فرار کرونایی ها از درمانگاه شیدایی هرات؛ مردم حق دارند به دولتمردان اعتماد نکنند!

مردم حق دارند به دولتمردان اعتماد نکنند. دروازه ورود ویروس کرونا هرات است اما تست کرونا در کابل گرفته شده و شفاخانه ویروس کرونا در ننگرهار ساخته می شود!  

بیماران مبتلا به ویروس کرونا از درمانگاه شیدایی هرات فرار کردند.
رییس صحت عامه هرات گفت که سی و هشت نفر که مشکوک به ابتلای ویروس کرونا بودند، از در مانگاه شیدایی فرار کردند. گفته شده است که یکتن از این فراریان نتیجه آزمایش وی مثبت بوده است.
برخی رسانه ها گزارش دادند که نزدیک به 50 نفر از این درمانگاه فرار کرده اند.
در همین حال، سخنگوی وزارت صحت اعلام کرد که تا اکنون نتیجه آزمایش بیست و دوتن به ابتلای ویروس کرونا مثبت بوده است.

دو اصل اول فرار مبتلایان به کرونا از درمانگاه شیدایی هرات، عدم رسیدگی به وضعیت بهداشتی و غذایی و افراد مشکوک به ویروس کرونا و مهمتر از این عدم اعتماد به مسوولان دولتی جهت رفع مشکلات موجود و رسیدگی به مبتلایان بیمار است.
گزارش ها از درمانگاه شیدایی هرات بسیار دردناک و خطرآفرین است و بهتر همان است که این مبتلایان و افراد مشکوک به این ویروس از این درمانگاه فرار کردند! زیرا ادامه حضور آنان باعث مرگ زودرس آنان به دلیل وضعیت بد بهداشتی و غذایی می شد.

جالب است که میلیون های افغانی بابت امکانات و تشریفات ارگ و ارگی ها و بورسیه های تحصیلی پشتون های آنطرف مرز و جرگه های قبایلی مصرف می شود اما برای رسیدگی به چند بیمار کرونایی که وضعیت شان فاجعه بار است، بودجه ای وجود ندارد.
جالبتر اینکه دروازه ورود ویروس کرونا هرات است اما تست کرونا در کابل گرفته شده و شفاخانه ویروس کرونا در ننگرهار ساخته می شود!

بقول دکتر بنایی، اگر این ویروس در مدت کوتاهی همه‌گیر شود، سیستم پزشکی دچار نارسایی شده و خیلی زود به زانو در خواهد آمد. دولت توان کنترل آنرا از دست داده و جامعه دچار یک فاجعه‌ی زودهنگام خواهد شد. کوشش دولت‌ براین است که زمان مصابیت را طولانی‌تر گرداند تا از یک طرف از فشار بیش‌ازحد روی تیم پزشکی بکاهد- تا به مبتلایان خدمات پزشکیِ مدرن و باکیفیت ارایه شود و درصد مرگ‌و‌میر کاهش یابد- و از طرف دیگر زمان بیشتری تا تهیه‌ واکسین کرونا بدست آید.
بدین لحاظ دولت‌ها تن به قرنطینه‌های وسیع می‌دهند و عوارض اقتصادیِ ناشی از آن را به جان می‌خرند.
با توجه به شرایط اقتصادی و فرهنگیِ افغانستان درصد مبتلایان را می‌توان تا هشتاد درصد انتظار داشت. از طرفی هم نبود امکانات صحی و بویژه کم‌توجهیِ دولتمردان، بحرانی شدن وضع، دور از تصور نخواهد بود. تنها کورسویِ امیدی که هست، جوان بودن نسبیِ افراد جامعه ما است.

دکتر تمنا نیز در اینباره نوشته است: هرات ولایتی است که به دلیل همجواری با ایران و بازگشت روزانه حدود پانزده هزار مهاجر از آن کشور، در خط اول مبارزه با کرونا قرار دارد. اینکه تا کنون این مریضی به‌گونه‌ای مدیریت شده که شمار مبتلایان به‌آن در سراسر کشور به بیست مورد هم نمی‌رسد، مدیون تلاش‌های شبانه‌روزی و مدیریت دلسوزانهٔ رییس صحت عامه هرات و تیم کوچک اما متخصص، دانا و متعهد وی است. هیچ تردیدی ندارم که اگر غیر از هرات، ولایت دیگری نقطه آغاز کرونا می‌بود، اکنون هزاران مبتلا به کرونا در سراسر کشور می‌داشتیم.
این نگاه تبعیض‌آمیز ‌به هرات، همانند تبعیض‌های سیاسی، اقتصادی، علمی و فرهنگی رژیم‌های گذشته، اینبار تنها متوجه هرات و هراتیان نیست؛ این تبعیض اگر رفع نشود، افغانستان را در آتش کرونا می‌سوزاند.

