صدور گذرنامه الکترونیکی در سفارت و کنسولگری ها کاملا منتفی است/دادن بورسیه تحصیلی از طریق سفارت کاملاً دروغ است

 «نصیر احمد نور» سفیر کشورمان در ایران می گوید همیشه این شائبه برای سفارت و کنسولگری‌های افغانستان در ایران وجود دارد که به عنوان مرجع مهاجرین در ایران نقشی در اخذ و توزیع بورسیه‌های تحصیلی دارند اما بورسیه‌ها نیامده در سفارت روی هوا زده می‌شود، می‌گوید: «هر چیزی از خودش قانونی دارد، ما هم قرار نیست بورسیه‌ها را از جیبمان دربیاوریم و بین احمد و محمود تقسیم کنیم.»
«نصیر احمد نور» سفیر افغانستان در ایران می‌گوید سفارت نماینده ملتی است که اینجا مهاجر شده و زندگی می‌کند و این یعنی کار ما همگانی است و هر خدمتی و رایزنی انجام می‌دهیم برای همگان است نه فقط برای کارمندان سفارت یا دوستان و آشنایان.

صدور گذرنامه الکترونیکی در سفارت و کنسولگری‌ها کاملا منتفی است
نصیر احمد نور در رابطه با صدور گذرنامه الکترونیکی در سفارت و کنسولگری‌ها گفت: این مسئله کاملا منتفی است و موضوع گذرنامه‌های الکترونیکی از قالب یک موضوع داخلی خارج شده و امروز یک الزام بین‌المللی است.
امروز شهروندان قریب به اتفاق کشورهای جهان دارای گذرنامه الکترونیکی هستند اما متاسفانه افغانستان به دلیل شرایط خاص نتوانسته بود تاکنون این موضوع را اجرایی کند و در این الزام بین‌المللی از دیگر کشورها عقب افتاد، حالا مسئله اینجاست که به هر صورت باید این نیاز در یک جا برآورده و این عقب‌ماندگی به پایان برسد.
در داخل افغانستان حدود سه سال می‌شود که روند صدور گذرنامه الکترونیکی را آغاز کرده‌ایم و در سه سال گذشته هر فردی اقدام به اخذ گذرنامه کرده، گذرنامه الکترونیکی دریافت کرده است اما نمی‌شود که از یک ششم جمعیت افغانستان که در مهاجرت به سر می‌برند، غفلت کرد.
در حال حاضر یک ششم جمعیت افغانستان به دلیل جنگ و ناامنی در کشورهای مختلف از جمله ایران و پاکستان مهاجر شده‌اند و آنها هم مردمی خارج از افغانستان نیستند که ما نسبت به مدارک هویتی آنها بی‌توجه باشیم.
به همین منظور تمامی کشورهای جهان به 6 حوزه تقسیم شده‌اند وهر حوزه در یکی از سفارت‌خانه‌ها بوده که شامل چند کشور می‌شود، برای مثال در میان تمام کشورهای عربی فقط سفارت ما در «جده» و همچنین «دبی» اقدام به اخذ مدارک و ثبت اطلاعات برای شناسنامه و گذرنامه الکترونیکی می‌کنند اما «ایران» و «پاکستان» مرتبط با حوزه مرکز یعنی «کابل» می‌شوند.
نصیر احمد نور افزود: برای اخذ شناسنامه باید به مرکز حوزه یعنی کابل رفت، تا این لحظه که غیر از این نبوده و قرار نیست فعلا صدور گذرنامه الکترونیکی در سفارت‌ها و کنسولگری‌ها در ایران انجام شود.
البته در حال حاضر اخذ شناسنامه به شکل غیابی و با حضور وکیل هر مهاجر در افغانستان میسر است اما صدور گذرنامه‌ها و تجهیز کنسولگری‌ها به ماشین‌های چاپ الکترونیکیِ گذرنامه حقیقتا امکان‌پذیر نیست.
ببینید بحث شناسنامه و گذرنامه یک بحث هویتی برای مردم بوده و صراحت قانون است که باید هر شهروند افغانستانی هویت و مدرک هویتی مشخص داشته باشد، من چهار سال است سفیر افغانستان در تهرانم، از همان ابتدا مدام بحث گذرنامه‌های الکترونیکی مطرح بوده اما هنوز می‌بینید که کار به تازگی آغاز شده و کلید خورده، منظورم همان حرف قبلی است اینکه این عقب‌ماندگی باید متوقف و مردم ما هم که در مهاجرت به‌سر می‌برند کمر همت خود را برای اخذ شناسنامه و گذرنامه ببندند چون نخستین کسی که از این داستان سود می‌برد، خود مردم است.
من خودم بیش از همه به فکر مردم هستم، یادم می‌آید قرار بود به عنوان سفیر به تهران بیایم، در آن زمان دانشجویان برای طی مراحل اخذ روادید تحصیلی باید به افغانستان می‌رفتند و شناسنامه می‌گرفتند، من همانجا سفت و سخت گفتم اگر قرار است این روند سخت برای دانشجویان ادامه یابد  من سفیر در ایران نمی‌شوم و خوشبختانه آن موضوع حل و روادید تحصیلی برای دانشجویان هم رایگان شد.

