جایگاه حضرت زهرا علیها السلام در منابع اهل سنت در مقایسه با منابع شیعی

پیرامون شخصیت وجودی و مقام معنوی فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ کتابهای زیادی نگاشته شده و سخنان زیادی گفته شده است، اما گویا اگر هزار برابر آن نیز از قلمرو ذهن و اندیشۀ بشر به درآید و صورت گفتار یا نوشتار پذیرد، باز قطره ای از اقیانوس بی کرانة فضیلتهای حضرتش است.
شکی نیست که آنچه از پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ راجع به خصائص و ویژگی های فاطمه ـ سلام الله علیها ـ صادر شده است، جز وحی الهی نمی باشد و محبّت کردن پیامبر به خاطر عاطفه و وابستگی خانوادگی و قومی نبوده است و آنچه بیان شده یا در عمل ظاهر کرده جز حقیقت ثابت نمی باشد چرا که خداوند عزّوجلّ دربارة او فرموده است: «ما ینطق عن الهوی إن هو الّا وحیٌ یوحی»[1] یعنی پیامبر از روی هوی و هوس سخن نمی گوید بلکه این وحی است که به او می رسد.»
پیامبر در همة سخنانش دربارة اشخاص، چیزی را به خاطر عاطفه اش، بیش از استحقاق نمی دهد حتی اگر آن انسان دخترش باشد.
در روایات شیعه بطور متواتر نقل شده است که فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ در نزد پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ جایگاه ویژه ای دارد که در منابع اهل سنت نیز قابل قبول است، اگرچه در اواخر، منابع اهل سنت دچار سانسور شده و نسبت به خاندان پیامبر و فضائل آنها کمتر توجه نموده و تعصبات خود را در تحریف حقایق نشان داده؛ اما در هر صورت منابع گذشته مطالب زیادی دارند که بخشی از آنها دراینجا گفته می شود.
1. پیامبر خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «فاطمه پارة تن من است، هر کس او را به خشم آورد، مرا به خشم آورده است.»[2]
2. همانا که فاطمه پاره ای از من است، مرا می آزارد هر که وی را بیازارد»[3] و در روایتی «فاطمه پاره ای از من است» مرا آزرده خاطر می سازد هر که او را آزرده خاطر نماید، و مرا شاد می کند هر که وی را شاد کند.»[4]
3. رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ به حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ فرموده است.
«خداوند برای خشم تو، خشمگین و برای خشنودیت خشنود می شود.»[5]
4. صحیح البخاری به سند خود از عایشه آورده است، که گفت: «فاطمه پیش می آمده و راه رفتنش کم از راه رفتن پیامبر نداشت، پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ گفت: خوش آمدی دخترم، پس او را در سمت راست یا سمت چپ خود نشاند، سپس مطلبی را محرمانه به او گفت و فاطمه گریه کرد، به او گفتم چرا گریه می کنی، پس از آن مطلبی را محرمانه به او گفت و او خندید. گفتم مانند امروز ندیده ام که شادی به اندوه نزدیکتر باشد. از او پرسیدم دربارة آنچه گفته بود، پس فاطمه (س) گفت: «من راز پیامبر خدا را فاش نمی کنم» تا اینکه پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ وفات یافت، از او پرسیدم گفت: «به من محرمانه فرمود که جبرئیل سالی یکبار قرآن را بر من عرضه می داشت و امسال دوبار آن را بر من عرضه نمود و من نمی بینم جز اینکه اجلم فرا رسیده باشد و تو نخستین کسی از اهل بیت من باشی که به من ملحق می شوی، پس من به گریه افتادم، پس فرمود: آیا نمی پسندی که سیّدة زنان اهل بهشت باشی، و من از این جهت بود که خندیدم».[6]
5. مستدرک به سند خود از عایشه روایت کرده که به فاطمه گفت: آیا تو را بشارت دهم که از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ شنیدم که می گفت: سروران زنان اهل بهشت چهار تن هستند: مریم دختر عمران، فاطمه دختر محمد،‌خدیجه دختر خویلد و آسیه دختر مزاحم»[7]
