به مناسبت ولادت امام حسین(علیه السلام)

<p style=\"text-align: justify;\">پیشوای سوم شیعیان، دومین فرزند حضرت علی ـ علیه السلام ـ و حضرت فاطمه زهرا ـ علیها السلام ـ امام حسین ـ علیه السلام ـ روز سوم یا پنجم[1] شعبان سال چهارم هجری در شهر مدینه به دنیا آمد. با تولد او خانه فاطمه و علی ـ علیهما السلام ـ به نور جمال این نوگل باغ ولایت و چراغ فروزان آسمان امامت معطر و روشن گردید.<br /> در روز هفتم ولادتش گوسفندی را برای وی به عنوان «عقیقه» کشتند و سر آن حضرت را تراشیدند و هم وزن موی سرش نقره صدقه دادند.[2]<br /> رسول گرامی اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ علاقه خاصی به نوه اش امام حسین ـ علیه السلام ـ و برادر بزرگترش امام حسن ـ علیه السلام ـ داشت. آن حضرت همواره امام حسن و امام حسین ـ علیهم السلام ـ را در آغوش می گرفت و می بوسید و به آنها احترام می گذاشت.<br /> در حدیثی از پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ نقل شده است که فرمودند: حسین از من است و من نیز از حسینم کسی که حسین را دوست بدارد خداوند او را دوست می دارد.[3]<br /> هنگام رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ امام حسین ـ علیه السلام ـ حدود شش سال داشت. اندکی پس از رحلت رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ رحلت مادر بزرگوارش حضرت فاطمه زهرا ـ علیها السلام ـ داغ تازه ای بود که بر آن حضرت وارد شد. آن حضرت همراه برادر بزرگوارش امام حسن ـ علیه السلام ـ همواره در کنار پدر مظلومشان امام علی ـ علیه السلام ـ بودند. زمانی که امام علی ـ علیه السلام ـ در سال 35 هجری امر حکومت بر جامعه را بر عهده گرفت امام حسین ـ علیه السلام ـ بیش از 30 سال سن داشتند. آن حضرت و برادرش امام حسن ـ علیهم السلام ـ در جنگ جمل و صفین و نهروان شرکت داشتند و دوش به دوش پدر با دشمن می جنگیدند.[4]<br /> بعد از شهادت امام علی ـ علیه السلام ـ در سال 40 هجری امام حسن ـ علیه السلام ـ به امامت رسیدند.[5]<br /> امام حسین ـ علیه السلام ـ در این زمان یار و حامی برادر در ابعاد مختلف بود و هرگز از پیروی امام زمانش سرپیچی نکرد. امر امامت بعد از شهادت امام حسن ـ علیه السلام ـ به امام حسین ـ علیه السلام ـ رسید. در این زمان معاویه با نیرنگ و فریب سرپرستی حکومت بر جامعه را بر عهده داشت.<br /> حدود ده سال از دوره امامت آن حضرت در زمان معاویه بوده است. معاویه ظواهر اسلامی را تا حدودی رعایت می کرد لذا قیام امام حسین ـ علیه السلام ـ در دوره معاویه اثر چندانی نمی توانست داشته باشد.[6] بعد از درگذشت معاویه، یزید جانشین وی شد. یزید فردی فاسق، شراب خوار بود و هیچ گونه توجهی به مسائل اسلامی نداشت.[7]<br /> امام حسین ـ علیه السلام ـ قیام یزید را آغاز کرد. همراه با بنی هاشم و اهل و عیالش ابتدا از مدینه به سمت مکه حرکت کرده[8] سپس طبق دعوت رسمی کوفیان به سوی این شهر حرکت کرد.[9]<br /> بی وفایی کوفیان سبب شد که امام حسین ـ علیه السلام ـ تنها بماند[10] لذا در روز دهم محرم سال 61 هجری (روز عاشورا) چون حاضر به بیعت با یزید نشد همراه با 72 تن از یاران وفادارش به شهادت رسید.[11] او با شهادتش اسلام را زنده کرد و مشعل هدایت او برای همیشه فروزان باقی خواهد ماند.</p> <p style=\"text-align: justify;\"><strong>پی نوشت ها:</strong><br /> [1]. شیخ مفید، الارشاد، بی جا، دارالمفید، بی تا، ج2، ص27.<br /> [2]. کلینی، کافی، بی جا، دارالکتب الاسلامیه، 1367، ج6، ص33.<br /> [3]. سید مرتضی، الامالی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1403ق، ج1، ص157.<br /> [4]. ابن حجر عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1415ق، ج2، ص69.<br /> [5]. الارشاد، همان، ج2، ص9.<br /> [6]. مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، نشر صدرا، چاپ بیست و یکم، 1373ش، ج1، ص269 و ج2، ص21.<br /> [7]. همان، ج2، ص19 ـ 20.<br /> [8]. ابن اعثم کوفی، الفتوح، ترجمه مستوفی هروی، تهران، نشر آموزش و انقلاب اسلامی، 1372، ص297.<br /> [9]. همان، ص841.<br /> [10]. دینوری، اخبار الطوال، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، نشر نی، 1371، ص297.<br /> [11]. همان، ص304.</p>