در کشور ما کار به اهلش سپرده نمی شود
اخلاص داشتن و خوب بودن، دوست و رفیق بودن و... یک فرد، دلیل نمی شود که آن فرد در مدیریت هم توانمند باشد. ابوذر از یاران نزدیک پیامبر بود و پیامبر او چون خودش دوست داشت. روزی ابوذر به پیامبر عرض کرد که در این حکومت عریض و طویل، کدام کاری برای من تا مرا در آنجا بگماری؟
عن أبی ذر -رضی الله عنه- قال: قُلتُ: یَا رسُولَ الله، أَلاَ تَسْتَعْمِلُنِی؟ از ابوذر نقل شده است که من خدمت پیامبر اسلام عرض کردم که: آیا مرا به کاری (مقامی) نمی گماری؟
فَضَرَبَ بِیَدِهِ عَلَى مَنْکِبِی، ثُمَّ قَالَ: «یَا أَبَا ذَرٍّ، إِنَّکَ ضَعِیفٌ، وَإِنَّهَا أَمَانَةٌ، وَإِنَّهَا یَوْمَ القِیَامَةِ خِزیٌ وَنَدَامَةٌ، إِلاَّ مَنْ أَخَذَهَا بِحَقِّهَا، وَأَدَّى الَّذِی عَلَیهِ فِیهَا». پیامبر با دست به شانه ام زد و گفت: یا ابوذر، تو برای اداره و مدیریت ضعیف هستی، مدیریت امانت است و اگر ناتوان باشی، جز رسوایی و پشیمانی در روز قیامت، چیز دیگری برایت به ارمغان نخواهد آورد...
اما در کشور ما، معیار در انتصاب افراد، توانایی و مدیریت نیست؛ بلکه دوستی و نزدیکی با مقامات است. آشکارا می بینیم که با وجود افراد شایسته و لایق، کسانی به وزارت، ریاست و... گماشته می شوند که از دوستان نزدیک مقامات و یا رهبران سیاسی و قومی باشند. اینکه آیا فرد برای آن کار، توانایی و تخصص دارد یا نه؛ اصلا مطرح نیست.
لذا کشور ما در فساد در صدر قرار می گیرد و از عقب ماندگی رنج می برد؛ زیرا کار به اهل کار سپرده نمی شود؛ انجنیر را در رهبری وزارت های امنیتی، داکتر و طبیب را در نهادهای فنی، جنرال را در نهادهای اقتصادی و... می گمارند که هیچ کدام کار شان را بلد نیستند.
محمد نسیم جعفری