چرا دوربین های مداربسته کابل نمی تواند جلو مهاجمان را بگیرد؟

در یک هفته گذشته، کابل شاهد دو حمله بزرگ بود. حمله گروهی بر وزارت داخله قلب امنیتی کشور و حمله انتحاری به نشست عالمان دینی، درست لحظاتی بعد از اینکه آنان حملات انتحاری را حرام اعلام کردند و از طرف‌های درگیر خواستار ترک مخاصمه شدند.

این حملات به ویژه حمله به وزارت داخله سوال‌های زیادی به دنبال داشته. پرسش‌های از این قبیل که مهاجمان چگونه توانستند به سادگی تا ورودی قلب امنیتی خودشانرا برسانند. آنهم با وسایط زرهی، لباس و تجهیزات نظامی مورد استفاده نیروهای آمریکایی.

و بالاخره اینکه نقش دوربین‌های امنیتی مداربسته در شناسایی عاملان و جلوگیری از این گونه حمله‌ها چیست؟

برای یافتن پاسخ این سوال‌ها راه دفتر جنرال داوود امین، فرمانده پلیس کابل را در پیش گرفتم. یکجا با او به مرکز فرمان دوربین‌های امنیتی کابل رفتم. دست‌کم 30 نفر مسئولیت مراقبت و نظارت از این دوربین‌ها را دارند.

صفحه‌های بزرگ نمایش دورادور یک اتاق نسبتاً تاریک کنارهم چیده شده‌اند. جنرال داوود امین می‌گوید این‌ دوربینها برای نظارت بر رفت و آمد در شهر کافی نیست.

ده سال پیش به کمک نیروهای ناتو، برخی مناطق شهر کابل زیر پوشش دوربین‌های مداربسته وزارت داخله درآمد. بیش از 150 دوربینی‌که فقط بیست درصد از سطح شهر کابل را پوشش می‌دهد و اتاق فرمان آن نیز در دست فرماندهی پلیس کابل است.

فرمانده پلیس کابل گفت که در جاده فرودگاه کابل تا منطقه سرای شمالی در شمال شهر در دو محل دوربین‌های امنیتی نصب است؛ مسیری‌‌که اخیرا مهاجمان به وزارت داخله از آن عبور کردند.

او گفت که موتر شیشه سیاه و بدون پلیت مهاجمان دو بار از زیر دوربین‌های امنیتی عبور کرده و خودشانرا به وزارت داخله رساندند اما اصلا تفاوتی میان این موترها و موترهای‌که مقام‌های بلند پایه دولتی و نیروهای آمریکایی استفاده می‎کنند، وجود ندارد.

فرمانده پلیس کابل افزود که علاوه بر آن در پاسگاه‌های امنیتی هم سربازان تشخیص ندادند و تصورشان این بوده که نیروهای امنیتی هستند. کمره‌های نصب شده در این مسیر هم فناوری لازم را ندارد که زنگ خطری را به صدا در آورد یا چیز مشکوکی را شناسایی کند.

آقای امین می‎گوید به دلیل نبود تجهیزات فنی از جمله دوربین‌های امنیتی پیشرفته، مهار چنین حملات خیلی دشوار است. 150 دوربین امنیتی برای شهر کابل کافی نیست و از طرف دیگر دوربین‌های کنونی خیلی ابتدایی است و نمی‌تواند نیازمندی‌های اصلی نیروهای امنیتی را برآورده سازد. به گفته او قرار است تا یک و نیم سال دیگر 500 کمره امنیتی دیگر به این شمار افزوده شود.

برای دیدن وضعیت پاسگاه‌های بازرسی در مسیر جاده میدان هوایی (فرودگاه) تا سرای شمالی چند ساعت را در کنار سربازان امنیتی حوزه 17 پلیس کابل سپری کردم.

هفته پیش دو موتر زرهی بدون پلیت جنگجویان گروه تروریستی داعش از مقابل دوربین‌های امنیتی عبور کردند و خود را تا وزارت داخله رساندند. حمله‌ای که یک سرباز در آن کشته شد و شش پلیس دیگر را زخمی کرد.

در دروازه شمالی شهر تنها دو سرباز شماری از موترها را بازرسی می‌کنند و اجازه ورود به شهر می‌دهند. کنترل تمامی وسایط از توان آنها نیز بالاتر است.

محمد اصغر یکی از دو مامور این پاسگاه است که شش ساعت در روز و شش ساعت در شب بدون وقفه زیر آفتاب سوزان و منطقه شلوغ سرای شمالی مشغول بازرسی وسایط است.

این سرباز بدون دسترسی به هیچ گونه وسیله فنی که بتواند مواد مشکوک و منفجره را کشف کند، وسایط را بازرسی می‌کند. هنوز بازرسی یک موتر تمام نشده که ده‌ها موتر دیگر از سمت دیگر او بدون تلاشی وارد شهر می‌شوند.

او می‌گوید: "ما اینجا مسئولیت بازرسی موترهای شیشه سیاه، بدون پلیت، باربری و موترهای‌که مشکوک به نظر می‌رسند، را داریم. من شاهد موارد زیادی بودم که موترهای شیشه سیاه و افراد زورمند بدون توجه به امر توقف ما از اینجا عبور کرده و حتی به ما دشنام داده‌اند. مواردی وجود دارد که سربازان را لت و کوب (ضرب و شتم) کرده‌اند. روزانه پنج تا شش هزار موتر را من بازرسی می‌کنم اما در نهایت کاملا خسته می‌شوم و از توانم بالاست."

شهر کابل چهار ورودی اصلی و ده‌ها راه فرعی دارد. امکانات پلیس در این ورودی‌ها محدود است و حتی به گفته فرمانده پلیس کابل هیچ به حساب می‌آید.

او می‌گوید: "تجهیزات کنونی در دروازه‌ها و پاسگاه‌های امنیتی کاملا کهنه و عقب مانده است. اصلا با کشورهای مثل ایران و هند و پاکستان قابل مقایسه نیست. با کشورهای اروپایی که اصلا نباید مقایسه کنیم".

وزارت داخله در نظر دارد تا هجده ماه دیگر بیشتر از 500 دوربین امنیتی دیگر در مناطق مختلف کابل نصب کند. در حال حاضر تامین امنیت این شهر به دوش نهادهای مختلف امنیتی است اما کمتر ساکنان شهر از وضعیت کنونی پایتخت راضی‌اند و با گذشت هر روز شاهد حملات خونین‌تری نیز هستند.