آیا مقام تشریفاتی ریاست صلح ارزش خیانت و پشت کردن به مردم را دارد؟
شورای صلح در زمان حامد کرزی برای مشغول نگاه داشتن برهان الدین ربانی و فریب افکار عمومی شکل یافت تا زیر سایه آن، اهداف طالب دوستی و پاکستان نوازی در کنار خدمت صادقانه به امریکا صورت گیرد تا اینکه در دولت غنی بدل به نمایشی ترین نهاد شد.
در این میان، تعیین محمد کریم خلیلی به عنوان رییس شورای صلح در کنار آنچه وی پس از این منسب در پیش گرفت، نمایش دروغ و فریب است تا مشارکت سیاسی از جانب رییس جمهور و صلاحیت رهبر جهادی با سابقه.
سخنرانی های وی، فرافکنی هایی مقامی می باشد که برای ماندن در قدرت و کسب امتیاز حاضر به پشت کردن به مردم و قومیتی ای است که مشروعیت و قدرت سیاسی خود را طی دهه های گذشته از آنان کسب کرده اما معامله ها در این تاریخ خون و خیانت چه ها که با این ملت و کشور نکرد.
خلیلی زمانی از سوی اشرف غنی به ریاست این شورا رسید که انفجار بزرگ کانتینر مملو از مواد مخدر با تلفات بیشمار سبب اعتراض های گسترده مردم و جامعه سیاستمداران غیرپشتون در برکناری روسای امنیت شد و رییس جمهور برای حضور در نشست صلح کابل نیازمند چهره ای غیرپشتون در میان دولت تک قومی، شخصی بهتر از وی نیافت.
و در حالیکه کشور و بخصوص پایتخت هر روز صحنه کشتار زنان، کودکان و مردان در حمله و انتحاری طالبان و داعش می شود و رییس جمهور با بی اعتنایی به آنچه در جامعه رخ می دهد سرگرم نزاع با رهبران باقی مانده جهادی است، خلیلی همچنان دم از صلح می زند آنهم از آدرس بی اختیارترین شورا.
اینکه صلح به عنوان بهترین راه پایان جنگ و کشتار می باشد بر هیچ کس پوشیده نیست اما صلح با کدام طرف؟ زمانی که طالبان نه یک گروه تروریستی مستقل بلکه سلاح امریکا در دست پاکستان است که با از میان بردن راه های گفتگو دیگر حتی خیال بازگرداندن حاکمیت ندارند و تنها برای خون کشتار ماندگار شدند.
در این میان، رییس شورای صلح در حمایت کامل از حکومت سلطه گر اشرف غنی که عامل بروز ناامنی های گسترده در براندازی اختلاف های قومی می باشد همواره دم از صلح بین الافغانی می زند بدون برنامه ای برای ارایه.
سخنان بی برنامه و حمایت های کورکورانه رهبری جهادی با تجربه چهل سال جنگ و قدرت نشان می دهد تا چه میزان امتیاز در این سرزمین، بزرگترین رهبران را بدل به مهره های دست نشانده و سرگرم با کمترین ها کرده است.
خلیلی بیش از اینکه از مردم برای سرپوش گذاشتن بر معامله با ارگ استفاده و صلح را خواست آنان قلمداد کند باید نگاهی به گذشته و اکنون بیاندازد و حداقل به این سوال پاسخگو باشد که آیا مقام تشریفاتی ریاست صلح، ارزش خیانت و پشت کردن به مردم را دارد؟