نیلوفر ابراهیمی: نبود اراده سیاسی زمینه ای برای دخالت های منطقه ای در کشور است

خانم ابراهیمی نماینده مردم بدخشان در پارلمان می‌گوید: نبود اراده سیاسی در کشور به روشنی دیده میشود که زمینه را برای دخالت کشورهای منطقه ایجاد خواهد کرد.
خانم ابراهیمی در گفتگو با خبرگزاری افغان ایرکا، با مطرح کردن مثالی نظریه خود را این گونه آغاز کرد: سخنرانی پرویز مشرف رئیس جمهور پیشین کشور پاکستان در مورد قنسولگری‌های هندوستان در افغانستان خود نشانگر اراده ضعیف سیاسی سیاسیون کشور می‌باشد، چراکه پرویز مشرف گفته بود زمانی که افغانستان برای هندوستان اجازه باز کردن نمایندگی‌ قنسولگری را می‌دهد پس از ما توقع پرتاب گُل را نداشته باشد.
او می‌افزاید: چالش‌های منطقه‌ای از ابعاد مهم جنگ در افغانستان است.
خانم ابراهیمی بیان می‌کند: تعداد محدودی از سیاست‌مدارانی که با آمدن در کشور، قدرت خود را در مخاطره می‌بینند، نمی‌توان از آنان توقع داشت تا برای آوردن صلح در کشور و پایداری آن، کار کنند.
افغانستان مقلب به قلب آسیا، موردی که دردسازترین عامل دخالت‌ کشورهای منطقه در این خاک می‎باشد.
این نماینده مجلس می‌گوید: افغانستان نمی‌تواند یک سر ریسمان روابط با برخی کشورها را گرفته و سر ریسمان ارتباط با بعضی از دیگر کشورها را رها کند.
وی بیان می‌کند که لازمی‌ترین مسئله برای حکومت، تعیین خطوط سیاسی می‌باشد.
 او ادامه می‌دهد: "برای حکومت افغانستان چند پیشنهاد است، اول: ابعاد داخلی و چالش‌های داخلی را اولویت‌بندی کند بر بخشی که می‌تواند بپردازد، ابعاد بیرونی را در نظر داشته باشد یعنی ما با هند تا کجا برویم که منفعت ما به مخاطره مواجه نمی‌شود که پاکستان را هم با خود داشته باشیم.
او می‌افزاید: "ما بخواهیم نخواهیم از منطقه به دور شده نمی‌توانیم، ما نمی‌توانیم مطلق یک‌طرف بگیریم، یک‌طرف رها کنیم، یعنی ما باید خطوط سیاسی خود را تعریف داشته باشیم."
ابراهیمی می‌گوید باید به ابعاد جنگ به گونه‌ی باید و شایدش پرداخت: "شما می‌بینید که در افغانستان تمام جنگ‌ها آمد و شکل گرفت اما جنگ مذهبی را ما شاهد نبودیم غیر از یک مرحله کوتاه تاریخچه سیاه طالبان، اما شما فعلا می‌بینید که مساجد شیعه تحت هدف قرار می‌گیرد، منطق این در چیست؟ ما باید به این چیزها بپردازیم."
این مجلس نماینده‌مان می‌گوید: به حکومت فعلی لقب انحصارگری داده می‌شود، فاصله میان حکومت و مردم به فرسنگ‌ها رسیده است، باید حکومت به نحوی پالیسی‌سازی کند تا این فاصله را آهسته آهسته از بین برده و اعتماد مردم را بیشتر جلب کند.