آقای رییس جمهور؛ آغوش شما برای کودکان مصوونیت نمی بخشد!

زانو زدن جلوی کودکان و در آغوش کشیدن، بوسیدن سر و صورت آنان، یکی از عادت‌های خوب و معمول رییس‌جمهور غنی است و برخی‌ها از این اقدام آقای غنی ستایش می‌کنند.

اشرف‌غنی رییس‌جمهور، در چند سفری که طی ماه‌های اخیر در برخی از ولایات داشته است، در نخستین نگاه خود پس از پیاده شدن از هلی‌کوپتر، صف‌های طولانی کودکان گل‌ به‌دست را دیده تا برایش خوش‌آمدید بگویند. در مواردی، آقای غنی به نشانه‌ی ادای احترام به کودکان، جلوی آنان زانو زده و به آغوش کشیده و حتی سر و صورت آنان را بوسیده است. هرچند رییس‌جمهور در جلوی دوربین‌ها نشان داده که به کودکان احترام خاصی دارد، اما در این سفرها برنامه‌ی خاصی را برای بهبود وضعیت کودکانی که جلوی‌شان زانو می‌زند، ارایه نکرده است.

ادای احترام به کودکان از سوی تمام انسان‌ها و در هرسطحی که قرار داشته باشند، یک امر شایسته و انسانی است، اما در جامعه‌ای که کودکان آن بیشترین قربانی را در نتیجه‌ی خشونت‌ها، ناکارایی‌ها و بی‌توجهی‌ها بدهند، زانو زدن جلوی کودکان و در آغوش کشیدن آنان از مصادق عوام‌فریبی به شمار می‌رود.

گزارش هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان، یوناما، نشان می‌دهد که تنها در جریان نه ماه سال 2018 میلادی، بیش از دو هزار و یک‌صد کودک در افغانستان تنها در نتیجه‌ی منازعات مسلحانه کشته و زخمی شده‌اند. این گزارش حاکیست که نزدیک به شصت درصد مجموع تلفات غیرنظامیان از ماه جنوری تا سپتامبر امسال، از میان کودکان بوده است.

نتیجه‌ی ادامه‌ی جنگ‌ها و درگیری‌ها، باعث آواره‌ و بی‌جاشدن هزاران خانواده نیز شده است. آسیب‌های جدی‌تری در جریان آوارگی بیشتر متوجه کودکان می‌شود؛ کودکانی که از دسترسی به مکاتب و خدمات صحی محروم می‌شوند، فقر، گرسنگی و سرما آنان را مورد تهدید جدی قرار می‌‌دهد. همه ساله ده‌ها و صدها کودک در نتیجه‌ی سرما و عدم دسترسی به مراکز صحی جان‌های خود را از دست می‌دهند. افراد بزرگ‌تر خانواده‌های مهاجر و بی‌جا شده شاید بتوانند سختی‌ها و دشواری‌ها را تحمل کنند اما تحمل سرما، گرسنگی، بیماری و بیچاره‌گی برای کودکان قابل تحمل نخواهد بود.

انجام کارهای شاقه توسط کودکان و عدم دسترسی بیش از 3٫7 میلیون کودک به مکاتب، باید رییس‌جمهور را وادار کند تا در همان لحظه‌ی که کودکان با زبان رسا و کودکانه‌ی شان برای استقبال از او ترانه می‌خوانند و دسته‌های گل هدیه می‌دهند، حداقل به عنوان شخص اول مملکت به فکر مصوونیت بخشیدن آنان نیز باشد. رییس‌جمهور مسوولیت دارد تا در جریان سفرهایش به ولایات که به گمان اغلب در این روزها به منظور جلب توجه مردم برای انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده صورت می‌گیرد، نویدی برای بهبود شرایط کودکان نیز بدهد.

آمار وزارت کار و امور اجتماعی نشان می‌دهد که بیش از سه میلیون کودک‌کار در افغانستان وجود دارند که 1٫3 میلیون آنان مصروف انجام کارهای شاقه‌ و طاقت‌فرسا هستند. هم‌چنین آمار وزارت معارف نیز نشان می‌دهد که بیشتر از 3٫7 میلیون کودک به دلیل ادامه‌ی جنگ و درگیری از رفتن به مکتب محروم هستند.

کودکان در افغانستان بیش از همه، به مصوونیت نیاز دارند تا ادای احترام گذاشتن به آنان و زانو زدن جلوی شان. رفتار رییس‌جمهور غنی در مقابل کودکان در جلوی مردم و دوربین‌ها قابل ستایش و تقدیر است، اما نمی‌توان گفت که او به عنوان رییس‌جمور به بهبود شرایط کودکان کمک کرده است. امروز کودکان در افغانستان در بدترین شرایط قرار دارند و هرتحول خرد و بزرگ روی آنان عمیق‌ترین و جبران‌ناپذیر ترین تاثیری به‌جا گذاشته است.