24 حوت هرات نقطه آغاز جهاد در افغانستان گرامی باد

چهل سال قبل، یکبار دیگر مردم غیور هرات، رشادت و دلاوری نیاکان خود را به منصه ظهور رسانیده؛ مظهر قیام و عدلتخواهی در مقابل استعمار بزرگ قرن گردیدند.

مردم ظلم ستیز هرات با قیام در برابر متجاوزین و مزدوران شان، به ارزشهای اعتقادی و ملی ارج نهاده، سرآغاز قیام مردمی در کشور شدند.

اواخر زمستان 1357 هرات شاهد قیام حماسه آفرین دهها هزار انسان پاک و سر بر کف و شهادت بیش از 25 هزار فدایی راه حق بود. در آن لحظاتی که دشمنان دین و وطن این فروخته شدگان وابسته به اجنبی پلان های ناجوانمردانه اسارت و بندگی را می کشیدند و نا بخردمندانه مردم مومن ما را زیر شکنجه های روحی و جسمی به جرم خدا پرستی شهید می ساختند مجاهیدن راه حق و سر سپردگان وطن کمر همت بستند و مقابل خونخوار ترین دشمنان دین و و طن قیام کردند.

آن طرف جبهه مدرنترین هواپیماهای غول پیکر، هلیکوپتر های ضد کارتوس، تانک های زنجیردار، توپ های جدیدالاختراع که برای اولین بار در گیتی به آزمایش گذاشته میشد و این طرف جبهه مردم پا برهنه، با شکم گرسنه دست خالی اما با ایمان، ثابت قدم و پایدار، مصمم و با اراده قرار گرفته بودند.

چهل سال قبل با روی کار آمدن دو حزب کمونیست خلق و پرچم، خانواده جمهوری سلطنتی محمد زایی ها، از اریکه قدرت فرو غلطید. رجـال سیاسی آنها توسط سران خلقی و پرچمی، به کام مرگ و نابودی رفته، از فراز زندگی فرو افتادند.

داوود خان و خانواده او که به اثر اشتباهات سیاسی خویش برای احزاب کمونیستی فرصت تلاش های سیاسی را فراهم نموده بود ؛ اولین قربانی های بود که در تعقیب آن، تعداد کشته های مردم افغانستان توسط کمونیست ها از مرز یک میلیون نفر گذشت. کمونیست ها در ابتدای امر با سر دادن شعار های خلقی و کارگری دست به تقسیم اراضی مردم و توهین زمین داران زدند.
صدها هکتار از زمین های صاحبان زمین را میان افراد بی زمین کشور، بدون رضایت مـالکان زمین ها و همچنین با عدم خشنودی زراعت کاران، توزیع نمودند. آن‌ها اقدام به توهین زنان، دهقانان، زمینداران و سرمایه داران کردند.

برای دختران که باید به خانه شوهر می رفتند مبلغ 300 روپیه افغانی مهر تعیین کرده، و همچنان برای سواد اجباری زنان و پیرمردان 70 ساله را راهی کلاس های سواد اجباری ساختند و علیه ارزش های دین و فرهنگ بومی مردم شعارهای ضد دینی سر می دادند. از روزنامه های کشور مظاهر دینی و فرهنگ ملی و بومی مردم را حذف نمودند. برخی عناوین مجلات و روز نامه های کشور را که نشانه های دینی داشت محو نمودند. در برخی از روزنامه ها وجود و قدرت خدا را مورد استهزاء قرار دادند و عقاید دینی و ویژگی های ملی مردم را به باد انتقاد گرفتند.

