طالبان به دولت نمی پیوندند، دولت به طالبان خواهد پیوست
سیاستی که آمریکایی ها برای طالبان تبیین کرده اند مانند سیاست تبیین شده آنان برای حکمتیار نیست که بیاید و به دولت کابل بپیوندد. بل سیاستی متفاوت است که باید اینبار دولت کابل به طالبان پیوست کند.
گفتگوهای سه نماینده از طالبان پیرامون آزاد سازی زندانیان طالب با نماینده های دولت اشرف غنی ادامه دارد. حاجی محمد ابراهیم، حاجی عبدالفتاح و حاجی اختر محمد اعضای هیات طالبان اند که به کابل آمدند.
ظاهرا جناب حمدالله محب رییس شورای امنیت ملی اشرف غنی دچار سوء تفاهم شده و در صفحه توییتر شورای امنیت نگاشته بود که از هیات طالبان میزبانی خواهد کرد. اما این امر محقق نشد و طالبان با عدم پذیرش میزبانی شورای امنیت، میهمان سفارت قطر در کابل شدند.
سهیل شاهین سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در دوحه اعلام کرد که میزبانی هیات سه نفری طالبان را سفارت قطر در کابل به عهده دارد و دیدارها با حضور نمایندگان کمیته بینالمللی صلیب سرخ انجام میشود.
پیش از این دیدار رو در رو، نمایندگان دو طرف سه نشست از طریق کنفرانس ویدیویی داشتند. در دومین نشست، طرفین توافق کرده بودند که رهایی زندانیان از 31 مارس آغاز شود اما گفته شد که مشکلات در هماهنگی برای سفر هیات طالبان به کابل سبب تاخیر در این روند شده است.
طالبان گفته بود که برای تصدیق زندانیان خود یک هیات را به زندان بگرام خواهند فرستاد تا رهایی زندانیانشان مطابق فهرست داده شده انجام شود.
در همین حال، طالبان اعلام کردند که اگر تعدادی از زندانیان آنها آزاد شوند، چند تن از آن زندانیان گفتگو درباره سایر زندانیان را با دولت افغانستان ادامه خواهند داد.
ذبیحالله مجاهد سخنگوی طالبان گفت که اگر در گام نخست شماری از زندانیان آزاد شوند، برخی از این زندانیان آزاد شده درباره سایرین که در زندان هستند به نمایندگی از طالبان با دولت گفتگو خواهند کرد.
این سخنان به معنی آن است که هیات سه نفری طالبان که متشکل از تیم درجه سه طالبان است، خود را هم سطح هیات درجه دو دولت افغانستان نمی بیند و ادامه جلسات را به زندانیان طالب واگذار می کند که خود نشاندهنده برتری هیات سه نفری درجه سه طالبان در مقابل هیات دوازده نفری درجه دو دولت افغانستان می باشد.
رهایی پنج هزار زندانی طالبان از سوی دولت غنی و یک هزار زندانی دولت از سوی طالبان، بخشی از توافقنامه صلح طالبان و آمریکا بود که به تاریخ دهم حوت به امضا رسید. قرار بود این روند در ده روز پس از امضای این توافقنامه عملی شود.
محمد اشرف غنی، نخست اعلام کرد که هیچ تعهدی به رهایی این زندانیان ندارد. او تاکید کرد که این موضوع میتواند شامل روند گفتگوهای صلح شود و بعدا با به میان آمدن اعتماد بین طرفین، عملی شود. اما او به دستور سفارت آمریکا در روز مراسم تحلیف خود از این خط سرخ اش عدول کرد و اعلام داشت که به زودی فرمان رهایی زندانیان طالبان را صادر خواهد کرد.
قرار بود رهایی زندانیان طالب پیش شرط گفتگوهای بین الافغانی باشد و همزمان با رهایی تدریجی زندانیان طالب، خشونت ها نیز کاهش یابد و طالبان از خود در اصول شان انعطاف نشان دهند، اما تا کنون هیچ نشانه ای از این موضوعات نیست و طالبانی که تا کنون از هیچ یک از اصول و حتی گفته های شان کوتاه نیامده اند، بعید به نظر می رسد که اینبار از اصل اولیه شان که "امارت اسلامی" است کوتاه بیایند.
در این میان، ملا فاضل مظلوم، یکی از اعضای دفتر طالبان در قطر، گفتهاست که این گروه به نظام مشارکتی در افغانستان تن نخواهد داد. در نواری که به رسانهها رسیده، ظاهراً ملا فاضل این گفتهها را در سفری به بخشهای مرزی پاکستان و افغانستان و در هنگام دیدارهایش با فرماندهان نظامی طالبان، ابراز داشتهاست.
در این نوار او میگوید: تعلق قیادت به طالبان، اعاده امارت اسلامی و نافذ شدن نظام شرعی، خطوط سرخ ما در گفتگوها با امریکاییها و ادارۀ کابل است؛ ما از این موقف عقب نمیرویم. نظام، نظام اسلامی و شرعی خواهد بود و آنانی را که میتوانند با ما همراه شوند، با خود خواهیم داشت؛ اما اگر آنان فکر میکنند که امارت اسلامی و طالبان جزء اداره کنونی کابل خواهند شد، این هرگز ممکن نیست و در این باره، اصلأ صحبتی هم نشدهاست.
برخی از اعضای برجستۀ دیگر این گروه، نیز در روزهای اخیر، چنین گفتههایی را بیان داشتهاند. از این میان، مولوی کبیر عضو شورای رهبری و مسؤول کمیسون دعوت و ارشاد طالبان میگوید: کامیابی انقلاب اسلامی این خواهد بود که در نظام تغییر بیاید. اگر نظام برجای خود بماند و ما تنها برویم و با آنان بنشینیم، در این صورت، حال ما بدتر ازگذشته خواهد بود.
در اعلامیهای که ملا هبتالله، رهبر گروه طالبان به مناسبت توافق صلح میان طالبان و امریکا به زیردستانش فرستاده نیز آمده بود: مجاهدین امارت اسلامی باید برای رسیدن به هدف بزرگشان که همانا قیام نظام اسلامی بعد از ختم کامل اشغال و رفاه مردم است، صفوف شان را هرچه بیشتر منظم، فعال و نیرومند بسازند.
با این اوصاف، نه نیازی به آزادی زندانیان طالب است و نه هم گفتگوهای "به اصطلاح" بین الافغانی! زیرا مشخص است سیاستی که آمریکایی ها برای طالبان تبیین کرده اند مانند سیاست تبیین شده آنان برای حکمتیار نیست که بیاید و به دولت کابل بپیوندد. بل سیاستی متفاوت است که باید اینبار دولت کابل به طالبان پیوست کند.