حاکم نیشابوری دربارة آن گفته است: حدیثی است با اسناد صحیح، ولی آن را نیاورده اند (که مقصود وی بخاری و مسلم است). و صاحب ذخائر العقبی علاوه بر آن آورده «برتر از آنان فاطمه است.»[8]
6. از ابن عباس نقل شده، که گفت: رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «دخترم فاطمه، حوری است، آدمی، که حیض و نفاس ندارد و اینکه فاطمه نامیده شده، از آن جهت است که خداوند او و دوستدارانش را از آتش دور ساخته است.»[9]
7. احمد بن حنبل در مسند خود آورده است که رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ هر گاه به مسافرت می رفت، آخرین دیدارش را با فاطمه ـ سلام الله علیها ـ قرار می داد و هرگاه مراجعت می کرد، اولین کسی که به دیدارش می رفت، فاطمه بود.[10]
8. ترمذی در صحیح خود از عایشه نقل کرده که گفت: «کسی را ندیدم که به صورت و دلیل و هدایت، از فاطمه به رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ شبیه تر باشد، گفت: وی هر گاه بر پیامبر وارد می شد، به سوی او بر می خاست و او را می بوسید و در جای خود می نشاند.»[11]
9. حاکم در مستدرک خود آورده است که پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «هنگامی که روز قیامت فرا رسد، منادی از درون عرش ندا سر می دهد: ای حاضران جمع شوید، سر به زیر انداخته، چشمان خویش را فرو بندید تا فاطمه دختر محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ بر صراط بگذرد، پس او همراه با هفتاد هزار کنیز از حورالعین همچون برق می گذرد.[12]
 
پی نوشت ها:
[1] . نجم/3 و 4.
[2] . بخاری، صحیح البخاری، قاهره، دارالحدیث، بی تا، ج5، ص 26، باب مناقب اقربای رسول، ابن حجر هیثمی، آن را در الصواعق المحرقه، قاهره، دارالبلاغه، چاپ 1403 هـ.ق، ص 188 آورده است.
[3] . مسلم، صحیح  مسلم، بیروت، موسسه عزالدین، ج5، ص 54، کتاب فضائل الصحابه، باب فضائل، فاطمه، حدیث 93.
[4] . ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص 190، این حدیث به صورت های مختلفی که همین معنی را می رساند در بسیاری از منابع مانند: مسند، احمد بن حنبل، کنزالعمال، و الامامةو السیاسة ابن قتیبه... ودیگر منابع آمده است.
[5] . حاکم نیشابوری، ابو عبدالله، المستدرک، علی الصحیحین، هند، 1334هـ ق، کتاب مناقب الصحابه، ج3، ص 154، حاکم گفته، حدیثی است با اسناد صحیح ولی آن را نیاورده اند. و ابن اثیر، اسدالغابه، مکتبه الاسلامیه، چاپ پنجم، و ابن حجر الاصابه، بیروت، دارالکتب العلمیه، ج8، ص 265، و بسیاری دیگر از منابع اهل سنت.
[6] . بخاری، صحیح البخاری، همان، ج4، ص 248، باب علامت های نبوت، و همینطور: مسلم، صحیح، ج5، ص 57-55 در حدیث 97 و 98 و 99 آورده است.
[7] . حاکم نیشابوری, مستدرک، همان ج2، ص 594، و حسام الدین هندی، کنزالعمال، بیروت، موسسه الرساله، ج11، ص 605، حدیث 32925، آورده است که: فاطمه سیّدة زنان بهشت است.
[8] . احمد بن عبدالله طبری، ذخائر العقبی، قاهره، مکتبه القدسی، ص 44.
[9] . خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، قاهره، مکتبة الخانجی، ‌ج12، ص 331، حدیث 6772، و ابن حجر، صواعق، ص 160.
[10] . احمد بن حنبل، مسند، مصر، مطبعة‌المیمنیه، ج5، ص 275، و مستدرک (حاکم)، ج1، ص 489.
[11] . ابوعیسی، الجامع الصحیح، (سنن ترمذی)، قاهره، دارالحدیث، ج5، ص 700،‌حدیث 3872.
[12] . حاکم نیشابوری، همان مستدرک «پیشین»ج3، ص 153، و ابن هجر هیثمی، الصواعق، المحرقه، ص 190.