حوزه تمدنی فارسی و دیواری به بلندای تعصب

<p style="text-align: justify;">تظاهرکنندگان اگر دغدغه فرهنگ این سرزمین را دارند پیش از هر جایی باید آدرس سفارتخانه های سعودی و پاکستان را پیدا کنند و وزیر بافرهنگ و اطلاعاتِ اطلاعات و فرهنگ نیز سیاست های خود در این سمت پرمیمنت را می بایست بر پایه این مسایل، اولویت بندی کند.<br /> به دنبال روی کار آمدن باری جهانی؛ وزیر تازه اطلاعات و فرهنگ، در رسانه ها و شبکه های اجتماعی از قول او شایع شد که نهادی را به منظور «ترجمه فارسی به دری» به منظور تقویت زبان دری و حفظ هویت مستقل آن در برابر زبان فارسی، ایجاد خواهد کرد.<br /> چندی بعد و پس از محرز شدن وزارت آقای جهانی، وزارت اطلاعات و فرهنگ، چند عنوان کتاب را «ممنوع الخروج» کرد و یک نویسنده و مدیران مسؤول چهار روزنامه ماندگار، اطلاعات روز، ۸ صبح و جامعه باز را همزمان با فرارسیدن روز جهانی آزادی بیان، به دلیل انتشار مطالبی که از نظر کمیسیون رسیدگی به تخلفات رسانه ای، غیر مجاز و مجرمانه به نظر آمد، احضار کرد و از آنها طالب توضیح شد.<br /> در پی این اقدامات، شماری از رسانه ها و فعالان رسانه ای و مدنی، در اجتماعی در مقابل وزارت اطلاعات و فرهنگ نسبت به این امر، اعتراض کردند و آن را محدودیتی در برابر آزادی بیان توصیف کردند.<br /> در ادامه، وزیر اطلاعات و فرهنگ و مسؤولان روزنامه های یادشده به کمیسیون سمع شکایات مجلس سنا فراخوانده شدند و آقای جهانی ادعا کرد که کمیسیون رسیدگی به تخلفات رسانه ای را منحل کرده است و گفت که ممنوع الخروج کردن کتاب ها و احضار مسؤولان روزنامه ها، کار او نبوده است.<br /> او همچنین اظهاراتش در باره ترجمه فارسی به دری را سوء برداشت خواند.<br /> امروز اما چندده نفر، در مقابل سفارت ایران در کابل در اعتراض به آنچه نفوذ سیاسی و تهاجم فرهنگی ایران به افغانستان توصیف کردند، دست به تظاهرات زدند.<br /> صرف نظر از رد و نفی و انکار و تکذیب آنچه به اندیشه ها و تفکرات آقای جهانی نسبت داده می شود از سوی خود او، واقعیت این است که این موضع گیری ها، چیزی از واکنش های تند فعالان رسانه ای و مدنی در برابر او، نکاسته است.<br /> موج سنگین هجمه هایی که در شبکه های اجتماعی علیه او شکل گرفته، یکی از نمونه های بارز این مدعاست.<br /> ناظران همچنین می گویند که تظاهرات امروز در برابر سفارت ایران در کابل در اعتراض به «تهاجم فرهنگی» ایران به افغانستان نیز در راستای رویدادهای دیگر در حوزه فرهنگ و در ادامه وزیر شدن آقای جهانی، قابل تفسیر و ارزیابی است و نشان می دهد که موجی در حال شکل گیری است که آشکارا تلاش می کند مرزهای سیاسی حوزه تمدنی فارسی را با دیوار ضخیم و بلند تعصب، خط کشی کند و نگذارد فضای فکر و فرهنگ و پیوندهای تاریخی و فرهنگی میان ملت های همزبان، ایجاد شود.<br /> انحصارطلبی، تعصب، دگم اندیشی، تُنُک مایه‌گی و نفی دیگران به هدف اثبات خود، از ابزارهای رایج مورد استفاده در این زمینه است.<br /> برخی حتی نسبت به تبعات این حرکت ها هشدار می دهند و با ابراز نگرانی شدید می گویند که بعید نیست این اقدامات محدودیت آور و سختگیرانه مبتنی بر سانسور و خفقان و اختناق و تحدید تفکر، به نوعی با تلاش های صلح میان دولت و طالبان، مرتبط باشد و این اقدامات، بخشی از برنامه های مقدماتی به هدف زمینه سازی برای بازگشت طالبان باشد.<br /> با این حال، صرف نظر از این حدس و گمان ها و نگرانی ها، آنچه آقای باری جهانی و همفکران او لازم است بدانند این است که افغانستان امروز به مرزبندی و محدودیت سازی و مانع تراشی میان زبان ها، اقوام و ملیت های مختلف کشور، نیازی ندارد. نیاز اصلی افغانستان امروز صلح، امنیت، هم پذیری و همدلی است که یکی از لوازم آن، پذیرش همدیگر با وجود تفاوت های فرهنگی و زبانی است.<br /> همفکران آقای جهانی نیز بهتر است، گستره مطالعات خود را در باره مفهوم «تهاجم فرهنگی» بیشتر از این گسترش دهند؛ زیرا تهاجم فرهنگی، تقویت زبان ریشه دار و پردامنه فارسی و ورود محصولات بی آسیب و آموزنده و مؤثر فرهنگی مانند کتاب و مجله و روزنامه و... نیست؛ بلکه تهاجم فرهنگی برپایی جشنواره فشن شو و کنسرت های پر از رقص و ساز و آواز و برهنگی است که همه روزه به شیوه های مختلف در کشور اسلامی افغانستان برگزار می شود و با خون شهدای این سرزمین بازی می کند.<br /> تهاجم فرهنگی، ورود وهابیت سعودی است که در قلب پایتخت، بیش از صد میلیون دالر هزینه می کند؛ تا افغانستان را از واردات تروریست از پاکستان و عربستان، بی نیاز کند و در زمینه تولید تروریست، خودکفا سازد.<br /> تهاجم فرهنگی، نمایش سریال های منحط و بدآموز ترکی است که رسانه های تصویری کشور را اشغال کرده و به کانون خانواده های سنتی و مسلمان افغانستان، رخنه کرده است.<br /> تهاجم فرهنگی، سریال ها و فلم های مبتذل هندی است که فرهنگ ناب و غنی و پرافتخار افغانستان را نشانه رفته است و نسلی از خودبیگانه و الینه شده را تحویل جامعه می دهد.<br /> تهاجم فرهنگی، زبان و ادبیات بی ریشه و بی پشتوانه پاکستانی است که هم «شیر» پشتو را آلوده و هم «شکر» پارسی را تلخ کرده است.<br /> مهم تر از تهاجم فرهنگی، تولید انبوه ورژن های تازه تر و خطرناک تر تروریزم است که از سوی عربستان سعودی و پاکستان و امارات و ترکیه و به کمک قدرت های بزرگ خارجی، به کشور رخنه کرده و به خون جوانان این کشور در صفوف نیروهای امنیتی، تشنه است.<br /> بنابراین، تظاهرکنندگان اگر دغدغه فرهنگ این سرزمین را دارند پیش از هر جایی باید آدرس سفارتخانه های سعودی و پاکستان را پیدا کنند و وزیر بافرهنگ و اطلاعاتِ اطلاعات و فرهنگ نیز سیاست های خود در این سمت پرمیمنت را می بایست بر پایه این مسایل، اولویت بندی کند؛ به جای آنکه به جنگ زبان فارسی و ریشه های تاریخی و تمدنی بیش از ۶۰ درصد مردم افغانستان برود؛ جنگی که هرگز راهی به دهی نخواهد برد. </p>