چگونه می توان با تسلیت گفتن تکراری و کلیشه ای بار سنگین این جنایات را سبک ساخت؟!
محمد علی علیزاده / به شیون و ناله های دلخراش مادران و خواهران ماتم زده غیر از تسلیت گفتن چه پاسخی داریم. آیا دولت مردان کشور ما مرهمی غیر از پیام تسلیت و تقبیح هم دارند؟ آیا آنهایی که هزاران گرگ درنده را رها کردند، حق این را دارند که به قربانیان پیام همدردی بدهند؟
داستان مرگ هزاران انسان بی گناه در کشور ما، یک چرخه ی تکراری شده است: از یک خبر، آماری از تعداد قربانیان، پیام هایی تسلیت و تقبیح و سرانجام فراموشی بعد از دو روز. دیگر قربانیان نه چندان دور بلکه یک هفته قبل ننگرهار، هلمند، تخار و نیمروز و ده ها ولایت دیگر در صفحه ذهن ها نیستند و قربانیان مظلوم دو روز به این طرف در جلریز، غزنی و کورس کوثر هم تا بیست و چهار ساعت دیگر مثل حوادث مشابه در ذهن دولت مردان و سیاسیون کشور، در محاق فراموشی قرار خواهند گرفت.
خون آشامان طالب به آسانی کشتار اطفال بی گناه در کورس کوثر را مثل جنایات گذشته انکار کردند، آیا کشتار بیش از بیست تن از مسافرین بی دفاع در جلریز و غزنی و صدها تن دیگر در باقی کشور را هم می توانند به سادگی انکار کنند؟
مردم و بازماندگان قربانیان، از تروریستان طالب و غیر طالب توقع ندارند که آنها را نکشند ولی از دولت و کشور های مدعی دفاع از حقوق بشر حق دارند که توقع داشته باشند تا در قبال جان و زندگی شان بی تفاوت نباشند. این حق مسلم خانواده های هزاران قربانی اند که از دولت شان بپرسند که قاتلین عزیزان شان در کجا هستند؟ آیا عاملین کشتار هزاران انسان که در مساجد ، کورس ها، ورزشگاه ها، سالن های عروسی، راه ها و راه پیمایی های قانونی قربانی شدند کجا هستند؟ آیا آنها جزء همان گرگ های رها شده نیستند که امروز برگشته اند تا دوباره آنها را بدرند؟
محمد علی علیزاده