طالب سقوط می دهد، حکومت سکوت می کند

سقوط ولسوالی‌ها و پیش‌روی گروه طالبان به شکل بسیار سریع ادامه دارد. از اول تا 24 جوزای سال روان، حدود 20 ولسوالی در ولایت‌های مختلف کشور به دست طالبان افتاده است. به طور میانگین، هر روز یک ولسوالی سقوط کرده است. هم‌چنان در اغلب ولسوالی‌ها تجهیزات نیروهای دولتی نیز به دست طالبان افتاده است. سقوط ولسوالی‌ها، کشته، زخمی و اسیر نیز در پی داشته است.

برنامه حکومت در پیوند به سقوط‌ پی در پی ولسوالی‌ها تاهنوز روشن نیست. در شرایطی که هر روز یک ولسوالی سقوط می‌کند و این مسأله مردم را در ترس و وحشت ناشی از احتمال حاکم شدن گروه طالبان فرو برده است، حکومت باید واکنش سریع و اقدام امیدوارکننده داشته باشد، تا امیدواری و روحیه پیروزی در میان مردم نمیرد. متأسفانه شیوه جنگ و صلح حکومت مردم را گیج کرده است. گروه طالبان از میز مذاکره فرار می‌کند، در میدان نبرد در حال پیش‌روی است و هر روز یک ولسوالی‌ را تصرف می‌کند. حکومت اما نه تنها برای اراضی از دست‌رفته کاری نمی‌کند؛ بلکه حتا واکنش و برنامه‌اش در قبال رویدادهای این شب‌وروزها برای مردم مشحص و واضح نیست.

اگر کنترل وضعیت از مدیریت حکومت بیرون نشده است و حکومت توان دفاعی و عملیات در برابر طالبان را دارد، اگر حکومت طالبان را دشمن خود و مردم می‌داند و مهم‌تر از این‌ها، اگر حکومت خودش را مسوول تأمین امنیت جان و مال مردم می‌داند و متعهد به حفظ اراضی کشور است، چرا در قبال رویدادهای شمال و جنوب و غرب کشور، سکوت اختیار کرده است؟ حکومت چرا مواضع خود را در قبال رویدادهای روزهای اخیر کشور روشن بیان نمی‌کند؟ تصرف ولسوالی‌ها و حومه‌های شهرهای بزرگ توسط طالبان، کار حکومت را در روزهای آینده دشوار می‌کند. وزارت دفاع و در کل نیروهای امنیتی کشور مسوولیت دارند که از جان و مال مردم و از اراضی آنان در برابر گروه طالبان دفاع کنند. سکوت در شرایط حساس کنونی سبب ناامیدی مردم و وخیم شدن بیش‌تر اوضاع می‌شود.

یاسین ضیا، رییس ستاد مشترک ارتش، در جریان ماه می و قبل از آن، در میدان‌های جنگ طالب جست‌وجو می‌کرد. او  می‌پرسید که طالب کجا است؟ چرا در میدان جنگ دیده نمی ‌شود؟ کجا فرار کرده است؟ ‌چرا با نیروهای ارتش کشور مقابل نمی‌شود؟ اما اکنون 25 ولسوالی به دست گروه طالبان افتاده و ارتش برای تصرف دوباره آنان غایب است. تاکنون حکومت هیچ اقدامی برای تصرف دوباره هیچ یکی از این ولسوالی‌ها نکرده است. باید واضح باشد که بعضی از این ولسوالی‌ها، برای حکومت و شهرهای بزرگ و مردم محل بسیار بااهمیت است و دولت از آنان عقب‌نشینی تاکتیکی نکرده است. ولسوالی خان‌آباد ولایت کندز که به تاریخ 24 جوزا میان حکومت و طالبان دست به دست شد، مهم‌ترین ولسوالی این ولایت است. این ولسوالی، گلوگاه کندز است. طالب اگر این ولسوالی را حفظ کند، در روزهای آینده اختیار شیرخان بندر را به دست خواهد گرفت. در اختیار گرفتن شیرخان بندر، به معنای فلج کردن کندز است؛ زیرا بازار کندز از راه شیرخان بندر تمویل می‌شود. بنابراین، بیش‌ترین ادعایی که زیر نام «عقب‌نشینی تاکتیکی» صورت می‌گیرد، به خاطر فریب اذهان عامه است. هزینه وارونه جلوه دادن وضعیت، در آینده برای مردم و حکومت مشخص می‌شود.

اقدام نکردن حکومت برای تصرف دوباره ولسوالی‌ها و رها کردن افسار طالب برای پیش‌روی، هم‌سویی حکومت با گروه طالبان برداشت می‌شود. این سکوت، بی‌اعتمادی و بی‌باوی را نسبت به تعهد و صداقت حکومت افزایش می‌دهد. به این معنا که مردم فکر می‌کنند حکومت آنان را به طالبان سپرده است و اجازه می‌دهد که میان خودش و طالبان موازنه قدرت ایجاد و عملاً جغرافیای کشور میان آن‌ها به صورت مساویانه تقسیم شود.

اگر حوزه ضد طالبان به موقع در دفاع از نیروهای امنیتی برای حفظ اراضی شمال اقدام نکند، ممکن است گروه طالبان فرماندهان سابق محلی را از میان بردارد و یا حداقل خلع سلاح کند. در صورتی که گروه طالبان به چنین موفقیتی دست یابد، مقاومت احتمالی در برابر این گروه مشکل خواهد بود؛ زیرا طالبان همین اکنون پایگاه‌های مقاومت اول را تسخیر کرده و هر روز در حال پیش‌روی‌اند. این مسأله، خبر خوبی برای حوزه ضد طالبان نیست.

حبیب حمیدزاده
8صبح