سیدنا حسین (رضی الله عنه) نماد ایستادگی در برابر ظلم

دهم محرم هر سال یادآور روز شهادت مظلومانۀ ابرمرد تاریخ سیدنا حسین رضی الله عنه است، او که محبوبیت خاصی در دل پیامبر عظیم الشان اسلام – صلی الله علیه و سلم – داشت، او که پارۀ تن سیدتنا فاطمه الزهراء – رضی الله عنها –  و جگرگوشۀ علی شیرخدا – رضی الله عنه – بود؛ او سردار جوانان بهشت لقب گرفت و در مصداقش فضایل بی شمار و در منقبتش محاسن زیادی ذکر شده است، او که در کمالاتش سخنانِ زیادی گفته شده و در موردش کتب بی شماری نوشته گردیده است.
حسین – رضی الله عنه – تنها یک نام محض نبود و نیست، بلکه حسین معنی یک انقلاب جاویدان است، او یک ایده است و یک الگوی به تمام معنی، او مظهر ایستادگی حق در مقابل باطل است، او نماد استکبار ستیزی و ظلم زدایی است، او یکی از بهترین ستارگان درخشان امت اسلام است، او بنیانگذار تشکیلات ضد ظلم است که تا دنیا دنیاست در راهش پیروان، در مسیرش عاشقان، و در تاریخش شیفتگان و جان نثاران دارد، او همیشه زنده است چون نامش، راهش، فکرش، یادش، صدایش، مرامش و هدفش زنده است؛ و تا قیام قیامت مشعل راه بیداری نسل های امت جدّ بزرگوارش است.
در طول سال هروقت که دهم محرم فرا می رسد خواه مخواه فکر و ذهن هر مسلمانی به سوی دهم محرم سنه 61 هجری، سوق داده می شود و واقعۀ جانگداز شهادت مظلومانۀ سیدنا حسین – رضی الله عنه – پس از گذشت سالها همچنان خاطر خیل عظیمی از مسلمانان را مکدر می سازد؛ اما آنچه مسلم است اینست که هر مسلمان واقعی نسبت به حادثۀ عظیم کربلا و شهادت مظلومانۀ سیدنا حسین – رضی الله عنه – افسرده و سخت غمگین بوده و آن واقعۀ تاریخی را ضایعۀ بزرگ برای عالَم اسلامی می داند.
المیۀ دردناک کربلا هر چقدر که به آن پرداخته شود بدون شک غم و اندوه را چند برابر می سازد و روایات تاریخی به تفصیل سر آن بحث کرده و جزئیات شهادت حضرت حسین – رضی الله عنه – را به کمال و تمام ذکر نموده اند و قصد ما در این مجالِ مختصر تکرار روایات نیست؛ بلکه هدف از پرداختن به مبحث شهادت حضرت حسین – رضی الله عنه – و بیان واقعۀ کربلا بیشتر، پردازش به قسمت چرایی این حادثۀ تلخ تاریخی است که هدف کلی و مرام اصلی سیدنا حسین – رضی الله عنه – از قیام در مقابل دستگاه حکومتی یزید چه بود و بالاخره چه کسی پیروز نهایی از آن معرکۀ فراموش ناشدنی محسوب می شود؟!؟
بطور مشخص در این مورد خاص جای هیچ شک و تردیدی وجود ندارد که انگیزه و عامل اصلی قیام حضرت حسین – رضی الله – در مقابل دستگاه حکومتی یزید، محض جلب رضای حق بوده است و هرگز بخاطر چوکی خواهی و قدرت طلبی نبوده و منشاء آن پیکار نابرابر از روی منافع شخصی نه، بلکه بخاطر منافع علیای جهان اسلام و مسلمین بوده است، حسین رضی الله عنه در مقابل شخص یزید قیام نکرد بلکه در مقابل بی عدالتی، بی اهلی و عدم شایستگی قیادت اسلامی، ظلم و ستم، جور و جفاء و احقاق حق و ابطال باطل ایستاده شد، او برای نجات وحدت و عزت مسلمانان از مدینۀ منوره راهی کوفه شد، او به اصرار و خواهش فراوان مردم کوفه و بخاطر لبیک گفتن به هزاران نامۀ ارسالی از سوی هزاران مسلمان بی نواء به دشت نینواء آمده بود، او برای اصلاح حکام وقت و ریشه کن کردن فساد و اِفساد قیام نموده بود، او در جهت خیرخواهی و دلسوزی امت اسلامی گامهای قوی و اُستوارش را برداشته و تا رسیدن به آن مقصد والا و هدف خجسته، لحظه ای آرام و قرار نداشت؛ حضرت حسین رضی الله عنه به جنگ یزید نرفت و چون کاملا در مسیر حق و خیرخواهی بود و برای رساندن منظورش استدلال کافی داشت، در سفرش به کوفه، نیازی به تجهیزات جنگی و قشون کشی نظامی ندید بلکه یزیدیان به جنگش آمدند، او با اهل فامیل و اعضای خانواده اش که بیشترشان را زنان و اطفال تشیکل می داد راهی کوفه شد اما نمی دانست که در مقابلش جنگجویانی مسلح به تمام ابزار نظامی عرض اندام می کنند و تا مرز شهادت جناب ایشان و تک تک افراد و اهل فامیل شان را  به پیش می برند، حسین رضی الله عنه وقتی مجبور به دفاع از خود و همراهانش گردید جانانه دفاع کرد و مردانه وار جام زرین شهادت را نوشید؛ اما لمحه ای از استراتیژی قیامش عقب نشینی ننمود و در تمام مراحل کوشید تا همه را از قصد و نیت خیرخواهانه و منظور قیام و حرکتش آگاه بسازد او اسماعیل وار برای دین ذبح شد و در آغوش خود جان دادن طفلکان و عزیزانش را دید، او تشنگی مفرط همراهانش را احساس کرده و در مقابل سنگدلی یزیدیان که مانع رسیدن آب به تشنگان کربلاء می شدند را با تمام وجود لمس می نمود؛ ولی غیرتش اجازه نداد که به بی غیرتان روزگار سر تسلیم خم کند و ندای جسورانۀ “هیهات منّاالذلّه” را با تمام قدرت فریاد کشید و با خون سرخش عزت و غیرت واقعی اسلامی را رقم زد!!!
آری! قیام حضرت حسین – رضی الله عنه – سرمشق حق طلبی و عدالت جویی برای تمام مسلمانان در ادوار تاریخی بوده و خواهد بود، حسین – رضی الله – با قیامش درس با عزت و غیرت زیستن را به جمیع پیروان اسلام آموخت او با خونش جاویدانگی و افتخار آفرید و با انقلابش راه عزت و سربلندی را تا ابد به پیروان قرآن نشان داد و اینجاست که با افتخار باید گفت که حسین – رضی الله عنه – منحصر به یک دورۀ زمانی خاص نبوده و نیست بلکه داستان زندگی و سیرۀ زیبای او قوه محرکۀ تمام حرکت های انقلابی و جنبش های ظلم ستیز و استکبار شکن تاریخ بوده که تا امروز الحمدلله جریان داشته و همچنان تاثیر گذار است و فراوان پیروان دارد.
به امید تحقق آرمان های حسینی در جهاد مقدس فعلی فرزندان ایمان و رشادت در افغانستان، منطقه و جهان.

نویسنده: ابوصهیب حقانی هرات