دعای روز دهم ماه مبارک رمضان

همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان ادعیه روزانه این ماه شریف بسیار جای دقت و تفکر دارد. این دعاهای روزانه که در محافل مذهبی خوانده می‎شود توسط ابن‌عباس از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نقل شده است و علمای بزرگ اسلام آنها را در کتاب خود ثبت و ضبط کرده‎اند و ما این ادعیه را از کتاب «‏اقبال الأعمال» سیدبن طاووس عالم بزرگ شیعه نقل می‌کنیم. این کتاب‏ مانند سایر کتاب‌هاى سید از اعتبار و ارزشی ویژه ‌بین علماى شیعه برخوردار است تا جایی که شیخ عباس قمی در «مفاتیح الجنان» بسیار از ادعیه این کتاب استفاده کرده است.

اینک به‌‌مناسبت فرا رسیدن دهمین روز ماه مبارک رمضان، دعای این روز به‌همراه توضیحی دربارۀ آن منتشر شده است:

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْکَ، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْکَ، بِإِحْسَانِکَ یَا غَایَةَ الطَّالِبِینَ
 خدایا مرا در این ماه از توکل کنندگان، و از رستگاران نزد خود، و از مقرّبان درگاهت قرار بده، به احسانت ای هدف جویندگان

حجت‌الاسلام حسن شریعت‌زاده کارشناس مسائل دینی به بیان نکاتی دربارۀ دعای امروز ماه رمضان پرداخت: توکل از دیدگاه قرآن و اهل‌بیت(ع) به‌معنای سپردن امور زندگی عبد به دست خدا و بر او تکیه کردن و اعتماد داشتن است.

در دعای امروز می‌خوانیم خدایا، قلبم را به این مرحله برسان که به خودت تکیه کنم؛ چون می‌دانم جز تو و راه تو نجاتی برای من نیست. خدایا، مرا در این مسیر از وسوسه شیاطین حفظ کن، بنده در این مقام می‌‌گوید خدایا، من کسی نیستم که در برابر عظمت تو از خودم نظری داشته باشم. این رمز پیروزی در زندگی و اصلاً این مقام، مقام اهل نجات است.

فائز از ریشه فوز و به‌مفهوم کسی است که از امتحان و آزمون الهی سربلند خارج شود، این تسلیم مرا به مقام طهارت و تطهیر می‌‌رساند آن وقت نتیجه مقام تطهیر، مقام رضاست که نهایت آرزوی بنده است.

بنابراین توکل نتیجه تسلیم و آنچه از تسلیم نصیب عبد می‌شود، تطهیر است. این مراحل از بیان قرآن و توضیح اهل‌بیت در تفسیر استفاده می‌شود، پایان این مقامات اصل تقرب و نزدیکی به حضرت دوست است؛ قرب یعنی رسیدن به نهایت بندگی و مشتاق بودن در این درگاه.

شما حالات دعاهای اهل‌بیت در زمان دعا مثل روز عرفه، شب جمعه یا ماه مبارک رمضان را ببینید، با تمام شوق مشتاق این حالات خاص بوده‌‌اند و لذا در این ایام مشتاقانه دعا می‌خواندند و خالق خود را صدا می‌زدند: «یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ، وَ یا ذُخْرَ مَنْ لا ذُخْرَ لَهُ، وَ یا سَنَدَ مَنْ لا سَنَدَ لَهُ» ای تمام هستی، ای سند عالم، دوست دارم فقط تو را صدا بزنم و امید دلم فقط به تو بسته شود، این همان لذت در عبادت و مناجات‌خوانی حضرات معصومین است.