120 دالر برای هر گذرنامه یا دوشیدن هموطنان در ایران؟

حال که سخن از هنرهای سفارت کشورمان در تهران است، اجازه دهید تا مشکل دیگری را نیز مطرح کنم که خود شاهد آن بودم.
در چندین روزی که داخل ساختمان اصلی حضور داشتم، شاهد خانواده‌های بسیاری بودم که توان پرداخت 120 دالر برای هر گذرنامه را نداشتند. آنان معمولا مدعی بودند که توان پرداخت قیمت گذرنامه برای تمام افراد خانواده را ندارند و به این دلیل، به آقای غفاری مراجعه کرده و خواهان تخفیف بودند که به صورت طبیعی، پاسخ آنان منفی بود. یک روز مادری را دیدم که او ودخترانش چشمان اشک‌بار داشتند.

اگر ما هر خانواده هموطن را در ایران درنظر گیریم، حداقل بین 6-8 نفر هستند که اگر دو نفر آنان کودک باشد، به صورت متوسط، 5 نفر بزرگسال دارند که یا سال های آخر مدرسه است و یا فارغ التحصیل شده‌اند. از آنجاکه عموما توان پرداخت شهریه دانشگاه‌های ایران را نیز ندارند، فرزندان آنان مشغول به تحصیل نیستند و به دلیل اینکه وضعیت کار نیز چندان خوب نیست، معمولا این خانواده‌ها تنها یک نفر کارگر سر چوک دارند که اگر کار برایش پیدا شود، روزانه بین 40 50 هزار تومان است. درحالیکه مخارج این خانواده حداقل در ماه حدود دو و نیم میلیون تومان است.

قطع نظر از بیکاری و سرگردانی و هزینه‌های دیگر، حداقل هزینه گذرنامه این خانواده، نزدیک به 4 میلیون تومان است، توجه به نرخ امروز تومان و یورو و دالر.
باتوجه به وضعیت کاری هموطنان مقیم ایران که بیشتر آنها کارگران روزمزد و سخت‌کار هستند، فراهم کردن 4 میلیون توان نیاز به دو ماه پس انداز کامل دارد. درحالیکه آنان نه بیمه دارند و نه خانه و مسکنی، هزینه تمدید کارت گارگریی، اقامت و مدرسه بچه‌ها و ...بر دوش شان سنگینی می کند.

باتوجه به این وضعیت، اگر دولت افغانستان کاری برای شهروندان خود انجام نمی‌دهد یا نمی‌تواند، چرا باری بر دوش آنان می‌گذارد که آنان توان حمل آن را ندارند؟ سال ها است که هر خانواده تنها یک گذرنامه داشته و دارد، چرا تلاش دارد این هموطنان را بدوشد؟ چرا به بهانه هر نفر، یک گذرنامه، 120 دالر از هر نفر باید بگیرد؟

مگر مشکلات این هموطنان در ایران کم است که سفارت هم باری اضافی بر دوش آنان است؟ هموطنان ما در ایران از سیر کردن شکم خانواده و فرزندان خود ناتوان هستند، چرا مجبور باشند که شکم گروهی از نور چشمی‌ها را سیر کنند؟

من در آن چند روز شاهد چشمان اشک‌بار و پرغم خانواده‌های بسیاری بودم. آیا انسان با وجدانی در دولت افغانستان است که به فریاد اینان رسیده و 120 را به حداقل برساند؟ یا حداقل همان مصوبه دولت را اجرا کند که چیزی حدود 5 هزار افغانی است؟