آیا بازهم خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان را باور کنیم؟

نظامیان خارجی نه برای حفاظت از ارزش های دموکراتیک به افغانستان آمده اند و نه برای نجات مردم ما! بل آنان برای ازدیاد منافع و سپس حفظ منافع شان وارد افغانستان شده اند و تا زمانیکه منابع و معادن کشور ما خالی نشود هرگز افغانستان را ترک نخواهند کرد.

خروج نظامیان آمریکایی و ناتو دیگر نظامیان خارجی از افغانستان موضوع تازه ای نیست و در زمان های مختلف در طول دوران حضور نظامیان خارجی در افغانستان به کرات تکرار شده اما هرگز واقعی نبوده و برای فریب اذهان عامه رسانه ای شده است.

ما بارها و به تکرار تذکر داده ایم که نظامیان خارجی نه برای حفاظت از ارزش های دموکراتیک که شعار می دهند به افغانستان آمده اند و نه برای نجات مردم ما! بل آنان برای ازدیاد منافع و سپس حفظ منافع شان وارد افغانستان شده اند و تا زمانیکه منابع و معادن کشور ما خالی نشود هرگز افغانستان را ترک نخواهند کرد.

درست زمانیکه حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان (به نقل از رسانه ها) در حال کاهش بود، ناتو اعلام کرد که از افغانستان خارج نمی شود کاری به توافقنامه آمریکا با طالبان ندارد.
استولتنبرگ دبیرکل ناتو گفت: می توانیم حضور خود را حفظ کنیم و به دخالت نظامی خود ادامه دهیم یا می توانیم از افغانستان خارج شویم و ریسک کنیم که این کشور بار دیگر به پناهگاه تروریست ها تبدیل شود.

درحالی که بایدن نیز اخیراً احتمال عدم خروج نظامیان آمریکایی در زمان تعیین شده از افغانستان را مطرح کرده بود، برخی مقامات سابق این کشور نیز نسبت به عدم ترک افغانستان هشدار دادند.
رایان کراکر سفیر سابق آمریکا در کابل در یک نشست مجازی درباره خروج نیروها از افغانستان گفت که خروج شتاب‌زده از افغانستان امنیت ملی آمریکا را آسیب می‌زند و خروج در چنین شرایطی مانند تسلیم شدن در برابر طالبان است.

در این نشست دیوید پترائوس رییس سابق سازمان سیا نیز خروج کامل نیروهای آمریکایی از افغانستان را فاجعه‌بار خواند و افزود که طالبان به تعهداتش در توافقنامه قطر عمل نکرده است.

مقامات سابق آمریکا در حالی بر ادامه حضور نیروها در افغانستان تاکید دارند که جو بایدن نیز در دیدار اخیرش از وزارت دفاع آمریکا تاکید کرد ممکن است مهلت خروج نیروها از افغانستان در ماه می سال جاری میلادی را کنار بگذارد.

واقعیت قضیه این است که آمریکا هرگز در پی خروج کامل از افغانستان نیست و با بهانه شرایط امنیتی به دنبال توجیه ادامه حضور در افغانستان است.

آمریکایی ها هیچ تعهدی نسبت به مردم افغانستان ندارند و همانگونه که بارها اعلام کردند منافع شان مهمتر از همه چیز برای شان است. پس طبیعی است که سران آمریکایی بگویند پس از بیرون شدن ما از افغانستان ممکن است طالبان حکومت را بگیرند. در حقیقت این یک چراغ سبز برای طالبان است که ما کاری به شما نداریم می توانید به حکومت افغانستان حمله کنید و دولت را بگیرید.

همواره دو اصل اساسی در سخنان سران آمریکایی مشهود بوده است. اول اینکه منافع اقتصادی آمریکا برای شان اولویت دارد. چنانچه بخاطر حفظ منافع آمریکا به همه قراردادهای قبلی پشت پا زده و با هرکس و ناکس حاضر به مذاکره شدند و همه تعهدات جهانی و منطقه ای و بین المللی را نادیده گرفتند.

دوم اینکه اعلام داشتند، پول آمریکا را به آمریکا بر می گردانیم و این کار را با غارت دیگر کشورها از جمله سوریه و عراق و افغانستان انجام داده و می دهند. آمریکایی ها اعلام کردند که تا کنون هشتصد میلیارد دالر در افغانستان مصرف کرده اند، از عراق و سوریه نفت می برند و از افغانستان منابع دست نخورده و ناب و مواد معدنی کمیاب را....