از جانب دیگر دستگیری های وسیع علمای دینی، صاحب رسوخان ملی، دانشجویان، معلم ها، دانش آموزان، تجار و امامان مساجد، محصلین دانشگاه ها را به بهانه های ضد ملی و مخالفت با رژیم کمونیستی و خلقی روانه زندان ها ساختند. سخن رسمی و غیر رسمی آنها این بود که از تمامی مردم افغانستان برای ما فقط شماری از اعضای حزب دموکراتیک خلق کافی می باشد. کمونیست ها در دشمنی با مردم سران آنها را در دل سیاه شب ها شناسائی نموده، آنها را در دشت ها و دمن های نزدیک شهر و در قبر های دسته جمعی مدفون ساختند.

نویسندگان و تاریخ پژوهان، تعداد کشته های سال های 57 تا 71 را بیش از یک میلیون نفر تخمین می زنند. این فاجعه تلخ و ظالمانه که با پشتیبانی ارتش سرخ روس تزاری انجام گردید. بیش از دو میلیون معلول و زخمی و بی دست و پا بجای گذاشته است.

مراکز آموزشی، تعلیمی، تجارت و دیگر پیشرفت های صنعتی و فنی، بر اثر این رخداد تلخ و ناگوار رو به ویرانی و نابودی گذاشته است، و در طول سی سال، جای آن را استعمـال اسلحه و آتش و خون و جنگ و کشتار مردم بیگناه پر نمود. اما چنین وضعیتی برای مردم افغانستان بیش از چند ماهی قابل تحمل نبود و سر انجام صبر مردم پایان گرفت.

دامنه قیام ها و قربانی ها به وسعت جغرافیای کشور توسعه یافت. اولین قیام در اول حوت 1357 توسط سرداران و سپاهیان و صاحب منصبان مسلمان در فرقه عسکری جـلال آباد آغاز گردید. آنها جمع فراوانی از گماشتگان روس را به کام مرگ فرستادند؛ بالاخره همه شان جام های شهادت را سر کشیدند. در کمتر از یک هفته، بعد از قیام جـلال آباد، مردم سلحشور دره صوف و بغلان پرچم عزت و سر افرازی جهاد را بر افراشتند و جمع کثیری از کمونیست ها را به آتش و خون کشیدند.

کمونیست ها نیز از کشتن پیر و جوان دریغ ننمودند. تانک های روسی را بر روی جماعت مردم راندند و قتل های عام انسانی را در تاریخ کشور به ثبت رساندند. دامنه قیام های مردمی در روزهای 21 و 22 حوت 1357 ولایت ارزگان را نیز فرا گرفت. قیام مردم افغانستان، این بار آنها را به یاد عزت های جهاد فرا خواند و آنها به پیروی از علما و بزرگان دینی و مشایخ و رهبران اجتماعی خویش، خود را مسلح به چوب و سنگ و تیشه و تبر نمودند و بر پایگاه های خلقی و پرچمی و سران کمونیست حمله ور گردیدند.

رنگ سرخ که تنها شعار کمونیست ها بود و به اجبار توسط مردم در تابلو ها و دروازه های دکان ها استعمـال گردیده بود، توسط مردم سنگ باران و سیاه گردید. در راستای دیگر حرکت ها، بزرگترین قیامی که شاید در تاریخ افغانستان بی سابقه است در 24 حوت 1357 در هرات تحقق یافت.

این قیام به فتوای علمای دینی مردم هرات در روز جمعه بعد از نماز های جمعه به گوش واطلاع مردم رسید. سر انجام با طلوع سپیده دم صبح 24 حوت صدای تکبیر الله اکبر شهر را به تعطیلی مطلق کشاند. مردم از چهار دروازه شهر، دروازه قندهار ، دروازه خوش ، دروازه عراق و دروازه ملک همانند طوفان هولناکی به شهر ریختند و تمامی بازار های آن را در نوردیدند و آن را به تصرف کامل خویش در آوردند. پس از تسخیر شهر صدای الله اکبر اطراف و نواحی هرات را پر نمود و سراسر ولایت هرات در مدت 48 ساعت از وجود کمونیست ها پاک گردید.

یاد شهدای آن روز حماسه ساز را گرامی می داریم و بر روان پاک شان درود می فرستیم.