مذاکرات بی نتیجه!
با اینکه مذاکرات هیات های صلح دولت و طالبان در دوحه قطر از سر گرفته شده، ولی هیچ نتیجه ای هنوز نداشته است هر دو گروه روی موارد اختلافی بازهم صحبت کرده‌اند و گویا این هیاتها مامورند و معذور توافق باید در جاهای دیگر و در پشت پپرده میان اربان قدرت حاصل شود و این گروه مذاکره کننده در دوحه قطر صرفاً سخنگویانی است که توافق احتمالی را منتقل میکنند!
از یاد نباید برد که در دو هفته گذشته دولت افغانستان و زلمی خلیلزاد نماینده خاص امریکا تلاشهای دیپلماتیک فشرده ای را در منطقه و در دیدار از مقامات کشورهای منطقه انجام دادند و احتمال زیاد نمی رفت تا آقای خلیل زاد و نمایندگان دولت افغانستان مثل اشرف غنی و عبدالله بتوانند، به این سادگی موفقیت هایی را برای شکستن بن بست مذاکرات به دست آورند. عبدالله با سفر در پاکستان و هندوستان تلاش نمود تا مقامات این دو کشور را متقاعد نماید تا در قبال صلح افغانستان کمی اهل گذشت باشند، ولی شواهد موجود حاکی از آن است که مقامات پاکستان از سفر عبدالله عبدالله به هندوستان خیلی راضی نشدند و حتی سفر عمران خان نخست وزیر پاکستان که بنا بود از کابل صورت بگیرد، اکنون در هاله ای از ابهام قرار دارد و شاید اصلاً انجام نشود.
خلیل زاد نیز با سفر به پاکستان با مقامات نظامی آن کشور گفتگو نمود اما بازهم هیچ موفقیتی چشمگیری در این دیدارها دیده نشد و صرفاً تاکیدات نمادین دو طرف بر ادامه مذاکرات صلح بود و تمام!
اشرف غنی با سفر به کویت و قطر تلاش نمود تا مقامات این کشورها را راضی به تحت فشار گذاشتن طالبان و پاکستان شود که بازهم خیلی موفقیت آمیز به نظر نرسید. بنابراین، تلاشهای دیپلماتیک در پشت پرده مذاکرات صلح با شکست مواجه شده است و الان برای آنکه یکماه نشستن در دوحه به طور کامل بی نتیجه نباشد به احتمال زیاد سناریوی امضای یک توافقنامه سمبلیک و تشریفاتی روی دست قرار خواهد گرفت تا آب روی پلل دوانده شود و همه طرفها راضی و خوشنود و مهمانی فقط در خوردن و بردن خاتمه بیابد!
دلیل این ناکامی به نظر من دو چیز است در نخست انتخابات امریکا عنقریب برگزار میگردد و معلوم نیست چه کسی سکاندار کاخ سفید می شود هرچند در گذشته اشخاصی که برای اداره دولت در کاخ سفید وارد میشدند خیلی فرق نمی کرد و آنها مجری قانون بودند که توسط نخبگان امریکایی از پیش طراحی میگردید ولی دونالد ترامب در انتخابات قبلی بدعتهایی زیادی را بنا نهاد که حالا برای کشورهای مختلف و حتی برای طالبان و جریانهای مورد حمایت دولت امریکا نیز انتخابات یک مساله مهم شده است زیرا احتمال دارد که جوبایدن بیاید همانند ترامب که تمام برنامه ها و توافقات دولت قبل از خودش را زیر پا گذاشته بود، او نیز تمام برنامه ها و توافقات دولت دونالد ترامب را لغو نماید.
لذا این کشورها حق دارند که محتاط باشند و تمامی تخم مرغ های خود را در سبد دونالد ترامب نریزند و منتظر بمانند تا ستاره کدام یکی پر فروغ تر است و بخت کدام یکی گل می کند و مرغ دولت روی سر کدام یکی می نشیند و به کاخ سفید می رسد تا مطابق سیاست های او برقصند!
مساله دوم، همان بنیان کج صلح بود که در آغاز گذاشته شد و یک جانبه به طالبان امتیاز داده شد. وقتی به یک جانب جنگ و منازعه، امتیاز داده می شود او خود را پیروز تلقی می کند و دیگر با صداقت و ضمیر راست در گفتگوهای صلح حضور پیدا نمی کند. اگر از آغاز مذاکرات صلح بر خشت کج پایه گذاری نمی شد، می باید در ابتدا طرفهای منازعه آتش بس میکردند و کشتار را متوقف می نمودند و آنگاه نمایندگان خود را برای مذاکره می فرستادند. اما طالبان هم در جنگ به شدت ادامه می دهند و هم می خواهند مذاکره نمایند و این به لحظ عقلی و منطقی غلط است و هیچگاه به موفقیتی نخوهند انجامید به اضافه اینکه نه طالبان و نه هیات گفتگو کننده دولت از خود هیچ اختیاری ندارند و همانند رادیوهای کوکی هستند که باید دکمه روشن شدن آنها را دیگران بزنند!
◄ راشد احمدی