به کمیسیون سازی ها باور ندارم

من به کمیسیون سازی های حکومت هیچ وقت باور نداشته و ندارم. این کمیسیون ها فقط برای این تشکیل می شوند که احساسات مردم را فروکش کنند و خاک به چشم مردم زنند
در پیوند با حادثه غم انگیز دهمزنگ، فیصله بر آن شد تا کمیسیون حقیقت یاب شکل بگیرد و در راس کمیسیون دادستان کل کشور قضیه را بررسی کند اما نقدی که بر چگونگی این روش وارد است این است که کمیسیون های حقیقت یاب هرچند توانسته پاسخی آنی برای برخی پرسش ها باشد اما نتایج نسبی اقناع کننده را هم در قبال نداشته است.
ریحانه آزاد، عضو مجلس نمایندگان در برنامه «تحول» گفت: من به کمیسیون سازی های حکومت هیچ وقت باور نداشته و ندارم. این کمیسیون ها فقط برای این تشکیل می شوند که احساسات مردم را فروکش کنند و خاک به چشم مردم زنند. اگر اشرف غنی می خواهد این قضیه را جدی بگیرد باید نهادهای امنتیی و افرادی که در این موضوع زیر سوال هستند را بررسی دقیق کند و آنها را به مجازات برساند. تجربه های قبلی نشان داده است که این اتفاق هیچگاه نمی افتد.
وی، در خصوص مقصران این حادثه ابراز کرد: ابتدا نهادهای امنیتی زیر سوال هستند چراکه تعداد سربازان در آن روز بسیار کم بود، سربازانی هم که وجود داشتند چرا مسوولیت خود را ادانکردند؟ مگر آنها چه دستوری از افراد بالا دست خود گرفته بودند؟ چطور سران حکومت و نهادهای امنیتی می توانند امنیت خود راتامین کنند و خود در پشت کانتینرها در امن باشند اما امنیت شهروندان خود را نمی توانند تامین کنند؟
آزاد ادامه داد: اکثر جوانان ما در روز راهپیمایی توسط گلوله شهید شدند. نمی توانیم بگوییم افراد شلیک کننده چه کسانی بودند اما افرادی بی طرف باید آن را به دقت بررسی کرده و این عاملان را شناسایی کنند. مردم ملکی تفنگ به دست نداشتند بلکه مردمی بی دفاع بودند که به خیابان ریخته بودند و حق خودر ا می خواستند. امکان زیادی دارد که این شلیک گلوله ها از جانب نیروهای امنیتی انجام شده باشد و این شک وجود دارد.
نماینده مجلس، با بیان اینکه حمله روز راهپیمایی یک جنایت جنگی است، گفت: ارگان های امنیتی هم که نتوانستند به وظیفه خود عمل کنند مقصر هستند. حکومت افغانستان باید از ملل متحد بخواهد که این قضیه را بی طرفانه بررسی کند. دولت نباید در این قیه دخیل باشد بلکه باید کاملا بی طرف باشد.
وی، در پایان گفت: در حال حاضر مردم به کار حکومت، به کمیسیون حکومت بی باور و بی اعتماد هستند چرا که دولت بارها و در زمان های مختلف نشان داده است که توجهی به قضایا نداشته است بلکه چند روزی مردم را مشغول نگاه داشته و بعد از آن همه چیز فرو نشسته است. در حالیکه ما جان جوانان عزیز خود را از دست دادیم و صدهاخانواده داغدار شدند. حکومت این قضیه را فراموش می کند اما مگر خانواده های آنها این داغ را فراموش می کنند؟ آنها مگر جوانان خود را که سال ها برایش زحمت کشیده اند فراموش می کنند؟ آنها مگر عزیزان خود را فراموش می کنند؟