یک ماه پس از سفر به کابل؛ روایت همسر خلیل زاد از افغانستان زیر حاکمیت طالبان
شرلی بنارد، همسر زلمی خلیل زاد نماینده سابق آمریکا در امور افغانستان، در مقاله ای در روزنامه نشنال اینترست نوشت که نباید از بازگشت به افغانستان هراس داشت.
شرلی بنارد، همسر زلمی خلیلزاد، در مقاله‌ای نوشته‌است که انکار از فعالیت زنان در افغانستان، تصویر نادرستی از این کشور ارایه می‌دهد، کسی نباید از برگشت به افغانستان هراس داشته باشد و اگر جامعه جهانی می‌خواهد به افغان‌ها کمک کند، باید تحریم‌ها را کاهش دهد.
شرلی بنارد، همسر زلمی خلیلزاد نمایندهٔ پیشین ایالات متحده امریکا برای صلح افغانستان، این اظهارات را پس از سفر یک ماه قبل به کابل مطرح کرده‌است.
کریستی نوم، (Kristi Noem) وزیر امنیت داخلی ایالات متحده امریکا گفته‌است که وضعیت حفاظت موقت (TPS) برای پناهجویان افغان در امریکا — که در تاریخ 20 می منقضی شد، تمدید نخواهد شد، و حدود 8 هزار تن که شامل این برنامه‌اند، باید برای بازگشت به کشور آماده شوند.
بر بنیاد گزارش‌ها، این تصمیم بر اساس ارزیابی وزارت داخله و در مشوره با وزارت امور خارجه ایالات متحده اتخاذ شده که وضعیت امنیتی افغانستان بهبود یافته و اقتصاد در حال ثبات آن دیگر مانع بازگشت آن‌ها به کشورشان نمی‌شود.
شرلی بنارد، همسر زلمی خلیلزاد در مقالهٔ که روزنامهٔ نشنل اینترست نشر کرده، نوشته‌است که در مورد این تصمیم بلافاصله و گاه با لحن دراماتیک از سوی افغان‌های متاثر از آن و سازمان‌های غیر دولتی (NGOs) که از آن‌ها مراقبت می‌کنند، مورد انتقاد قرار گرفت.
به باور او، طبیعی است که پناهجویان ترجیح می‌دهند در ایالات متحده باقی بمانند و همچنان از کمک‌های مالی مالیه‌دهندگان امریکایی برای مسکن، آموزش و هزینه‌های زندگی بهره‌مند شوند.
وی نوشته‌است: «شاون وندایور از نهاد افغان‌ایویک (AfghanEvac) این تصمیم را «دیوانگی» خواند و به طور طنزآمیز به کریستی نوم پیشنهاد کرد که اگر افغانستان را امن می‌داند، خودش به آن‌جا برود. من نمی‌دانم چند تن از این معترضان اخیراً به افغانستان رفته‌اند؛ اما من رفته‌ام و می‌خواهم پیام اطمینان‌بخشی بدهم. همچنین از نوم می‌خواهم پیشنهاد وندایور را بپذیرد. با اطمینان کامل به او وعده می‌دهم که مانند تجربه‌ی ماه گذشته‌ام در کابل، از استقبال گرم، گفت‌وگوهای صریح و دیدگاه‌های جالب برخوردار خواهد شد.»
شرلی بنارد خطاب به خانم نوم می‌گوید: «اگر تصمیم گرفتید به کابل سفر کنید، برای‌تان یک رستورانت عالی سراغ دارم. در آن‌جا، با لبخند از سوی دختران جوانی که منوها را روی آی‌پد نشان می‌دهند، پذیرایی خواهید شد.»
بنارد نوشته‌است: «نه اکنون و نه در دورۀ بیست‌ساله حضور ما، که خشونت همیشگی، فساد عظیم و پیشرفت‌های اجتماعی، محدود به نخبگان شهری بود. در حال حاضر، هیچ آموزش دولتی برای دختران بالاتر از صنف ششم وجود ندارد و این، بی‌شک، فاجعه‌ای است. (البته مکاتب خصوصی در تمام سطوح اجازه فعالیت دارند و این احتمالاً گزینه‌ای برای بازگشتی‌ها خواهد بود). اما در مورد امنیت و ثبات اقتصادی، ارزیابی وزارت امنیت داخلی و وزارت خارجه ایالات متحده از شرایط کنونی افغانستان تا حد زیادی موجه است.»
او همچنان گفته‌است، ادعای وب‌سایت فیمنست‌مجیوریتی (Feminist Majority) که می‌گوید زنان از فعالیت اقتصادی محروم‌اند و به همین دلیل اقتصاد در رکود است، درست نیست.
بنارد نوشته‌است: «من هنگام گشت‌وگذار در کابل، زنانی را در فروشگاه‌ها دیدم— از جمله یک دختر جوان که صاحب دکان عطر فروشی بود؛ پیشخدمت‌های زن در رستورانت‌ها؛ و شگفت‌آورتر از همه، زنانی را دیدم که با کراچی‌های‌دستی شان وسایل خانگی و میوه‌های فصلی را در سرک‌ها می‌فروختند. در مناطق روستایی، زنان همیشه در مزرعه‌ها کار می‌کردند و هنوز هم چنین است. رسانه‌های غربی ادعا می‌کنند که زنان باید به طور کامل پوشیده و با سرپرست مرد از خانه خارج شوند؛ اما چنین نیست. من زنان زیادی را دیدم که تنها، یا با دوستان زن شان قدم می‌زدند، و اکثریت‌شان فقط روسری داشتند، بدون پوشش صورت.»
همسر زلمی خلیلزاد در مورد امنیت و مصوونیت در افغانستان گفته، «امنیت مخالفان طالبان» مانند حامد کرزی و عبدالله عبدالله نمونه خوبی از مصوونیت است.
خانم بنارد استدلال کرده‌است که «طالبان به دنبال مشروعیت بین‌المللی» هستند و اگر جامعه جهانی واقعاً می‌خواهد به افغان‌ها کمک کند، باید تحریم‌ها را کاهش دهد و به اقتصاد افغانستان فرصت نفس کشیدن بدهد.
- منبع: خبرگزاری افغان ایرکا
- لینک کوتاه