نخستین زن جنرال افغانستان در بستر بیماری
سهیلا صدیق در سال 1327 خورشیدی، در ساحه باغ نواب شهر کهنه ( کابل قدیم) چشم به دنیا گشود. پدرش سردار محمد صدیق خان، سالیانی والی قندهار، فراه و هرات بود. مدتی ریاست سره میاشت و سمت شاروالی کابل را نیز به عهده داشت. مادرش که مکتب امانیه خوانده بود، دختران را درس می داد.
سهیلا صدیق سال 1345 خورشیدی محصل سال دوم دانشکده طب کابل بود که با دریافت بورس تحصیلی به اتحاد شوری و مسکو رفت و شامل انستیتیوت طب اول مسکو شد و در سال 1353 بعنوان دوشیزه پیشگام با نمرات و نتایج عالی به اخذ مدرک PHD در رشته جراحی عمومی فارغ التحصیل و به کشور بازگشت و کمر خدمت به وطن بست.
وقتی او به افغانستان برگشت، زمان زمامداری سردارمحمد داوود خان بود. وزارت صحت عامه وقت او را بنابر ضرورت و لزوم دید مقامات به طور خدمتی به شفاخانه چهارصد بستر معرفی نمودند. او منحیث دکتر متخصص جراحی، پله های نردبان نظامی را یک پی دیگر درنوردید. سرانجام در زمان حکومت جمهوری افغانستان به رتبه برید جنرالی ارتقا کرد و به مناسبت هشتم مارچ سال 1380 خورشیدی به رتبه دگر جنرالی صعود نمود. جنرال سهیلا صدیق در زمان حکومت مؤقت به ریاست جناب حامد کرزی در سمت وزیر درمان منصوب شد.
او در بدترین شرایط خونین که غریو راکت ها از بام تا شام دلهای شهروندان کابل را به لرزه می انداخت. در و دیوار و برج و باروی شهر را می کوفت و ویرانه می ساخت و هرکس با کوله باری از این شهر فرار میکرد، شجاعانه و عاشقانه در کنار مردمی که جز صبر، دیگر هیچ راه و چاره نداشتند، با استواری و متانت ایستاد. مدعیان دروغین خدمت به بشر، شهروندان را با خمپاره ها دریدند. سهیلا صدیق، اجساد تکه و پاره می دوخت و مرهم می نهاد. او که وسیله حیات دوباره بود، به پاس خدمات شایسته، حایز نشان ها و مدال های افتخاری، ستوری، درجه اول، درجه سوم، ښه خدمت، شجاعت، سید جمال الدین افغان و ... گردید.
او اکنون در بستر بیماری افتادهاست و هیچکسی از بستگانش و اعضای فامیلش در کنار او نیستند. سهیلا صدیق، تاکنون ازدواج نکردهاست و از نزدیکانش هم کسی در کابل نیست. او به بیماری الزایمر یا زوال حافظه گرفتار شده، که مریض حتا نزدیک ترین اقارب خود را نمیشناسد.