عضو مجلس نمایندگان: امضای پیمان امنیتی با امریکا، امضای جنگ دراز مدت بود

زمانی که ما پیمان را با آمریکا امضا کردیم در آن زمان گفتیم که امضای پیمان امضای جنگ درازمدت در افغانستان است. حکومت داران ما چنان ضعیف هستند که هیچوقت نمی توانند مفاد پیمان را بروی آمریکا بیاورند.
روابط کابل و اسلام آباد از زمان ایجاد پاکستان تا کنون متشنج بوده و در بعضی موارد دو کشور دست به اقدامات نظامی هم زده اند و در این اواخر این تنش ها به اوج خود رسیده است. که باعث بستن مرز از سوی پاکستان شد و پس از اظهارات مقام های هند و افغانستان در مورد جنگ نیابتی پاکستان در افغانستان وزیر دفاع پاکستان هم گفته است که هند و افغانستان در پی ناامنی پاکستان هستند و قاتلین مردم پاکستان در افغانستان هستند. اما نزدیکی کابل با دهلی و تیرگی روابط افغانستان با پاکستان چه پیامدی دارد و حکومت افغانستان برای بهبود وضعیت چه کاری انجام داده است؟
مولوی عبدالرحمان رحمانی عضو مجلس نمایندگان در برنامه «حاشیه خبر» گفت: سیاست های عجولانه و بی تاکتیک وحدت ملی باید این مشکلات را به بار بیاورد. سال گذشته وقتی رییس جمهور پارلمان را در همین روزها بعد از رخصتی های زمستانی افتتاح می کرد، در آنجا یک اولتیماتوم بسیارخطرناک بر سر پاکستان داشت، امسال در جریان سال گذشته چندین بار، در مجالس بزرگ و بخش های امنیتی این سیاست های خود را داشتند. موضع گیری پاکستان در قبال مسایل افغانستان روشن است اما سیاست های افغانستان نامفهوم و نامشخص. در زمان کرزی، بیست و دوبار نشست های دیپلماسی بود که وزیران خارجه ما و کرزی می رفتند و در نهایت این نشست ها هم دردی را دوا نکرد.
وی، در خصوص پاکستان و سیاست های آن درمورد افغانستان بیان داشت: برای مدتی زیر فشار انتقادهای جامعه جهانی بود که حتی از مجلس آمریکا بر سرشان ادعا شد و پیشنهاد شدکه تحریم ها برسرشان وضع شود. چرا که درقبال مبارزه با تروریزم صادقانه کار نکرده بود. از آنجا دیدیم که روابط خود را با دشمن دیرینه اش که روس بود تامین کرد. اینها همه سر مسایل افغانستان بود، وگرنه روس با پاکستان نقطه عطفی نداشت. حالا پاکستان در پی بهانه است که هم برای جامعه جهانی حرف برای گفتن داشته باشد، هم اگر افغانستان ادعا کرد که ازخاک پاکستان به افغانستان حمله می شود. آنها بگویند که مشکل پاکستان با هند است.
رحمانی ادامه داد: وقتی که دوستی هند با افغانستان بیشتر می شود کمک های نظامی می کند و تجهیزات نظامی را به دوش می گیرد این یک خطری برای پاکستان است که آن را احساس می کند اما دولت افغانستان باید یک استراتژی مشخص داشته باشد که به دولت های همسایه بگوید که این تعهد ما از خاک ما است و ما هرگز از خاک خود علیه کشورهای همسایه استفاده نمی کنیم.
این نماینده مجلس، معتقد است، کشورهای کمک کننده به دنبال اهداف و منافع خود در افغانستان هستند و بیان داشت: حامیان افغانستان، در ورود به افغانستان اهداف خیرخواهانه و خدمت به مردم افغانستان را در نظر نداشتند بلکه آنها به دنبال اهداف خود بوده اند و کم کم اهدافشان مشخص شد و می شود. استراتژی یا دورنمایی را که از این حمایت ها و کمک ها داشتند بعد از این ثمرات آن را می بینیم که چه حالتی بر سر افغانستان می آید. رهبران افغانستان هم متاسفانه اینجا را تخته خیز برای سیاست های خارجی ها درست کردند. اشرف غنی هم به این موضوع معترف است که بیشتر از بیست شبکه در افغانستان برای فعلا در حال جنگ و جاسوسی و استخبارات است. این اولاً به این بر می گردد که حامیان خارجی افغانستان در این راستا خدمت صادقانه نکرده و حمایت درستی انجام نداده اند و دوم برمی گردد به مدیریت دولتمردان افغانستان. وقتی که در راس حکومت، کرزی درمدت شانزده سال نتوانست با وجود کمک هایی که موجود بود، یک استراتژی مشخص را در راستای تامین امنیت، آوردن صلح، روابط خوب با همسایه ها و بهبود در اقتصاد و در دیگر مسایل زندگی افغانستان ایجاد کند از این حکومت دو سره که دو سال بیشتر از آن نمی گذرد، اصلا نباید توقع اصلاحات و مدیریت داشت.
وی افزود: اینها توان مدیریت درون ارگ را ندارند. چه برسد مدیریت جنگ شرق و غرب. روس علنا می گوید که ما با طالبان روابط خود را داریم . چرا که طالبان برای ما تهدید نیستند. حالامی بینیم که در دستان طالبان سلاحی دیده می شود که حتی مارک چین در آن است، توپ و تجهیزات و واد غذایی دیده می شود که هم مارک چین دارند. رهبران ما این مدریت را ندارند که درون ارگ را کنترل کنند وقتی این ضعف مدیریت وجود داشته باشد آن حامیانی که به خاطر اهداف شوم خود از ما حمایت می کنند پروایی ندارند و با این حالت خوشحال هستند. مسوولیت آنها این بوده است که یک حکومت بسیار ضعیفی بیاید تا اهداف آنها زودتر تطبیق شود.
وی، در خصوص پیمان امنیتی و بی فایده بودن آن اظهار کرد: زمانی که ما پیمان را با آمریکا امضا کردیم در آن زمان گفتیم که امضای پیمان امضای جنگ درازمدت در افغانستان است. حکومت داران ما چنان ضعیف هستند که هیچوقت نمی توانند مفاد پیمان را بروی آمریکا بیاورند. امروز گریبان آمریکا باید گرفته می شد چرا که ما کشورهای همسایه خود را از خود دور کردیم و با آمریکا پیمان امضا کردیم و خدمات صادقانه بسیاری برایشان کردیم، اما پیمان چه شد؟یک لک و پنجاه هزار نیرو داشتند چه کردند که باز ترامپ پیشنهاد دارد که بیست هزار نیروی جدید بیاورد؟ باید گفت که اضافه کردن نیروی آنها برای ادامه دادن به جنگ است. این کمک هایی که در وارسا و بروکسل کرده راهی برای ادامه جنگ است. ضعف مدیریت به ما برمی گردد اما عدم صداقت به آنها که بسیار هویدا است.