غربی ها پیسه و قصر دادند، ارزشهای ما را گرفتند
مرده و زنده بودن یک شخص مهم نیست، حیات یک ملت و یکی از تمدن های بزرگ فرهنگی مهم است که سیستماتیک نابود میشوند.
ما در دوره مقاومت هیچ چیز مادی نداشتیم اما ارزشهای بزرگ معنوی؛ انسانیت، صداقت، اخلاص، پاکی، قناعت، شجاعت و غیره داشتیم.
وقتی غربی ها پا نهادند پیسه و قصر دادند ارزشهایمان را گرفتند حالا زندگی مان را میگیرند و ما را به مرگ محکوم میکنند و در تمام این جنایت های بی رحم تاریخ روزگار ما هیچ نیروی بیرونی گناهی ندارد جز رهبرانی که بر سر نوشت مردم ما بازار تجارت باز کرده اند.
گاهی در آغوش کرزی می روند، گاهی در آغوش غنی می روند.
قانونی که از جهاد حرف میزند هر روز پیش کرزی، غنی، خلیلزاد است!
احمد ضیا بعد اخراجش از پٌست بی صلاحیت از انتقام حرف میزند، دیروز برای پیروزی غنی فریاد میزد!
عبدالله که حکومت تقلبی یک روزه را قبول نمی کرد چهار سال است در سایه تقلب خوابیده است!
استاد عطا که پای حکومت غنی را میخواست راست کند حالا هر روز پیش غنی است تا پای حکومت آن را مستحکم تر کند!
دوستم که غنی و اتمر را مسوول کشتن خود می دانست بعد از تبعیدی پیش غنی سوگند میخورد میگوید به تو وفادار هستم و به اتمر قول همکاری میدهد!
محقق که از سرنگونی دولت گپ میزد حالا برای استمرار آن با خلیلزاد مذاکره دارد!
صلاح الدین که هشدار و ضرب الأجل برای غنی تعیین میکرد حالا هر روز با غنی می خندد! و...
ما از هیچ کسی ننالیم از خود بنالیم که "نتوانستیم یک رهبر انتخاب کنیم" رهبرانی را انتخاب کردیم هرگاه ثروت، مقام و پٌستی به آنها دادند در برابر جنایات شوونیست ها سکوت کردند و هرگاه چیزی نرسید به آنها ما را به میدان کشیدند و قربانی خود کردند!
من نفرین کردن را دوست ندارم به هیچکسی حتی دشمنان و قاتلان مردم را نفرین نمیکنم ولی به همه این رهبران خاین و شریک جنایتکاران لعنت میفرستم آرزوی مرگ شان را میکنم، چونکه اینها بودند از دِل پاک و صاف سادگی مردم مظلوم ما سوء استفاده کردند، باعث ساختن دادگاه نظامی و دادگاه صحرایی شدند...