جام و جان
به بازی افغانستان و جاپان که فکر میکنم، نبرد یوز پلنگ و آهو به یادم میآید که یکی برای جان میدود و دیگری برای نان [غذا].
جاپان از نظر تکنیکی در سطح ما نیست اما آنها انسجام تیمی، دوندگی، شوتزنی، آمادگی بدنی، نظم و شخصیت قهرمانی دارند. چیزی که از درون فرهنگ، جامعه و نظام پیشرفته میآید. جاییکه هیچ چیزی اتفاقی نبوده و معطوف به طرح و برنامه است.
جاپان از نظر فنی و ایران از نگاه روحی- روانی برای ما مشکل ساز اند.
بازی افغانستان- جاپان تقابل دو سبک است، سبکی متٲثر از فوتسال [فانتزی/ تیمی] امریکای جنوبی و روشی مبتنی بر کارهای گروهی [تاکتیکی/ تکضرب]، اروپایی.
تٲثر نتیجۀ نهایی این دیدار آنقدر که برای ما مهم است، نمیتواند برای جاپان به تحول شگرف منجر شود. چون آنها جزو کشورهای پیشرو و زندۀ دنیا اند که سازندگی و افتخار در خون شان است.
این ما هستیم که در پی تکاندن گرد و غبار خاکستر جنگ، تباهی و مصیبت از چهره مان بوده و بیش از هر کشوری به این قهرمانی نیازمندیم.
این ما هستیم که با قهرمانی، برای ساعاتی هم که شده، متحدانه از خود مان دور شده و به جای ویرانی، به سازندگی فکر خواهیم کرد.
با نگاه به سابقۀ دو تیم در ورزش، این جایزه برای جاپان گام برداشتن در مسیر تکراری و تنها یک جام است اما برای ما جام نه که جان هم است. جان تازه در کالبد نیمه جان ورزش، جامعه، مردم و کشور مان!
جاپان تیم بسیار قدرتمند و منسجمی است اما بچههای ما هم تا حالا از هر سد و مانعی عبور کرده اند و برای همین، نزد آنها نتوانستن و نشدن دیگر مفهومی ندارد.
ما میخواهیم شگفتی کامل شود و فردا میتواند همان روز باشد، روز بزرگ و تاریخی در تاریخ این سرزمین.
به امید جشن و شادی. هر چند اگر نایب قهرمان هم شویم چیزی از ارزشها و بزرگی ماجراجویی شیرین استاد «ممرک» و یارانش کم نخواهد شد.
◄نعمت رحیمی