• جمعه, 10 حمل 1403
    خبرگزاری افغان ایرکا

چه آسان ما را به این کشور به آن کشور می کشانند

چه آسان ما را به این کشور به آن کشور می کشانند

برای خودمان دلم می سوزد که چه آسان ما را به این کشور به آن کشور می کشانند و ما هم چه آسان می رویم. دولت و طالبان تا هنوز دست بدست یک یا چند خارجی می رود.

در میدان افغانستان بازیگران ها گاهی حمله می آورند، گاه پاس های توپ را گاه کوتاه (شارت) گاهی دراز(لانگ) انجام می دهند، در این بازی همه تهاجمی اندر صرف دولت افغانستان دفاعی بازی می کند، و ریفری ها نیز از این بازی خسته اند و در انتظار 90 دقیقه آخر جمع وقت های اضافی اند تا اشپلاق (ویسل) زنند و بازی را خاتمه دهند و از میدان فرار کنند، کوج های تیم یعنی همان مربی ها در پی تاکتیک جدید برای تیم هایشان در میدان اند.

روسیه میزبان گروپ 3+1 در 28 حوت است، پاکستان با یاری چین وارد این قاعده شده و نشان داد که قضیه افغانستان نمی شود بدون این کشور حل چه که حتی امیدواری به حل نیز نمی شود، (باری نواز شریف صدراعظم پاکستان و طراح نابود کننده قوای مسلح افغانستان که افتخار تاریخی پاکستان و خودش می داند، بی پرده گفتم: پاکستان موقعیت تاریخی خود را در قبال افغانستان می دانند، بدون پاکستان صلح در افغانستان نا ممکن است)

تا هنوز همه در این اندیشه و نگرانی اند آیا جنرال های پاکستانی که قدرت مارشالی را به نمایش می گذارند، تمایل اندک به صلح در افغانستان دارند و یا نه.
حالا می گریم دلم تنگ است؛ برای آنکه در قضیه افغانستان دو طرف درگیر اصلی دولت افغانستان و طالبان هردو مانند مهمان دعوت شده اند و سه قدرت بزرگ امریکا و روسیه و چین بر علاوه پاکستان بر ما و دشواری های ما حرف می زنند که به یقین می توانم ادعا کنم حرف های از استراتژی این کشور ها است؛ چیزی را که ما تا هنوز به اطلاع نداریم و تعاریف از منافع ملی آنان به قیمت از دست دادن منافع ملی ما است و چه آسان برای منافع ملی آنان چون ستون های پنجم خواهیم رزمید و دو دستی منافع ملی خودمان را به آنان پیشکش خواهیم کرد (ولی نگرانی این است که آیا این ها نمایندگان ملت افغانستان اند و یا نماینده های گروپ جنگی که هرچه سال با هم می جنگند و مردم را با منابع بین هم تقسیم می کنند؛ (با وجودیکه می دانم از ملت شدن تا هنوز فاصله های زیادی داریم.)

در این کنفرانس دو کرسی برای دولت افغانستان و دو کرسی برای شورای صلح اختصاص داده شد، (خارجی تعین می کند که ها از کجا بیایند، خوشحال شدم که از شهرداری ها هم چیزی را دعوت نکردند) عجیب دیپلوماسی بکار می رود در درون طرف جمهوریت که دولت در مذاکرات دوحه به آن یاد می شود درد با قشنگی یک زهر می ریزند و دولت و شورای صلح را از هم جدا می سازند و طرف جمهوریت بدو پارچه جدا پذیر تجزیه می شود و تعجب آور تر اینکه ما خوشحالم دولت اعلامیه می دهد و شورای سپاس می کند، عملا در این کنفرانس دولت صرف دو کرسی در اختیار دارد در حالیکه طالبان پنج کرسی و شورای عالی دو کرسی.
گردهم آیی روسیه تکمیل کننده پروسه صلح خوانده شده که بازیگران برکس پا پیش مانده اند.

هند نگران از حضور چین و پاکستان در این کنفرانس بدون حضور هند است؛ موجودیت هند می توانست رفیق قابل اعتماد را برای دولت افغانستان بسازد ولی حالا دولت باید تنها به رینگ برود، روسیه امریکا و چین و پاکستان از دولت عبوری مشارکتی دفاع می کند و سبب آن هم در این عوامل نهفته است.
1- سریع شدن شکست امریکا در افغانستان و انتقام شکست در همین رنگ از جانب روسیه.
2- تبدیل افغانستان مانند یک کنفدراسیون پاکستانی که در استراتژی پاکستان جای خاص دارد؛ ایجاد دولت که هرگز با هند در مقابل پاکستان قرار نخواهد گرفت.
3- بیرون رفتن از افغانستان و عمل کردن زخم افغانستان از بدن امریکا و جانشین کردن طالبان که به مراتب از دولت افغانستان نگران کننده تر برای ایران خواهد بود.
4- تکرار سال 1371 و استقرار نظام اسلامی طالبان از جانب طالبان و بار دیگر بیرق سفید امارت اسلامی گرچه به ظاهر امارت خوانده نشوند.
5- دفاع از آنچه داریم با وجود کاستی ها از جانب دولت و جلوگیری از تطبیق استراتژی پاکستان و تکرار حادثه سقوط دولت داکتر نجیب الله.

دوست دارم که بگویم کنفرانس مسکو منتج به چیز های مثبت و منفی نخواهد شد و این کنفرانس خنثی خواهد بود، نتیجه این کنفرانس در کنفرانس استانبول که در ماه مارچ دایر می شود کماکان تبارز می کند آنگاه که در عامل دیگر بازی وارد میدان می شوند، هندوستان و ایران.

برای خودمان دلم می سوزد که چه آسان ما را به این کشور به آن کشور می کشانند و ما هم چه آسان می رویم. دولت و طالبان تا هنوز دست بدست یک یا چند خارجی می رود.

چه خوب بود اگر کنفرانس صلح را در داخل کشور دایر می کردیم، قصر تپه پغمان و خواب در هوتل انترکانتینانتال با میزبانی ملل متحد؛ یک کیف بی نظیر را ایجاد خواهد کرد.
قصر چهل ستون، باغ بابر، مهمانخانه کاپیسا و یا قلعه اختیار الدین و یا... جنگلات نورستان و یا در آریوب پکتیا.

این کنفرانس برای طالبان و دولت زمان آن را میسر می کرد تا داخل مردم روند و نظر مردم را در مورد صلح و در مورد خود بدانند و درجه محبوبیت خود را پیمایش کنند.
به مساجد بروند و ببینند که حرف ها از چه قرار است.
یا در نورستان و بدخشان و هرات و پکتیا و قندهار....
این امر می توانست علاوه از آنکه نان حلال نوش جان کنند برای مردم با موجودیت خودشان برای چند روز آرامش بیاورند و اگر مسوول انفجار ها نیستند با مردم درد مشترک را حس کنند.

باور دارم برای طالبان خوشایند خواهد بود برای اینکه در زمان امارت کابل و شهر های دبگر چیزی دیگری بود.
کابل هرات و بدخشان و پکتیا و قندهار و نورستان و بامیان و شهر های دیگر بهترین جایگاه برای چنین کنفرانس ها است.
هیچ کنفرانس در مورد یک کشور در خارج از آن کشور جنگ زده و دارای مشکل سیاسی کامیاب نبوده أست.
تجربه تاجکستان می تواند نمونه باشد.

عشق آباد
سید مسعود

  پربازدید ترین