راه لاجورد از بزرگنمایی تا وعده های میان تهی

تعداد زیادی از رسانه ها یا بر اثر تطمیع یا بر اثر بی اثر بودن نگاه انتقادی شان ترجیح داده اند همگام و همراه شعارهای حکومتی عمل کنند. بنابر این روحیه مطالبه گری و انتقادی از میان عموم رسانه ها رخت بربسته است.

راه لاجورد از بزرگنمایی در خبر رسانی تا کم اثر ترین پیامدهای افتتاح پروژه ها در کشور!
در آستانه افتتاح یکی از مهمترین و بهترین پروژه های انکشافی کشور یعنی راه لاجورد باردیگر شعارهای میان تهی حکومت داران شروع شد.

گویا با افتتاح این پروژه مشکلات اقتصادی حل خواهد شد، روابط منطقه ای گسترش پیدا کرده و دستاوردهای حاصل از افتتاح این پروژه زندگی مردم را متحول خواهد کرد.
حافظه تاریخی شهروندان پر است از این شعار ها، بطوریکه از اوایل حکومت وحدت ملی تا اکنون بارها شاهد چنین افتتاح های بوده ایم.

1- در افتتاح پروژه های کلان و ملی مانند پروژه های تاپی، توتاپ، کاسا 1000، راه اهن اقینه- ترکمنستان، افتتاح دهلیز هوای و تجاری میان هند و افغانستان و .... هم شعارها به گونه ای بود که گویا از فردای همان روز وضعیت کشور دگرگون می شد. اما بعد از گذشت سالها، شاید خود مسولین نیز از این پروژه ها چیزی به خاطرشان باقی نمانده باشد.

2- نمونه دیگر ان پروژه های توسعه شهری است که پایتخت نشینان را بارها ذوق زده کرد و خاموش شد. پروژه مترو بس، شهرک هوشمند، ساخت 2000 واحد مسکونی توسط چینی ها در کابل، ساخت 1000 آپارتمان توسط یک تاجر اماراتی، پروژه بهسازی غرب کابل و دشت برچی، و .... حال انکه هیچ اثری از این پروژه ها در شهر نیز دیده نمی شود.

3- در بعد سیاسی نیز شعارهای مانند دست یابی به صلح و مصالحه با طالبان نیز با دست اوردهای نامناسبی مانند: افزایش تلفات غیر نظامیان در حملات تروریستی که در عمق پایتخت و شهرهای کلان اتفاق افتاد، افزایش تلفات نظامیان در جنگ با گروه ها دهشت افکن و خارج شدن بخش های زیادی از خاک کشور از اداره حکومت، عریض و طویل شدن نهادهای مصالحه گر مانند شورای عالی صلح، شورای نظارتی و شورای.... را به دنبال داشته است.

پس مشکل در کجا است؟

1- بخشی از مشکل در افزایش دل نگرانی های مردم نسبت به اینده کشور است. در طول سالهای متمادی شعارهای اقتصادی و سیاسی وضعیت ناامید کننده ای را به همراه داشته است. بنابراین فشارهای روانی حاصل از این اتفاقات ذهن عمومی جامعه را به سمت شنیدن خبرهای خوب سوق داده است. به همین خاطر عموم مردم بجای قبول واقعیت ها، سعی در پذیرش دروغ های بزرگ دارند و حکومت از فضای پیش امده بیشترین بهره برداری را کرده و درایجاد یک فضای تبلیغاتی نقش عمده را بازی می کند.

2- تعداد زیادی از رسانه ها یا بر اثر تطمیع یا بر اثر بی اثر بودن نگاه انتقادی شان ترجیح داده اند همگام و همراه شعارهای حکومتی عمل کنند. بنابر این روحیه مطالبه گری و انتقادی در قالب گزارش های تحقیق از میان عموم رسانه ها رخت بربسته است. برای همین کمتر شاهد نقدهای سازنده از جانب رسانه ها می باشیم که این مساله نیز در ایجاد فضای تبلیغاتی به نفع حکومتداران شعارپرور، نقش اساسی را داشته است.

بنابراین لازم است. ذهن و ضمیر بیدار و اگاه جامعه چه در بعد رسانه ای و چه در بعد اجتماعی به بررسی موضوعات جاری در بخش های اقتصادی، انکشافی و سیاسی پرداخته و مسیر شعاری را به سمت اجرا و عمل برای حرکت به سمت توسعه و ابادانی مملکت هدایت نمایند.