دو عیب برجسته ی هزاره ها

1 فراموش کار هستند
2 خیلی شعاری هستند
البته استثنائاتی هست که مقام آنها محترم هست.
چند روز قبل فیلم بصیر احمد دولت ابادی را دیدم وسراسر گریه کردم دولت ابادی اوج غم نامه ای نهفته دردل خودرا با تلخی بیان کرد واسنادی را نشان داد که روی زیر پیراهن نوشته شده وبین شهید مزاری ومردم رد وبدل می شود واین نشان سختی ودشواری شرائیط بوده که یک شخص با قیمت جان خود چنین کار های تاریخی را انجام می دهد بصیر احمد بعلت نداشتن پول چاب چنین اسناد تاریخی با تمام وجود خود می گوید که من وصیت کرده ام که همه ای اسناد را درحین مردن با خودم دفن نمایند چنین صحنه شاید درتاریخ مردم ما فراموش نگردد وهر زمان که یاد ازاین حالت در خاطره ها زنده شود به منزله ای شلاق خرد کننده ای وجدانهای ما خواهد بود برای چاپ چنین اسناد تاریخی که تعیین کننده ای سرنوشت نسل های فعلی وبعدی ما خواهد بود مرد میدان وجود ندارد اما درشعار گوش فلک را کرکرده وبه کسی دیگر مهلت نمی دهیم اما برای رقصاندن وجشن عروسی اریا نا سعید حاضر می شویم که بلیط انرا با قیمت بالا بخریم ! نمی خواهم که خوشی مردم خودرا نفی کنم اما درد دل دراین است که چرا گذشته ای خودرا در مقابل ان فراموش می کنیم نوشته ای ازیک برادر ده مرده مقیم استرالیا را خواندم که دران اشاره به فراموشی روز افزون سرزمین اجدادی دربین مردم ونسل جدید دارد واقعا درد اور است.
خطاب به بانی مراسم اریانا سعید
آیا از اهانتی که به شما شد و شما را سکه ای یک پول نمود انرا به دل خواهید گرفت؟ بگذریم از خیلی حرفهای دیگر که ضرورت به بیان آن نیست .
ایا چنین توان در وجود شما نیست که حد اقل یک کمپین برای نجات اسناد گرانبهای تاریخی کرده وبرای چاب وزنده نگه داشتن اسنادی که با خون دل جمع اوری شده ودر خطر نابودی قراردارد انجام دهید؟ ایا مردم شرکت کننده در مراسم عروسی اریانا سعید اگر یک سوم هزینهای که به حساب اریانا سعید واریز می نمایند به حساب دولت ابادی واریز نمایند تا اسناد یاد شده چاب شود ضرر خواهند نمود؟
نمی دانم چه گونه می شود چنین عیب هارا بر طرف کرده وبه سرنوشت همدیگر شریک باشیم؟