• جمعه, 10 حمل 1403
    خبرگزاری افغان ایرکا

فریب نخورید! هیچ صلحی در برنامه ها هویدا نیست و فقط مغلطه می کنند

فریب نخورید! هیچ صلحی در برنامه ها هویدا نیست و فقط مغلطه می کنند

فرمانده نوید یکتن از فرماندهان محلی که در ولسوالی خان آباد قندوز در برابر طالبان می‌جنگید، پس از دو روز محاصره در شهر تالقان، بدون درگیری تسلیم دولت شد.
وی دلیل تسلیم شدن‌اش را آسیب نرسیدن به بیماران شفاخانه عنوان کرده است. اشاره شده است که در جریان درگیری کوتاه، یک پولیس نیز زخمی شده است و در کنار فرمانده نوید، افرادش نیز تسلیم پولیس شده اند.
پیش از این، گزارش شد که فرمانده نوید عصر دیروز زمانیکه یکی از افرادش در نبرد با طالبان زخم برداشته بود، او را برای معالجه به شهر تالقان مرکز ولایت تخار انتقال نمود ولی دقایق بعد نیروهای امنیتی ولایت تخار وی و افرادش را در چهار راهی مرکزی شهری تالقان در محاصره خود قرار داده تا وی را بازداشت نمایند.

تصمیم گرفتاری و بازداشت مخالفان طالبان و داعش در افغانستان از جمله طرح ها و برنامه های آمریکایی ها است که مانع پیاده شدن اهداف شان در افغانستان اشغال شده گردیده است.

در زمان ریاست جمهوری حامد کرزی قسمت عمده آن با برنامه های روانی قابل اجرا بود و به نتیجه هم رسید. خلع سلاح ده ها هزار مسلح که در قالب احزاب و کمیته های قومی از محیط زندگی شان دفاع می کردند و با خیال اینکه کشور به آرامش و ثبات رسیده است، دست از اسلحه برداشته و هرکدام دنبال کار خودشان رفتند.
احزاب بصورت رسمی در وزارت عدلیه ثبت شدند و قسمت های نظامی شان را تعطیل کردند و تمامی اسلحه هایی که با خون این مردم تهیه شده بود به برنامه جمع آوری سلاح "دایاگ" سپردند و دایاگ بجای اینکه سلاح ها و مهمات نظامی که سرمایه نظامی و امنیتی این کشور بود به انبارها و دیپوهای ارتش و پولیس منتقل کند، همه را نابود کرد و تبدیل به فلزات بی مصرف نمود و به پاکستان انتقال داد.

همه اینهایی که خود را عقل کل می دانستند و به اصطلاح رهبران این مردم بودند، دم بر نیاوردند که چرا سرمایه نظامی این کشور که با خون این مردم در سال های دفاع تهیه شده است نابود شده و به پاکستان منتقل می گردد.
آنها این خیانت خارجی ها را دیدند و سکوت کردند و هرگز امروز خود را پیش بینی نمی کردند که همین خارجی ها اول آنها را خلع سلاح کرده و بعد به حساب تک تک شان خواهد رسید.

این رهبران که هیچ، مردم بیچاره ما بی پناه شدند، آنانیکه در پناه اسلحه های دست داشته شان، سال ها از وطن و ناموس و زندگی خود دفاع کرده بودند، حالا باید تسلیم زورگویی های نوکران پاکستانی آمریکا می شدند و هرآنچه آنان برای شان رقم می زدند، می پذیرفتند.

آمریکایی ها سپس به بهانه اینکه آموزش دهندگان نیروهای ارتش و پولیس افغانستان، آمریکایی ها و اروپایی ها هستند، باید ذخیره گاه ها و انبارهای تسلیحاتی افغانستان از روسی به آمریکایی بدل شود، تمامی تجهیزات نظامی کاربردی قابل استفاده ارتش و پولیس را نابود کردند و به پاکستان منتقل نمودند و وعده دادند که بجای آنها سلاح های آمریکایی جایگزین می شود، که آنهم به درستی انجام نشد. اما نگفتند که هزینه این انبار گردانی سلاح را چه کسی می پردازد؟

اینجا بود که کارخانه های سلاح سازی آمریکایی وارد عمل شده و تا توانستند ذخیره های طلا و دیگر اعتباراتی که حتی کمونیست ها و طالبان به آن دست نزده بودند را با وعده فروش سلاح آمریکایی به افغانستان، از کشور به آمریکا انتقال دادند و بازهم سران احزاب و دیگر کسانیکه خود را بزرگان این مردم می شمردند سکوت کردند و فقط به منافع آنی خودشان تمرکز نمودند.

در مرحله بعدی آمریکایی ها، قبایل پشتون پاکستانی را که در سرحد افغانستان برای آمریکایی ها و پاکستانی ها دردسر بودند و هرگز به هیچ طریقی آدم شدنی نبودند را بمباران کردند و راه پاکستان را بر آنان بستند و آنان را بسوی مناطق امن و غیر پشتون افغانستان رهنمون گشته و اسکان دادند و در مرحله بعدی از همین افراد برای ناامنی آن مناطق استفاده کردند و در پناه این ناامنی ها به غارت های شان راحت تر ادامه دادند.

تا حالا که رسیده به برنامه صلح! بازهم بر همه مشخص است که هیچ صلحی در برنامه ها هویدا نیست و فقط مغلطه می کنند و نمیخواهند به سراغ سرمنشاهای جنگ بروند و مانند مسکن هایی که دیگر اثرش را نیز از دست داده است به مردم تلقین می کنند که دنبال صلح هستند در حالیکه اصلا صلحی در کار نیست.

  پربازدید ترین