خروج نیروهای غربی راهی به سوی امنیت یا ناامنی؟

<p style="text-align: justify;">توجه و اهتمام نخبگان افغانستانی به مردم به عنوان منبع قدرت سیاسی، منافع ملی بجای منافع قومی و استفاده از تجربه کشورهایی که افغانستان آباد را مطلوب سیاست خود می‌دانند، به عنوان سه ضلع یک مثلث راه را به سوی امنیت پایدار هموار می کند.<br /> «مجتبی نوروزی» کارشناس مسائل کشورمان، طی یادداشتی با موضوع «خروج نیروهای غربی راهی به سوی امنیت یا نا امنی؟» به بررسی وضعیت افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی و سال 2015 پرداخت.<br /> در این یادداشت آمده است: پایان سال 2014 میلادی نقطه عطف دیگری در تاریخ افغانستان است. نقطه عطفی در مسیر نقاط مهمی همچون اشغال کشور توسط ارتش سرخ شوروی، پیروزی مجاهدین و پایان اشغال، شروع منازعات داخلی بین گروه های جهادی، روی کار آمدن طالبان، حادثه 11 سپتامبر و حضور نیروهای بین المللی در افغانستان و شکل گیری دولت افغانستان از مسیر دموکراسی. هر یک از نقاط یاد شده موجی از بیم و امید را با خود به همراه داشته است و شاه بیت این بیم و امیدها مفهومی بود با نام امنیت. دوره های ناامنی با خود مجموعه ای از مشکلات نظیر تخریب زیرساخت ها و آوارگی ها به همراه داشت و دوره های کوتاه امنیت نسبی هیچ یک با خود امنیت پایدار به ارمغان نیاورد. حال خروج نیروهای بین المللی از افغانستان در پایان 13 سال تلاش برای تامین امنیت نقطه عطف دیگری را پیش روی همگان قرار داده است.<br /> یکی از اساسی ترین سئوالاتی که این روزها ذهن بسیاری از کارشناسان و مردم را به خود جلب کرده است، این است که آیا خروج نیروهای غربی از افغانستان، مسیر را به سمت امنیت بیشتر هموار می کند یا باز هم کشور را به عرصه ناامنی های وسیع سوق خواهد داد؟ در واقع پاسخ به این سئوال مشروط به انگیزه، تصمیم و اهتمام نخبگان حکومتی، مدنی و قومی کشور خواهد بود.<br /> اگر این نخبگان به واقع متوجه سرچشمه واقعی قدرت سیاسی در یک کشور یعنی مردم شوند و تلاش نمایند کشور را با اتکا به توان و قدرت آحاد مردم افغانستان بسازند می توان امیدوار بود که چشم انداز امنیتی مثبتی در برابر قرار بگیرد. چرا که هیچ گروهی به اندازه مردم افغانستان در حال حاضر و پس از قریب 4 دهه جنگ، ناامنی و آوارگی ارزش امنیت را درک نمی کند و تجربه نشان داده است در سخت ترین عرصه ها این مردم بوده اند که در صورت اعتماد نخبگان بیشترین مجاهدت ها را از خود نشان داده اند.<br /> علاوه بر این، شرط دیگری که رعایت آن از سوی نخبگان، کشور را به سمت امنیت پایدار سوق خواهد داد، توجه به منافع ملی به جای منافع قومی و پرهیز از اختلاف افکنی ها و منازعات قومی می باشد. چرا که چنین توجهی اگر از سوی همگان سرلوحه امور قرار بگیرد زمینه را برای شکل گیری کامل هویت ملی فراهم خواهد آورد. موضوعی که خود بنیان اصلی امنیت پایدار در هر کشوری است.<br /> البته استفاده از کمک و تجربه کشورهایی که افغانستان امن و آباد را مطلوب سیاست های خود می دانند و مقید به عدم مداخله در امور داخلی کشور هستند هم می تواند به عنوان ضلع سوم مثلث راه را به سوی امنیت بیشتر هموار نماید.<br /> اما از سوی دیگر اگر نخبگان از این فرصت طلایی پیش آمده در سایه فهم مشترک عمومی از مسایل کلان کشور استفاده درست نکرده، به منازعات قومی و گروهی دامن بزنند و به جای اتکا بر قدرت مردم به دنبال تامین امنیت کشور از خارج مرزها باشند، می توان انتظار داشت دور تازه ای از ناامنی کشور را در بر خواهد گرفت. ناامنی که شاید کسی توان محاسبه دامنه آن و تعیین شرایط و زمانی برای پایان آن نخواهد داشت.</p>