکایی بیاید و ده وزیر افغانستان را به گلوله بندد، کسی حق ندارد در افغانستان او را مورد بازپرسی و محاکمه قرار دهد، باید برود و بر اساس قانون آمریکا محاکمه شود. افغانستان را مدار توجه تروریست ها و دشمنان آمریکا قرار می دهیم. مشروعیت جنگ کفار (در بین مردم به آمریکایی ها کفار گفته می شود) را برای مخالفین نظام می دهیم. در قسمت نظامی باید نیروهای ما تجهیز شود. طیاره ها در اختیارش قرار بگیرد، اردوی مجهز معیاری که بتواند از این خاک دفاع کند تربیت کند. این مسایل را مطرح کرده است اما در جزییات آنها را شرح نداده است.<br /> وی گفت: در حال حاضر پیمان نامه استراتژیک امضا شده، اما پیمان امنیتی امضا نشده بود. دو سال و چند ماه از امضای پیمان استراتژیک می گذرد، کشور ما در چه وضعیتی است، آیا ما فضای امن داریم؟ وضعیت اقتصادی مناسب داریم؟ حملات دشمنان ما کمتر شده است؟ انتحاری ها کم شده است؟ چرا باید دوباره پیمانی را امضا کنیم که می دانیم عملی نمی شود.<br /> آمریکایی ها پس از امضای پیمان امنیتی چطور می توانند با ده هزار نیروی خود امنیت را به این کشور بیاورند، در حالیکه قبل از آن صد وچهل هزار نیرو در این جا داشتند و ما هیچگونه امنیتی نداشتیم. اصلاً اراده برای آوردن امنیت وجود ندارد.<br /> این نماینده مجلس اشاره کرد: جای شکی نیست که افغانستان نیاز دارد که همکارهای بین المللی اش در کنارش باشند هم در عرصه ی سیاسی، هم اقتصادی و نظامی اما موضوع این است که با چه بهایی این پیمان باید امضا شود. باید بهای آن می بود که افغانستان به آن نقطه ای که باید برسد، نیل کند. ولی در این چهارده سال که آمریکایی ها ادعا دارند 104 میلیارد هزینه کرده اند، این بها را به افغانستان ندادند. با این هزینه ای که کرده اند، آیا زیربناهای افغانستان ساخته شد؟ پس باز هم نمی توانند. این پیمان فقط به نفع آمریکاست و افغانستان هیچ سودی از آن نمی برد.</p>