نامه ام را در جلسه قطر به طالبان بخوانید!

نامه حبیب الله، پدر فیروزه 7 ساله که متعلم مکتب بود و قربانی انفجار دیروز شد.
فیروزه پدر، تنها آرزوی زندگی ام را چرا کشتین؟ به ولا قسم هیچکس را از دولت بشناسم یا رابطه با کارمندان دولت داشته باشم، شاگرد نانوایی بودم و بایک دنیا مشقت و تکلیف دختر نازم را هفت ساله ساخته بودم، به او ماهانه 7 صد افغانی را با دنیایی از زحمت مصرف میکردم تا درس بخواند و فردایم را از نانوایی خلاص کند، حالا چه شد؟! چه قیامت را برسرم آوردین؟ فیروزه پدر را چه کردین؟ فیروزه ام را زیر خاک کردین و زندگی ام را بی مفهوم ساختین...
بدون فیروزه من چگونه زنده بمانم...
الاه خدا!!! کوزه اش را شکستم 170 افغانی داشته که این پول را من کجاببرم... او در عید قربان کالا میخواست و با چه زیرکی این پول را جمع کرده بود، آخر گناه من و فیروزه ام‌چه بود ای طالب صاحبان؟!
از شما میپرسم مولوی صاحب هیبت الله!
گناه فیروز من چه بود؟
جامعه جهانی! عذر میکنم و التماس دارم دیگر هیچ خانواده را بی فیروزه نسازید...
حد اقل برای زنده ماندن فیروزه های بکوشید...
من میدانم که جیگر مادر فیروزه سوراخ شد و دیگر از صحت کامل هرگز برخور دار نخواهد بود.
بعنوان یک پدر صدا میزنم که دیگر فیروزه ها را زنده بمانید؛ تا افغانستان را بسازند...
از اشتراک کنندگان عزیز مجلس قطر، از همه شان احترامانه میخواهم این نامه را برای شادی روح فیروزه بخوانش بگیرند.
شاید فقیر ترین پدر مثل من سراغ نداشته باشید؛ اما جز صلح ولاهی دیگر چیزی در زندگی ام معنی ندارد و قطعأ نخواهد داشت.