نامه ای به مریم سما!

مریم عزیز!
آن زمان‌ها که به‌عنوان خبرنگار و گرداننده در رسانه‌ها اجرای وظیفه می‌کردی و فریاد مظلومیت مردمت بودی. آن زمان که همیشه تلاش می‌کردی تا مشکلات مردمت را بازگو کرده و مسئولان بی‌کفایت را زیر سوال ببری تا راه چاره‌ای پیدا شود، افتخار مردمت بودی و افتخار من. همیشه تلاش می‌کردم تا برنامه‌هایت را تماشا کنم و درخششت را در برابر مفسدان بنگرم.

پس از آنکه بگومگوهای انتخابات پارلمانی ورد زبان‌ها شد و خودت نیز خواستی نماینده مردمت در مجلس باشی، باز هم به وجودت افتخار کردم و سعی کردم دوستان و آشنایانم را قانع کنم که به تو رای دهند، زیرا بدون شک و تردید حس میکردم که به استتثنای چند نفر، رای دادن به غیر از شما، حرام مطلق است و خیانت به کشور.

زمانی که برنده شدی و به مجلس راه یافتی، خیلی خوشحال شدم و احساس غرور می‌کردم که حداقل رای خودم و دوستانم به باطله‌دانی نرفته، با آنکه زمزمه‌ها به گوش می‌رسید که تعدادی از نامزدان زن در بدل ارضای جنسی ارگ‌نشینان به مجلس راه یافته‌اند، اما من باور نکردم.

پس از آنکه کشمکش‌ها بر سر کرسی ریاست مجلس بالا گرفت و تو جناحی را انتخاب کردی که صدها بار به تو و من و قوم و تبار ما توهین کرده بود، احساس بدی به من دست داد. رفته رفته آوازه‌های به گوش رسید که مریم جان با زور برخی حلقات ارگ‌نشین و تبادله چیزی بر چیزی به مجلس راه یافته، باز هم احساس بدی پیدا کردم. در این اواخر که بحث آتش گرفتن موتر مهاجرین افغان در ایران روی کار آمد، تو به شدت موضع گرفتی و آنرا عمل وحشیانه خواندی در حالیکه سیر تا پیاز قضیه معلوم بود. زمانیکه در بی بی سی مصاحبه کردی، متاسفانه توجیهی برای گفته‌هایت نداشتی و شرمیدم که در برابر کارشناس ایرانی چنین بی‌رمق و بی‌عقلانه سخنرانی کردی. آیا فکر نکردی صحبت‌های بدون توجیه تو روی وضعیت هموطنان ما چه تأثیری خواهد گذاشت؟

مریم عزیز!
حس وطن‌پرستی برای هر کس افتخار بزرگیست و این حس زمانی جنبه حقیقی به خود می‌گیرد که همه جوانب درنظر گرفته شود، در غیر آن یک عمل بی‌عقلی و یا هم دیکته‌شده است که برای پول انجام شده است. اگر غیر از این است چرا در برابر جنایات پاکستان سکوت کرده‌ای و سخنی نمی‌زنی؟ چرا فجایعی که عامل آن امریکا است را محکوم نمی‌کنی؟ چرا خود را در دامن کسانی انداختی که خودت روزی آنان را قبیله‌گرا و مفسد می‌خواندی؟

فعالیت‌های نامشروع و عملکردهای تو امروز مرا سرشکسته کرد. غرورم شکست و هزاران بار به خودم نفرین کردم که چرا به تو رای دادم و چرا دوستانم را تشویق کردم تا به تو رای دهند.

در آخر می‌خواهم یادآور شوم که خودت اکنون وسیله دست کشورهایی هستی که در تلاش تخریب روابط افغانستان و ایران هستند و از تو به سان یک پروژه استفاده می‌کنند و این را بدان که هر پروژه ختم می‌شود و تفاله‌هایش به زباله‌دانی می‌رود و از آن روز بترس.

به مردمت فکر کن و صدای مردمت باش.

با حرمت
شهروندی که به تو رای داد