سفر آقای پمپیو به کابل، بحران فزایی یا بحران زدایی؟

دیدار پامپیو با عبدالله عبدالله هم زمان با ملاقاتش با اشرف غنی از لحاظ تعاملات متداول سیاسی به نحوی تایید حقانیت ادعای عبدالله عبدالله نیست؟ و از جانبی یک مأمور عالی رتبۀ وزارت خارجۀ امریکا، معاون معین وزیر خارجه برای جنوب آسیا و آسیای میانه Alice Wells روز پنجشنبه هفتۀ گذشته در «توییتر» خود نوشت که ایجاد حکومت موازی جواب مصلحت آمیز به حال افغانستان نبوده بلکه وضع را با خطر مواجه می سازد، رهبران افغانستان ارجحیت اتحاد ملت را بر هر گونه قدرت طلبی مقدم بشمارند.

در این وضع تفکیک دو موضوع از لحاظ اهمیت مشکل است:
اول- سراغ راه حل منازعۀ کنونی بین قلعه بیگی سپید دار با باشندۀ َAfghan Royal Garden "ARG" از لحاظ قانونیت و مشروعیت.
دوم- انتخاب هیأت مذاکره کننده با طالبان ، آیا در متن توافقنامۀ امریکا و طالبان از چگونگی تشکیل و ترکیب حانب افغانستان تذکری وجود دارد؟ آیا مشارکت و یا حضور عبدالله شرط است؟ و یا این موضوع ساخته، پرداخته و بافتۀ اندیشۀ خاص و مرموز سیاسی آقای خلیلزاد است؟

اگر نتایج انتخابات نزد امریکا قابل قبول و مدار اعتبار است و مشروعیت دارد چرا این صلاحیت یعنی تعیین هیأت مذاکره کننده به حکومت تفویض نمی گردد که، دلیل قانونی، شرعی، مدنی و ملی شرکت حلقات سیاسی مطرح تا حال فهمیده نشده اسرار آمیز و مغلق است، سپردن این کار به حکومت هم در امور سهولت پیش می کند ، مذاکرات را سرعت می بخشد و علاوتاً و مهمتر از همه موقف و اعتبار حکومت را تحکیم می بخشد.

تداوم شک و تردید امریکا و هردو جانب منازعه را به عین موقف دیدن، اگر ترمپ هم چندین سفر کند بی نتیجه بوده مگر این که فیصلۀ جبراً تحمیل گردد زیرا پای همان لجاجت افغانی که« والله گه بانم» و یا «والله که پریژدم» شامل است.

ختم فاجعه و بیرون آوردن وضع از این مخمسه و بحران فراهم آوردن قناعت مردم در این است که امریکا از سیصد میلیون دالر خود تیر شده، اگر "کرونا" اجازه دهد، باز صندوق بگذارد و انتخابات دیگری تحت نظارت قوای نظامی ناتو و ناظرین بین المللی صورت گیرد و یک حکومت مؤقت نیمه نظامی ایجاد شود.
من به جرأت می گویم که ملت افغانستان تحت هیچ نوع شرایط راه حل مشابه به سال 2014 که به وساطت جان کری صورت گرفت نمی پذیرند.

محمد عارف عباسی