زارع حقجو از متنفذین شهر نوشته است: مریضی کرونا در هرات غوغا می کند روانه هزاران نفر از ایران وارد هرات می شود و باید کنترول شوند. دستگاه تشخیص مریضی کرونا در کابل مسقر است نمونه برداری در هرات صورت می گیرد و برای تشخیص به کابل فرستاده می شود و بعد از چند ین روز جواب مثبت و منفی به هرات می اید. اما شفاخانه مجهز برای تداوی مریضان کرونا در جلال اباد ساخته می شود. شما مردم قضاوت نمایید این کار که با دستور رییس جمهور ارگ انجام شده با کدام منطق استوار است؟
مثل معروف بین مردم افغانستان: که کشت به خوست و خانه به لوگر...!

مصباح هراتی در سفری که از اروپا به افغانستان داشته چشمدید خود را از مرز اینگونه نوشته است: یک هفته قبل به هرات و کابل داشتم. هرات و مردم هرات را خیلی بی توجه و بی تفاوت به برخورد با ویروس کرونا دیدم، نه تبلیغاتی از ناحیه نهادهای فرهنگی و دینی و دولتی و نه هم امکانات دولتی و پزشکی در این شهر وجود دارد.
از جانبی هم هر روز از مرز دوغارون و اسلام قلعه که من نیز از انجا رد شدم هیچگونه کار قابل توجه و با اهمیتی در برخورد با عودت کنندگان به وطن از جانب دولت ایران و افغانستان صورت نمیگیرد.
در مرز اسلام قلعه با دادن مقداری پول به راهداران راه ها و مرز داران، هر اقدامی می تواند صورت بگیرد و هر روز ده ها و صدها و هزاران نفر بدون کنترول و چک وارد کشور می شوند.
چنین وضعیتی نمی تواند کشور را در برابر ویروس کرونا حفظ و وقایه نماید لذا خطر و مصیبت و فاجعه عمومی شهر را و نیز از این طریق کل کشور را تهدید میکند.
قرنطینه ای که در هرات وجود دارد همانند زندان و مرکز کثافت خانه برای افراد مشکوک به مریضان موصوف وجود دارد که هیچ فردی حوصله ماندن یک روز را هم در انجا از بابت عدم امکانات ندارد.

یک خبرنگار هراتی نوشته است: بلافاصله پس از فرار یا فراری دادن بیماران از مرکز اختصاصی کرونا به محل حادثه رفتم و دو سوال را بی پاسخ یافتم.
والی هرات گفته بود چهارده میلیون افغانی برای مقابله با کرونا مصرف کرده و این در حالی است که حتی درب مرکز قرنطینه یک قفل معمولی نداشت و سرویس بهداشتی مناسبی هم به چشم نمیخورد، یکی پاسخ دهد این چهارده میلیون افغانی کجا خرج شده است؟
هیچگونه سیستم اداری درست و دقیقی مبنی بر ورود و خروج بیماران وجود ندارد، یعنی اگر هر بیمار درمان هم شده باشد باید در وقت خروج برگه ترخیص را داشته باشد که ندارند، اگر این شیوه وجود میداشت، نیروهای امنیتی به خوبی میتوانستند جلوی این کار را بگیرند.

با این وضعیت مردم حق دارند به دولتمردان اعتماد نکنند. در کل اپیدمی بی اعتمادی نهادینه شده است. زیرا مردم در طول سال های گذشته به هر ارگانی مراجعه کردند با فریب و جعل و رشوت روبرو شدند و تمامی وعده های دولتمردان دروغ بوده است و حتی گزارش های کاری شان متناقض یکدیگر و فریب بوده است.

اینک که گفته می شود ویروس کرونا در اولویت کاری دولتمردان قرار گرفته و اشرف غنی چهارصد میلیون افغانی را به این معضل اختصاص داده است، بازهم در حد حرف و شعار است و هنوز جنبه عملی بخود نگرفته و اگر بودجه ای باشد تا به مناطق اصلی آن برسد چندین روز را دربر می گیرد و مقدار آن به کمتر از نصف تقلیل خواهد یافت زیرا در میان راه مانند دیگر بودجه ها به کدهای دیگر انتقال و یا در گیر و دار رشوت خوری ها از بین خواهد رفت و تا آن زمان به تمام کشور این ویروس شیوع خواهد یافت.

اما نکته خوبی که در اینجا وجود دارد، درصد خطرآفرینی این ویروس، نسبت به دیگر امراض کمتر است و آنچنانکه وحشت ایجاد شده مشکل ساز نخواهد بود و اگر مردم خودشان مراقبت کنند، نیازی به ورود دولتمردان در این حیطه نیست.