از زمان حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان، ده ها بار بحث خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان به میان آمده و تعدادی هم از نظامیان آمریکایی از افغانستان به کشورشان بازگشتند اما سپس دوباره تعدادی تازه نفس بجای آنان وارد افغانستان شدند.

در سال 2005 در زمان زمامداری کرزی، میان دولت افغانستان و آمریکا توافقی بوجود آمد که نظامیان آمریکایی در برخی از پایگاه های خود در افغانستان تا 50 سال دیگر حضور داشته باشند.
اما طرح ایجاد یک پایگاه دایمی را قبلا یک سناتور جمهوری خواه آمریکایی مطرح کرد. لیندسی گراهام در یک مصاحبه تلویزیونی گفته بود، ایجاد چند پایگاه نظامی دایمی در افغانستان، ارتش آمریکا را در مقابل طالبان بیمه خواهد کرد.
ایجاد پایگاه های دایمی آمریکا در افغانستان در حالی مطرح شد که دولت آمریکا اعلام کرده بود تا سال 2014 میلادی، حضور نظامی اش را از افغانستان پایان می بخشد.
این پایان دادن به حضور نظامی آمریکا به معنی خروج همه نظامیان آمریکایی از افغانستان نبوده است و این ساده انگاری است که اگر باور کنیم نظامیان آمریکایی افغانستان را ترک می کنند.

همسایگی افغانستان با ایران، روسیه، چین و پاکستان اهمیت استراتژیک کشور را برای آمریکا پر رنگ تر نموده است.
با این اوصاف، ایجاد پایگاه های نظامی آمریکایی در افغانستان از این دیدگاه قابل بررسی است.
پایگاه های دایمی نظامیان آمریکایی در افغانستان که به معنی تسلط و کنترول است، نه تنها به منافع ملی ما کمک نخواهد کرد، بل در دراز مدت محدودیت ما را در رابطه با همسایگان تقویت می کند و این به نفع افغانستان نیست.

از جانب دیگر، تمامی کشور هایی که آمریکا در آن کشور ها پایگاه نظامی دارد، در حال امتیاز دهی به آمریکاییان هستند و تمامی تلاش شان را دارند تا بگونه ای از شر این پایگاه های مزاحم نجات یابند.
در این میان نظراتی نیز وجود دارد که از برنامه ریزی دقیق آمریکایی ها در افغانستان حکایت دارد.
این برنامه مدون، همانا تحقیقات خاص مطالعاتی پیرامون زمین شناسی و تعیین مناطق خاصی جهت ایجاد پایگاه های نظامی است که تا کنون مناطقی مانند بگرام، فراه، شیندند، قندهار، هلمند و ننگرهار مشخص شده است.
برنامه ای که به تداوم غارت کشور توسط آمریکایی ها خواهد انجامید.

بیایید جامع تر به مساله بنگریم. آمریکا تا کنون به کدام کشور رفته که از آن کشور به رضایت خود بیرون شده باشد؟ مگر اینکه مانند ایران علیه حضور آمریکایی ها اقدام شود و آنان را از کشور اخراج کنند که آنهم مشکلات و عواقب خودش را دارد.

جالب اینجا است که بودجه نظامی آمریکا نه تنها از مالیات دهندگان آمریکایی و خزانه این کشور دریافت نمی شود که از جانب پایگاه های نظامی آمریکا در جهان مقدار قابل توجهی از غارت کشورهای دیگر به حساب خزانه آمریکا واریز می گردد. یعنی حضور نظامی آمریکا در دیگر کشورها علاوه بر قدرت نمایی، درآمدزایی نیز دارد تا آنجا که قسمت اعظمی از بودجه داخلی آمریکا از غارت دیگر کشورها تامین می شود.

حالا این سوال پیش می آید که با این اوصاف، آیا بازهم خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان را باور کنیم؟
در هر صورت هیچ فرد آگاه و وطن دوستی به اشغال اینگونه کشور رضایت نمی دهد. پس چکار باید کرد که از شر آمریکا در افغانستان رهایی یابیم و بیش از این کشور ما توسط این غارتگران چپاول نشود؟