پول های امدادی به مردم، حیف ومیل نشود

نیمی از جمعیت کشور در «فقر همه‌جانبه» به‌سر می‌برند و بیش‌تر از نیم زیر خط فقر (درآمد کم‌تر از دوهزار افغانی در ماه) زندگی می‌کنند. حکومت نمی‌تواند از مردم بخواهد که گرسنه در خانه‌های‌شان بمانند. برای همین نیاز است که برای کمک‌رسانی به مردم برنامه‌های درازمدت و شفاف روی دست گرفته شود.

فقر و نابه‌سامانی اجتماعی اجرای کامل برنامه‌ی قرنطینه را در افغانستان ناممکن کرده است. این وضعیت نیاز به رسیدگی فوری و عملی دارد. «کمیته اضطرار مبارزه با کرونا» تصمیم گرفته 500 میلیون افغانی را صرف امدادرسانی به افراد آسیب‌پذیر جامعه در کابل کند. هرچند این میزان کمک در برابر سیل عظیمی از افراد نیازمند و فقیر در پایتخت ناچیز است، اما با این‌هم اکنون مسأله اصلی رساندن همین میزان کمک به افراد نیازمند جامعه است. حکومت باید برای این کار سازوکار روشن اختیار کند. میکانیزم شناسایی افراد آسیب‌پذیر جامعه باید معلوم باشد. بسیار مهم است که کمک‌ها به‌موقع و به‌گونه‌ی درست در دسترس افراد آسیب‌پذیر قرار بگیرد. متأسفانه این تجربه تا حالا در افغانستان تلخ و تاریک است. فساد، تعصب و ناتوانی باعث شده که کمک‌های فراوانی متعلق به مردم حیف‌ومیل شود. بنابراین، در اوضاعی که بحران کرونا هر روز جدی‌تر می‌شود و تنها راه حل نیز ماندن شهروندان در خانه است، برنامه‌ی کمک به افراد آسیب‌پذیر جامعه به مدیریت درست نیاز دارد.

نیمی از جمعیت کشور در «فقر همه‌جانبه» به‌سر می‌برند و بیش‌تر از نیم زیر خط فقر (درآمد کم‌تر از دوهزار افغانی در ماه) زندگی می‌کنند. حکومت نمی‌تواند از مردم بخواهد که گرسنه در خانه‌های‌شان بمانند. برای همین نیاز است که برای کمک‌رسانی به مردم برنامه‌های درازمدت و شفاف روی دست گرفته شود. این روزها برای مردم افغانستان روزهای دشواری است. فعالیت‌های اقتصادی کمی که جریان داشت، تعطیل شده است. در این اوضاع همه مسئولیت دارند که نگذارند مردم آسیب‌های مضاعفی را تجربه کنند. از طرف دیگر 500 میلیون افغانی تنها برای کابل در نظر گرفته شده است. این میزان کمک با وضعیت اقتصادی مردم همخوانی ندارد. در واقع هیچ راهی را نمی‌گیرد. برای ولایت‌های دیگر حتا همین مقدار کمک نیز تدارک دیده نشده است.

مدیریت قیمت‌ها و ثبات بازار اولویت دیگری است که نیاز به رسیدگی دارد. قیمت‌ها از روزی که بحران کرونا در افغانستان جدی شده هر روز بالاتر رفته است. بنابراین، قیمت مواد غذایی و بهداشتی باید کنترل شود. کنترل بازار مسئولیت مستقیم حکومت است. نباید به بهانه‌ی سیستم اقتصادی بازار آزاد تاجران و فروشند‌گان مواد غذایی قیمت‌ها را به‌صورت سرسام‌آوری بالا ببرند. دسترسی مردم به نان که حداقل نیاز زندگی است نباید فرصت برای سودجویان باشد. ضرورت دارد که با استفاده از سازوکار حکومتی برنامه‌هایی برای دسترسی آسان شهروندان به نیازهای اولیه تدارک دیده شود.

چشمداشت به حکومت به تنهایی برای دست‌گیری افراد نیازمند جامعه در وضعیت قرنطینه، انتظار بیهوده است. از یک طرف فساد و بی‌عدالتی گسترده در حکومت و از طرف دیگر محدودیت‌های حکومتی و دولتی در عمل این کار را ناممکن کرده است. در چنین وضعیت کمک شهروندان که از وضع بهتری برخوردارند، می‌تواند امیدی بر این وضعیت آشفته باشد. مهار کرونا در افغانستان نیاز به همدلی دارد. به عبارت دیگر، با همدلی می‌توان بر کرونا پیروز شد و این روزهای دشوار را پشت سر گذاشت. اطلاعات روز در هفته گذشته کارزار همدلی کاهش کرایه خانه را در وضعیت کرونایی راه‌اندازی کرد. برای این کار دادخواستی را ثبت کرد. بسیار زود سقف امضاها در حمایت از این کمپین به یک‌هزار رسید. بسیاری‌ها در حمایت از این کمپین کرایه‌های خانه خود را به مستأجرین خود بخشیدند. این نشان می‌دهد که مردم با همدیگر در روزهای سخت همدل‌اند و این کار فقط به برنامه‌ریزی و فرهنگ‌سازی نیاز دارد. از این‌رو، حکومت باید برای کمک به افراد آسیب‌پذیر جامعه برنامه‌ریزی کنند و مردم نیز همدلی کنند. این کار کمک می‌کند افراد آسیب‌‌پذیر در روزهای سخت مشکلات مضاعفی را تجربه نکنند.