روند صدور گذرنامه الکترونیکی؛ اول دانشجویان دوم شناسنامه‌داران
مردم ما باید بدانند که امروز در هیچ کشوری بدون شناسنامه و کد ملی خدمات داده نمی‌شود پس نباید در برابر این موضوع مقاومت کرد چرا که صدور گذرنامه الکترونیکی در حقیقت احترام به شهروندان افغانستانی و به نوعی اعتباربخشی به آن در وجهه بین‌المللی است.
ما اینکار را در ابتدا از دانشجویان آغاز می‌کنیم و گروه دوم کسانی هستند که هم شناسنامه و هم گذرنامه دارند، این مراحل چند ماهی طول می‌کشد و لذا جای هیچ نگرانی برای مهاجرین نبوده و می‌توانند از این فرصتی که دارند برای اخذ شناسنامه استفاده و اقدام کنند.
نصیر احمد نور در رابطه با مشکلات دانشجویان افزود: ما آنقدر به دانشجویان اهمیت می‌دهیم که گفتیم گذرنامه الکترونیکی را ابتدا از دانشجویان آغاز کنید، همچنین برای مراجعات بسیار دانشجویان سامانه الکترونیکی نوبت‌دهی راه‌اندازی کردیم و حتی ساختمان جداگانه برای کار آنها تعریف کردیم، رسیدگی به امورات دانشجویان پیش از دیگران صورت می‌گیرد و مجموع اینها نشان می‌دهد که توجه ما به این قشر بیش از دیگران است.

*بورسیه تحصیلی را به سفارت چکار؟ دروغ است که بورسیه‌ها در سفارت به احمد و محمود داده می‌شود
نصیر احمد نور در مورد بورسیه تحصیلی گفت: سفارت هیچ نقشی در دادن بورسیه تحصیلی به دانشجویان ندارد و اینها صرفا شایعات بی‌اساس هستند.
سفارت در خدمت همگان است و هر تلاشی می‌کند یک تلاش همگانی است اما در مراودات دیپلماتیک اگر ما آورده‌ای برای مردم داریم به معنی این نبوده که همه آن آورده در همین سفارت و تهران تصرف می‌شود بلکه ما آن را به وزارت امور خارجه انتقال می‌دهیم و از آنجا به سازمان و اداره ذی‌ربط منتقل می‌شود، برای مثال در بحث بورسیه‌ها این موضوع را وزارت خارجه به وزارت علوم منتقل می‌کند، نقش من به عنوان سفیر سفارت این است که برای بدست آوردن بورسیه براساس مسئولیت‌ها، رایزنی و تلاش کنم اما در توزیع آنها نمی‌توانم تصرفی کرده و به دلخواه خودم به احمد یا محمود بدهم، ما فقط توافق‌ها را به وزارت خارجه انتقال می‌دهیم، در افغانستان هم که کمیسیون ملی توزیع بورسیه‌ها را داریم و لذا روند رسیدگی به آنها کاملا مشخص است.
اگر سفیری یا سفارتی در توزیع بورسیه‌ها ورود کند تخلف و جرم محرز مرتکب شده و از طریق مراجع قانونی قابل پیگرد است.
همچنین ایشان افزود: برای گرفتن بورسیه و فرصت شغلی به هیچ وجه به سفارت مراجعه نکنند، در مورد بورسیه‌ها که توضیح دادم و باید از وزارت علوم پیگیری کنند اما در بحث کار که کسی دعوتنامه نیاز ندارد، هر فردی که می‌خواهد کار کند، افغانستان، کشور و وطن خودش بوده و می‌تواند برود کار کند.
نصیر احمد نور در اربطه با طرح های کاریابی و یا جذب نیرو به داخل سفارت افزود: در این چهار سال که من بوده‌ام اصلا یادم نمی‌آید کسی از طریق سفارت به داخل افغانستان جذب شده باشد.

اختلاف ایران و افغانستان و 500 بورسیه بلاتکلیف
نصیر احمد نور در رابطه با بورسیه های رسمی و سالانه از طریق دانشگاههای افغانستان به ایران گفت: اواخر سال 91 توافقی میان وزارت تحصیلات افغانستان و وزارت علوم ایران امضا شد که بر مبنای آن ایران قرار بود سالانه 500 بورسیه رسمی در رشته‌های مختلف دانشگاهی به افغانستان بدهد اما با گذشت چند سال هنوز این بورسیه‌ها به نتیجه نرسیده و بلاتکلیف است.
قرار بود برای هر 500 بورسیه، هزار و 500 نفر معرفی و در آزمون‌ها شرکت کنند و پس از بررسی 500 نفر حائز شرایط، مشمول بورس تحصیلی شوند. و علت این بلاتکلیفی اختلاف ما در نحوه گزینش و توزیع آن است، افغانستان می‌گوید بورسیه‌ها را به ما بدهید ما تقسیم می‌کنیم اما ایران می‌گوید ما باید دقیقا در جریان باشیم که این بورسیه‌ها به چه کسانی و با چه شرایطی داده می‌شود و فقط کسانی که دارای شرایط هستند بورس شوند.
البته در روزهای اخیر بحث و صحبت‌هایی شده که ممکن است در آینده‌ای نزدیک موضوع بورسیه‌ها به نتیجه برسد.
امیدوارم بورسیه‌ها به نتیجه رسیده و در سال تحصیلی جدید در اختیار متقاضیان قرار گیرد.
تسنیم: جناب نور شما بارها در صحبت‌هایتان به این موضوع اشاره کردید که فارغ التحصیلان باید به افغانستان برگردند، آیا شرایط برای بازگشت آنها مهیاست؟ نظرات کسانی که رفته‌اند و با بازار بیکاری و تبعیض مواجه شده‌اند چیز دیگری می‌گوید...

