بانوان ارزگانی خواستار ساخت «خانه های امن» اند
آنها میافزایند، خشونتهای خانوادگی اکثر بانوان را مجبور میکند که خانههای خود را ترک کرده و به شهر ترینکوت بیایند؛ اما متأسفانه به دلیل نبود مکان مناسب برای زندگی، مشکلات آنها بیشتر میشود.
یکی از باشندگان ولسوالی گیزاب ارزگان با نام مستعار شگوفه که در خانههای مختلف ترینکوت زندگی کرده است، از این وضعیت ابراز نگرانی کرده میگوید که نمیتواند به خانه برگردد و در صورت برگشت با محدودیتهای گوناگون مواجه خواهد شد. او خواستار ساخت خانههای امن در ارزگان است.
او میگوید که چند شب را در خانهی یکی از زنان پولیس به نام معصومه گذرانده، چند شب را هم در خانهی یکی از مسؤولان شورای قومی و یک شب را نیز در زندان سپری کرده است. او میگوید: «میخواهم اینجا بمانم و به میل خودم ازدواج کنم.»
تاجبی بی یک بانوی فراری دیگر است. او که بیوه است، به دلیل خشونتهای خانوادگی، از خانه فرار کرده است. او میگوید، به دلیل نبود خانهی امن حالا از کردهی خود پشیمان است؛ اما به دلیل نگرانی از مرگ نمیتواند به خانه برگردد.
عبدالاحد، رئیس ولایتی کمیسیون مستقل حقوق بشر نیز در تماس با سلاموطندار از وضعیت انسانی بانوان ارزگان ابراز نگرانی کرده میگوید، مشکل بانوانی که به دلیل خشونتهای خانوادگی به شهر ترینکوت میگریزند و در آنجا در خانههای شخصی نگهداری میشوند، بسیار جدی است.
او هم ساخت خانههای امن در ارزگان را ضروری دانسته میگوید، کسی به سادگی خانهی خود را در اختیار زنان فراری قرار نمیدهد.
اسدالله سعیدی، والی ارزگان به سلاموطندار میگوید، ارزگان یک جامعهی با فرهنگ پشتونیست و برای ساخت خانههای امن نیاز است بیشتر فکر شود.
به گفتهی سعیدی، حل این موضوع نیازمند مشوره و راهنماییهای زیادی است تا راهی پیدا شود که هم به سود زنان فراری باشد و هم به سود خانوادههای آنان.
ارزگان یکی از ولایتهای دوردست و ناآرام کشور است. به گفتهی فعالان مدنی، همه ساله زنان زیادی در این ولایت قربانی خشونت میشوند؛ اما تنها چند مورد آن به آگاهی کمیسیون حقوق بشر، وزارت امور زنان و مراجع عدلی میرسد.