اشغال تا اشغال است...!!
باور داشتم که چنین روزی میرسد و ماه های عسل برای تعدادی به پایان میرسد؛ اما نه به این نوع گریز و شرمندگی و آنهم بعد از بیست سال تمام...!
آنهاییکه که گویا دیکتاتوری و یا رژِیم توتالیتاریستی را مروج میساختتند، تحت یک توافقنامه بین المللی در ژنیو زمینه اخراج شان میها گردید و حین خروج شان از این کشور شهروندان کابل ایشان را با گل رخصت کردند. اما متاسفانه در لحظات آخر حین خروج شان یک جنایت نابخشودنی را در منطقه سالنگ خلاف پروتوکول و تهدات قبلی انجام دادند و منطقه را قتل عام نمودند؛ که البته این هم دستوری بود از ارگ که بعدا قوماندان شوروی ها آنرا با جزییات افشا نمود. ولی وقتی خارج شدند تقریبا 90 در صد وسایل نظامی خویش را به دولت افغانستان تسلیم دادند و هیچ یک مراکز نظامی را از بین نبردند و در مورد هزاران متخصص تربیه یافته بحث نمیکنم.
به خواست دولت همان زمان آمدند و به خواست جامعه جهانی خارج شدند و هیچ چیزی هم از این کشور تاراج نکردند. اینکه گفته میشود آغاز بدبختی و سیه روزی بود، بحث جداگانه ای است که نمیخواهم در اینمورد بحث اضافی نمایم و موضوع را به درازا بکشم، زیرا از یک طرف نغز میدانم که روزی باچنین درگیری ها دچار میشدیم ولی باچه پیمانه دقیق معلوم نیست و از طرفی هم در تاریخ 270 این سرزمین، ما روز سفیدی و حتی بیشتر از آن از اشغال و تجاوز عرب گرفته تا چنگیز و انگلیس هیچ کسی روز سفیدی نداشته اند که گویا با آمدن شوروی ها یکباره روز مان سیاه شده باشد و این یک قضاوت سالمی نیست.
ولی آنکه گویا دموکراسی؛ حقوق بشر و ازادی زنان را تحفه آورد به بهانه محو تروریزم....!؟ به اصطلاح به خواست گویا جامعه جهانی وارد میدان شدند 20 سال تمام زمین و هوا این کشور در اختیار شان قرار داشت و هرچه خواستند انجام دادند....، ولی حین خروج کسی اینها را نه با گل بدرقه میکنند و نه هم شیرینی، خود در تاریکی در حال گریز هستند حتی بدتر از گریز سیگون در شکست جنگ ویتنام.
ممکن است تعداد دوستان بگویند که در وقت خروج قوایی شوروی تعدادی شهروندان کابل را به زور آورده بودند؛ ولی حالا کسی نه به زور وزر و نه هم به زاری حاضر میشود، حتی سگان از ترسی از صحنه گریخته اند و حاضر نیستند به اینها نگاه کنند زیرا اینها از سایه خود هراس دارند. برای استقبال و امنیت شان طیارات بمب افگن بی 52 و راکت های HIMARS هامرس آمده است.
بدتر اینکه حین خروج مراکز نظامی خویش را به ویرانه تبدیل کردند. از همه جالب اینکه شوروی ها با توافقات جامعه جهانی در ژنیو خارج شدند؛ ولی قوایی ناتو و در راس امریکا پیش از اینکه باید با توافقنامه ملل متحد از این کشور خارج میشدند به دلیل اینکه تحت همین توافقنامه تعداد قریب 44 کشور قدم رنجه فرموده بودند و همه را لگدمال کردند؛ متاسفانه با توافقنامه یک گروه تروریستی بنام طالب از کشور اخراج شدند. اینکه چه تحفه آوردند؟ چه کردند و عاقبت اش چه خواهد بود؟ اگر زنده بودیم خواهیم دید...!
با اینکه سرخ و سیاه ندارد؛ اما اشغال، تا اشغال است...
عطا صفوی