در افغانستان نه تبعیض است نه پارتی‌بازی/قرار نیست همه دولتی شوند
نصیر احمد نور در رابطه با بازگشت فارغ التحصیلان به افغانستان گفت: گاهی برخی شکایات شنیده می‌شود که برای مثال می‌گویند به افغانستان رفتیم اما نه فرصت شغلی بود و نه کاری و یا گاهی می‌گویند در افغانستان رابطه بر ضابطه حاکم است و باید حتما کانال ارتباطی قوی برای یافتن یک فرصت شغلی خوب داشته باشی و تبعض قومی حاکم مانع دستیابی به شغل مناسب می‌شود در حالیکه اینها واقعا صحت ندارد.
افغانستان چهار دهه است که درگیر جنگ‌های تحمیلی است، ازیک توطئه و جنگ خلاص نمی‌شویم که دیگری از راه می‌رسد.
حالا مردم ما به هر گوشه جهان مهاجرت کرده‌اند، از ایران گرفته تا کشورهای اروپایی و یا کشورهای عربی تا استرالیا، فکرش را بکنید هر یک از اینها از هر گوشه جهان به افغانستان بازمی‌گردند و از یک کشور در حال جنگ انتظار رسیدگی به تمامی برنامه‌هایشان را دارند درحالیکه دولت شرایط طبیعی ندارد، منابع عایداتی هر روز صدمه می‌بیند و از همین رو برنامه‌هایش را نمی‌تواند همیشه مرتب و به قاعده تنظیم کند، کشورهایی که هیچ یک از این مشکلات ما را ندارند و منابع و برنامه مشخص دارند و نظیر ما در شرایط غیرقابل پیش‌بینی جنگ نیستند با مشکل بیکاری و اشتغال مواجه هستند چه برسد به ما.
در چنین شرایطی مشخص است که همه نمی‌توانند کار دلخواه خود را پیدا کنند اما اینطور هم نیست که کار پیدا نشود، این نکته را هم بگویم هیچ تبعیضی وجود ندارد، اگر محدودیت شغلی و مشکلی باشد برای همه مهاجرین از هر قوم و نژادی است، چه مهاجری که از آمریکا بیاید، چه کسی که از پاکستان هند و یا ایران بیاید.
در سرتاسر افغانستان شاید 200 هزار کارمند دولتی داشته باشیم اما افغانستان بیش از 30 میلیون جمعیت دارد، دولت که نمی‌تواند به همه شغل دولتی بدهد.
متاسفانه بر اثرناامنی و جنگ سرمایه‌گذاران از افغانستان رفته  و دیگران هم جرات نمی‌کنند، امروز در حدود 150 میلیارد دلار سرمایه بخش خصوصی ما در دبی بسر می‌برد. چرا؟ به دلیل ناامنی و شرایط جنگ و فرار سرمایه...
اگر افغانستان امن بود مطمئنا سرمایه‌گذاران بیشتر افغانستان را ترجیح می‌دادند چرا که تولید در آنجا ارزان است و در دبی هزینه‌ها بالا اما همین ناامنی هم سبب محدود شدن فرصت‌های شغلی در بخش خصوصی هم شده است.
البته از برخی گلایه‌ها تعجب می‌کنم چرا که امروز فارغ‌التحصیلان ایران بیشتر از دیگر کشورها در افغانستان می‌درخشند و فعالیت‌های خوبی دارند.
بیش از 100 دانشگاه خصوصی در افغانستان داریم که اکثر قریب به اتفاق موسسان و یا مدرسان آنها مهاجرین در ایران هستند، ده‌ها تشکل فعال جامعه مدنی و یا فرهنگیان و یا اکثر فعالان حوزه رسانه امروز افغانستان از فارغ التحصیلان ما از ایران هستند.
در میان مقامات بلند پایه تعداد قابل توجهی از تحصیلکردگان ایران هستند.
اما....
دولت افغانستان و ایران باید کاری کند که استعدادهای جوانان مهاجر در ایران به کشور سوم پناه نبرد چرا که برای هر یک از آنها هزینه شده و در این شرایط که فارغ التحصیلان و ظرفیت علمی و فرهنگی امروز مهاجرین حاصل عنایت خاص رهبر معظم انقلاب  و ملت ایران است نگذارند این ظرفیت ضایع شود.

منبع: تسنیم