قربانی کوچک تجاوز دیروز در لوگر؛ امروز به پسران تجاوز کرده!

کشور افغانستان جزو جوامع مستعد تجاوز است که پدیده ء شایع"ترومای رشدی"، کودکان ونوجوانانش را در دوران قبل و بعد از مکتب با تجربیات تلخی چون انواع خشونت و آزارهای جنسی روبرو می کندتاجایی که داغ این تجربیات تکان دهنده را در سکوت و ترس به تنهایی تحمل می کنند.

تجربیاتی که می‌تواند در صورت درمان نشدن، بزرگسالی پردردسری را برای فرد و اطرافیانش رقم زند زیرا آسیبی که به یک فرد 40 ساله وارد می شود ماندگاری و تأثیرات کمتری دارد تا طفلی که دائما تحت آزار مزمن و در شرایط سخت قربانی شود، ماندگاری آسیب و اثرگذاری اش در بزرگسالی بیشتر خواهد بود.

در افغانستان اطفال به سه صورت مورد آزارجنسی قرار می گیرند.
ألف) به شکل کاملا مستقیم مانند تعرض و تجاوز مورد سواستفاده جسم شان قرار می گیرد.
ب) درگیر کردن کودک در فعالیت‌هایی که منجر به ارضای جنسی افراد بزرگسال می‌شود مانند برپایی محافل رقص و رقصاندن پسربچه ها، یا عمل تحمیلی جنسی بر علیه کودکی که فاقد تحول شناختی، هیجانی و جسمی است مانند ازدواج های زیر سن.
ج) سوءاستفاده جنسی غیرمستقیم با تماس‌ها و تعاملات بین کودک و فرد بالغی که می‌داند طفل را به منظور تحریک جنسی مورد استفاده قرار خواهد داد مانند برخی نظامیانی که "بچه بی ریش "در محافل همراهی شان می کند و یا خویشان نزدیک اطفال که بیمارجنسی هستند مانند شوهر مادر، ماما، کاکا و حتی برخی از پدر کلان ها .

امروزه با چنین وضعیتی که متجاوزین به اطفال کمتر به دام قانون می افتند و راههای برون رفت فراوانی برای این جنایتکاران وجود دارد؛ خصوص که برخی از افراد پدوفیلی یا همان "بچه باز"در حرفه‌ هایی فعالیت دارند که در آن آموزش و یا حفظ سلامت و رفاه اطفال و افراد نوجوان به عهده اشان است و یا هر شغلی دیگری که به واسطه آن راحت‌تر به بچه‌ها دسترسی دارندو به آسانی می‌توانند اعتماد کودکان و فامیل شان را به دست آورند.

 آگاهان و دلسوزان برای داشتن نسل سالم و فردای بهتر  درافغانستان چه باید کنند؟
 مهترین عامل افزایش تجاوز به اطفال" ناآگاهی" کودکان و نوجوانان از رفتارهای متجاوزان است تاجایی که سواستفاده گران با روش های زیادی به کودکان که تعرض می کنند، بسیاری ازاین رفتارها برای اطفال ناشناخته و بی معناست.

برای همین، باید در کنار قوانین سختی که برای حمایت از کودکان در کشور وضع می شود، درجهت بالابردن سطح  فرهنگ و آگاهی عموم مردم خصوص خانواده ها و خودآگاهی خود اطفال، تمام مسولین کشور، رسانه ها و نهادهای آموزشی، سازمان های خصوصی و دولتی دست به دست هم داده فعالیت دوام داری برای مصونیت روح وجسم کودکان دربرابر متجاوزان و سارقان روح و روان این آینده سازان فردای کشورمان را آغاز کنند تا ننگ "فرهنگ بچه بازی" درافغانستان را برای همیشه به تاریخ بسپارند.