اردوی ملی، سپر انسانی نیروهای امریکایی

یانکی ها، همواره نیروهای امنیتی ما را در مقابل عمل انجام شده قرار داده و ابتکار عمل در دست خودشان است. ناامنی را در یک ولایت دامن می زنند و سپس توجیهی برای افزایش و تمدید حضور سربازان خود می یابند.
در حمله طیاره های بی سرنشین آمریکایی بر یک زندان طالبان، در ولسوالی نادعلی ولایت هلمند، 22 تن از سربازان اردو و پولیس ملی که نزد طالبان اسیر بودند، کشته شدند.
درحالی که پیش از این بارها و بارها درخصوص طرح و برنامه ی هوشمندانه و بارها تجربه شده و به نتیجه رسیده ی ایجاد و تشدید ناامنی در یک نقطه و سپس ورود نیروهای تازه نفس ناتو به سرکردگی یانکی ها در همان نقطه قلم فرسایی و بحث و بررسی کرده بودیم؛ بازهم این چرخه ادامه دارد.
چارلز کلیفلند سخنگوی ارتش آمریکا اخیرا از ورود یکصد نیروی تازه نفس نظامی ناتو به جنوب کشور و مستقر شدن در هلمند خبر داده است و ماموریت اصلی آنان را پشتیبانی نظامی و آموزش نیروهای افغانستانی خوانده؛ این درحالی است که هلمند رسما یک ولایت سقوط کرده بشمار می آید و 80 درصد آن در اشغال و تصرف طالبان قرار دارد.
در واقع یانکی ها، همواره نیروهای امنیتی ما را در مقابل عمل انجام شده قرار می داده اند و نیز همیشه ابتکار عمل در دست خودشان بوده است بگونه ای که به ناامنی و ناارامی و تنش ها در یک ولایت یا ولسوالی های اطراف آن دامن می زنند و سپس توجیهی برای افزایش و تمدید حضور سربازان خود می یابند.
از این رو، افغانستان نباید اشتباه محض و غیر قابل جبران عراق را تکرار کند که با دست رد زدن بی مقدمه به سینه ی امریکا، خاک خود را به یکباره از نیروهای ناتو خالی کرد، در دام جنگ داخلی و تشتت و تشنج روانی گیر افتاد و سپس دوباره دست به دامان ابر قدرت غرب شد.
این نه اولین بار و نه آخرین باری است که با خروج و یا تفویض مسوولیت نظامی ناتو به نیروهای امنیتی اعم از امنیت ملی، پولیس و اردوی ملی، جنگ روانی در کشور براه می افتد و ناامنی نقطه به نقطه ی افغانستان را در بر می گیرد و سپس زمینه ساز بازگشت فرشته های نجات امریکایی می شود.
در نگاهی دیگر، تلفات و لطمات جانی و تسلیحاتی اردوی ملی در جنگ نابرابر با طالبان به حدی بوده است که همواره آمارها تعداد بالای کشته و زخمی و ازدست رفتن ادوات جنگی را برای نیروهای امنیت ملی گزارش می دهد و توأمان با آن نظامیان خارجی در بخش های دیگری تحت عنوان تعلیمات و پشتیبانی سنگر می گیرند.
نظر به این سیاست ماهرانه می توان اردوی ملی را به نوعی سپر انسانی نیروهای ناتو بویژه امریکایی ها برشمرد بگونه ای که اهداف و برنامه های درازمدت امنیتی و سیاسی خود را در خاک افغانستان پیاده می کنند، لقب منجی را به خود اختصاص می دهند و کمترین تلفات را متوجه خود می سازند؛ درحالی که تعدد نیروهای خارجی در مناطق ناامن همچون هلمند هرگز نتوانسته تضمینی برای بازگشت ثبات و آرامش به این ولایات باشد.